روزهای پايانی سال ميلادی، همواره برای هواداران موسيقی فرصتی است تا با کاویدن بهترين های مجلات و منتقدهای گوناگون، آلبوم های سال را مرور کنند و در لا به لای اين فهرست ها، آثاری که احيانا از زير چشمشان رد شده را کشف کنند.
در ميان فهرست بهترین هایی که هر سال منتشر می شوند، يکی از معتبرترين ها به مجله معتبر «روليگ استون - RollingStone» اختصاص دارد. منتقدان اين نشريه با نگاهی به آنچه در سال گذشته منتشر شده، پنجاه آلبوم را به عنوان بهترين ها انتخاب کرده اند.
از اين فهرست، ده آلبوم برتر در ادامه اين مطلب معرفی شده اند. معرفی کوتاهی که در اين مطلب می خوانيد نيز، ترجمه فارسی همان نوشته ای است که مجله «رولينگ استون»، منتشر کرده است:
اول : Kala (ام آی ای)
دومين آلبوم موسيقی گروه هيپ - هاپ «ام. آی. ای - M.I.A» يکی از پرفروش ترين آلبوم های معروف بين المللی بود که هيچ کس در طول سال موفق نشد خود را به پای آن برساند.
ترانه های اين خواننده رپ بريتانيايی سريلانکايی تبار، با حساسيتی که تنها در هيپ هاپ زبان های بومی گروه های «جانگل برادرز» و «د لا سول» ريشه دارد، در سراسر جهان منتشر شده است.
خشم سياسی ای که در ترانه های اين آلبوم حس می شود به کارهای گروه «پابليک انمی» نيز بی شباهت نيست.
در ترانه های آلبوم «کالا - Kala» از موسيقی معابد سريلانکا، موسيقی ديسکوی باليوود و کارهايی مشابه آثار گروه های «پيکسيز»، «نيو اوردر» و «کلش» الهام گرفته شده است. اين آلبوم گاه حتی آثار قديمی گروه «يو تو» را درذهن زنده می کند.
ام . آی. ای در اشعار خود به مناطق جنگ زده سراسر جهان سفر می کند و از دموکراسی جهان سوم و «جابجايی مردم و تغيير نقشه کشورهای مردمی که تا به حال نقشه جهان را در زندگی خود نديده اند» سخن می گويد.
با اين حال او همچنان يک هنرمند دمدمی مزاج با ذهنی خلافکار و عشقی اصيل نسبت به سبک «راک اند رول» باقی می ماند.
آيا نماد صدای ماشين صندوق پولی که در يکی از آهنگهای او شنيده می شود از ترانه «مانی» گروه پينک فلويد اقتباس شده است؟ هرچه باشد خيلی جالب است!
دوم: جادو (بروس اسپرينگستين)
آلبوم «جادو - Magic» آلبومی است که بروس اسپرينگستين - Bruce Springsteen - طی پنج سال گذشته بر روی آن کار می کرده است.
اين آلبوم پس از آلبوم «صعود - The Rising» که در سال ۲۰۰۲ منتشر شد، مجموعه ای از قوی ترين و جدی ترين آثار اوست که بروس در آنها تلاش می کند، سبک تاريک و غم آلود دو آلبوم ماندگار جوانی اش را تکرار کند؛ سبکی که با جزئيات در آلبوم های «تاريکی بر لبه شهر» و «نبراسکا» در سال های پايانی دهه هفتاد و ابتدای دهه هشتاد منتشر شده اند.
بروس اسپرينگستين همچنان در اشعار خود به چهره ها و شخصيت های گوناگون جامعه اطراقش می پردازد.
وی پيش از اين نيز تصوير چنين شخصيت هايی را در ترانه هايش خلق کرده است، مانند يک سرباز قديمی آمريکايی، در ترانه «متولد آمريکا»، و يا مراسم خاکسپاری فردی در کنار آتش، در ترانه «جيپسی بايکر» و يا يک مامور پليس تنها در جاده نيوجرزی پايک، در ترانه «نظامی کشوری».
سوم: گنگسترهای آمريکايی (جی – زی)
«جی زی – Jay-Z»، ستاره آمريکايی هيپ – هاپ از سال ۲۰۰۱ که آلبوم «The Bluprint» را به بازار داد، ديگر آنقدرها توفانی به چشم نيامده و در آلبوم تازه اش به نام «گنگسترهای آمريکايی - American Gangster» گرفتار فانتزی های فانک دهه هفتادی است.
جی- زی با استفاده ازنمادهايی که از هنرمندانی نظير «ماروين گی» و «کرتيس می فيلد» درآهنگ های اين آلبوم وام گرفته، موفق به ايجاد تلفيقی تلخ و شيرين شده است که فرهنگ خيابانی نسل های پيشين را زنده می کند.
چهارم: کتاب مقدس نئون (آرکيد فاير – Arcade Fire)
اقيانوسی از صدا که ترانه هايی را درباره مذهب افسارگسيخته، آب و هوای مغشوش، حريم خصوصی محاصره شده و ديگر لحظات ناگوار زندگی شکل می دهند..
اين گروه موسيقی هفت نفره، با سبک متناوب خود خاطراتی از دوران اوج شهرت گروه «يوتو» و «بروس اسپرينگستين»، همانند حالت های شخصی گروه پانک راک «کيور – Cure» را زنده می کند، که به گونه ای بسيار طبيعی اجرا می شوند.
پنجم: فراغت از تحصيل (کانيه وست)
آلبوم «فراغت از تحصيل – Graduation» به اندازه دو آلبوم نخست کانيه وست که درزمان خود دنيای موسيقی هيپ هاپ را متحول کرد و مرزهای اين سبک را گسترده تر کرد، مطرح نشد.
اين آلبوم نسبت به ديگر آلبوم های سال، بيشتر تحت تاثير ميکس های خودآزمايانه و ژست های مخصوص اصطلاحا پولداری بوده است.
در اين آلبوم از نمادهای پانک، جی - زی و ريتم های جذاب استفاده شده و بازتاب شکايتی که عموما نسبت به رفتار مغرورانه کانيه می شود به وضوح قابل لمس است.
ششم: در رنگين کمان (ريديو هد)
دزدی بزرگ سال ۲۰۰۷. بسياری از مردم حتی حاضر نشدند به اندازه قيمت يک ليتر بنزين برای اين آلبوم که پيشاپيش در سال ۲۰۰۶ گل کرده بود، پول بدهند.
اين آلبوم در سال ۲۰۰۶ و در زمانی به چشم همه منتقدان آمد که گروه رديو هد قطعاتی از آن را در کنسرتی اجرا کرد: صدای شورشی در ترانه «دزدان جنازه - Bodysnatchers» و صدای وهم انگيز نتهای پيانويی که تام يورک می نوازد، به اتفاق صدای پراحساس پرکاشن.
از سال ۱۹۹۷ ميلادی که رديوهد سومين آلبومش را با نام «OK Computer» به بازار داد، اين گروه بريتانيايی هيچ گاه تا اين اندازه به صدای خشمگين، ناراضی و تهاجمی راک نزديک نشده بود.
کم نيستند منتقدانی که معتقدند حق آلبوم «در رنگين کمان – In Rainbow» اين است که هر چه زودتر با قيمت واقعی و بر روی سی دی به بازار بيايد.
هفتم: صدای نقره (LCD Soundsystem)
اين آلبوم از آن آلبوم هايی است که هر هفته يکی از ترانه هايش به ترانه محبوب شما بدل می شود!
از ترانه پانک فانک «واپس خوردهای آمريکای شمالی - North American Scum» که شايد بتوان آن را هجو سياسی ناميد تا ترانه «يک شخص عالی – Someone Great» که سوگواری برای يک رابطه مرده است و صادقانه به گروه بريتانيايی «The Human League» تقديم شده است.
يا ترانه «همه رفقای من – All My Friends» که در آن تلفيق پيانو و گيتار و سينتی سايزر، اثری حماسی شبيه ترانه «قهرمانان» ديويد بويی را به ياد می آورد.
با وجود اينکه جيمز مورفی از گروه LCD Soundsystem هميشه از استعداد خاصی در استوديو برخوردار بوده، اما حتی بزرگترين طرفداراش نيز تصور نمی کردند بتواند روزی چنين کار خارق العاده ای را خلق کند.
هشتم: زير نور سياه (رايلو کايلی)
يک آلبوم درجه يک پاپ راک از گروه رايلو کايلی Rilo Kiley که قبلا به عنوان يک گروه ايندی راک شناخته می شد.
آلبومی که در آن جنی لوئيز، خواننده گروه، چون يک قمری فريبا، عاشقانه می خواند و گروه همسرايان، به زيبايی اساس کار را جلا می دهند و ريتم های رقص آور در آن ديده می شوند.
اما در آلبومی که چهار ترانه آن به روابط پرخطر جنسی اختصاص دارد، اشعار جنی لوئيز، تاريک هستند و غم انگيز.
نتيجه نهايی اين آلبوم نشان می دهد که اين جوان های با استعداد، با اعتماد به نفس تمام و بدون آنکه خود را در مقابل شنوندگان خود سبک کنند، با موفقيت به سوی جلب گروه عظيم تری از شنوندگان حرکت می کنند، راهی که در آن موفق بوده اند.
نهم: موج نو (اگيسنت می – Against Me)
اين پانک های فلوريدايی تبار درآغاز انتشار اين آلبوم، برروی حس عصبانيتی سرمايه گذاری کردند که از ابتدا بخاطر آن شناخته شده بودند.
آنها با شهامت و با به کار بردن نت های ناهنجار و پر سرو صدا ولی منسجم، آلبومی موفق تهيه کرده اند.
با وجود آنکه طرفداران آنها تصور می کردند قراردادی که گروه با کمپانی صفحه پرکنی بسته است، آنها را محدود کرده و از راه اصلی موسيقی شان خارج خواهد ساخت، آنها ثابت کردند که می توان کماکان موفق بود.
دهم: گا گا گا گا گا (اسپون - Spoon)
گروه اسپون را بتوان به معنای واقعی کلمه، يک گروه ايندی محسوب کرد.
اين گروه با يک کمپانی صفحه پرکنی مستقل کار می کند و به خوبی با بی توجهی و رفتار خشک و سرد کمپانی های بزرگ صفحه پر کنی آشناست.
اما آهنگ پاپ اصطلاحا کثيف «گا گا گا گا گا – Ga Ga Ga Ga Ga» با افتخار ترانه ای تبليغاتی محسوب می شود.
برت دانيل، خواننده و گيتاريست اين گروه عليرغم تاثيراتی که از آثار گروه بيتلز گرفته است، در ترانه های اين آلبوم از گيتار فلامنکو و مارياچی برس نيز استفاده می کند.
با وجود اينکه اسپون يک گروه موسيقی تگزاسی است، اما آثار آن بيشتر به موسيقی دهه هشتاد گروه های بريتانيايی شباهت دارد.
