سارود، يکی از مهم ترين سازها در موسيقی کلاسيک هندی است که شباهت هايی به عود دارد و بعد از «سيتار»، در جهان موسيقی، دومين نشانه شاخص موسيقی هند است.
حضور استاد آشيش خان، فرزند يکی از استادان تاريخی «سارود» به نام استاد علی اکبر خان در کنار تهيه کننده نام آشنای موسيقی کلاسيک هندی، ذاکر حسين که خود نوازنده «طبله» نيز هست، موجب شده تا آلبوم تازه در شرايطی آرمانی به مرحله توليد و اجرا برسد.
ذاکر حسين خود از ريشه های خانوادگی عميقی در موسيقی هندی نيز بهره می برد.
بسياری از منتقدان موسيقی معتقدند که همکاری استاد علا راخا، پدر ذاکر حسين، که او نيز نوازنده «طبله» بود، با استاد راوی شنکار، نوازنده نامی «سيتار»، موجب شد تا از دهه ۶۰ ميلادی، موسيقی کلاسيک هندی، به گوش جهانيان برسد و مرزهای اين کشور را پشت سربگذارد.
و حالا فرزندان استادان کهنه کار، بار ديگر موسيقی هندی را در جهان به اوج رسانده اند.
آنچه بيش از هر چيز در اثر تازه اين دو نفر، نظر اهالی موسيقی را به خود جلب کرده، اصالت بديعی است که در ميان قطعات آلبوم «تارهای طلايی سارود» نهفته است.
آشيش خان، سال ها است که برای معرفی ساز «سارود» به جهانيان تلاش می کند چرا که موفقيت ساز «سيتار»، پيش از اين موجب شده بود تا آثار آشيش خان، زير سايه اين ساز، فرصت معرفی نيابند؛ او می گويد: «تا می شنيدند که من نوازنده سبک کلاسيک موسيقی هندی هستم، می گفتند که شما هم سيتار می زنيد؟ و من ناچار بودم که سارود را برايشان معرفی کنم.»
رابطه آشيش خان و ذاکر حسين نيز شنيدنی است. آشيش خان، خود شاگرد پدر ذاکر بوده و به يک روزنامه آمريکايی گفته است که پدر ذاکر، او را چون فرزند خود دوست داشته است.
نخستين اجرای دو نفره آشيش خان و ذاکر حسين، در زمانی بود که ذاکر ۱۱ ساله بوده است. آشيش خان، سال ها بعد به آمريکا می رود و به شهرت می رسد، اما زمانی که تصميم می گيرد در اثری منحصر به فرد ساز خود را به جهان معرفی کند، تنها يک نام به خاطرش می رسد: ذاکر.
او در اين مدت با کسانی چون رينگو استار، اريک کلاپتون و اردشير فرح، همکاری کرده بود.
اين دو با هم تورهای کنسرتی در اروپا و آمريکا برگزار می کنند و سرانجام انتشار آلبوم «تارهای طلايی سارود»، و نامزدی اين اثر در جوايز گرمی ۲۰۰۷، شهرت آنها و ساز سارود را چندين برابر می کند.
آشيش خان در حال حاضر استاد مدرسه هنری کاليفرنيا در آمريکا است و خود نيز مدرسه موسيقی علی اکبر را در اين ايالت آمريکا، پايه گذارده است.
نام اين مدرسه به ياد پدر آشيش خان، «علی اکبر» است. وی همچنين طی سال های اخير که ساعات شلوغی را در کنسرت های سراسر جهان گذرانده، به شاگردانی از آمريکا، کانادا، اروپا و آفريقا، نواختن ساز سارود را آموزش داده است.
