صد‌ها جوان اسرائیلی روز دوشنبه در پنجمین روز پیاپی با زدن چادر در بولوار روتچیلد شهر تل‌آویو، خیزش مردمی تازه‌ای را برای بیان ناخشنودی از گرانی مسکن در اسرائیل پیگیری کردند.
هنگامی که در میانه هفته گذشته نخستین چادرهای اعتراضی با حضور شماری از والدین جوان، گاه همراه با اطفال‌شان، وسط پیاده‌روی بولوار روتچیلد دیده شد، برخی با خود فکر کردند که شاید سخن از پیک‌نیکی گروهی باشد.
اما در پایان هفته گذشته، صد‌ها چادراعتراضی دیگر نیز که اکثر آنها جوانان دانشجو یا زوج‌ها و والدین جوان بودند، در هوای داغ و بسیار مرطوب تل‌آویو، به چادرهای اولیه افزوده شد.
روزنامه هاآرتص روز یکشنبه با تیتر درشت در صفحه نخست خود نوشت که روح انقلاب مردمی کشورهای همسایه، به اسرائیل نیز سرایت کرده است.
اکنون در پنجمین روز استقرار این چادرها، این تنها بولوار روتچیلد نیست که این شهر را به کانون توجه رسانه‌های اسرائیل تبدیل کرده است؛ بلکه در شمار دیگری از شهرهای کوچک و بزرگ اسرائیل نیز چادرهای اعتراضی، یکی پس از دیگری، برپا شده است.
بهای سرسام‌آور مسکن در اسرائیل، چه برای اجاره و چه برای خرید، در سال‌های اخیر به کابوسی برای جوانان و سایر مردم عادی اسرائیل تبدیل شده است.
در حالی که بانک‌های این کشور به آسانی وام مسکن می‌دهند، و در شرایطی که بهره بانکی بسیار پایین و قابل تحمل است، نرخ نجومی بهای آپارتمان‌ها وام‌های بسیار کلان می‌طلبد که کمتر جوان یا کارمند عادی از عهده آن برمی‌آید.
اسرائیل به دلیل مساحت بسیار اندک با مشکل عظیم کمبود زمین روبه‌روست که معضلی بسیار جدی‌تر از هر کشور دیگری است.
بیش از ۹۰ درصد مردم اسرائیل در آپارتمان‌هایی بسیار کوچک زندگی می‌کنند؛ در برخی نقاط، گاه آپارتمانی ۶۰ متری آپارتمانی بزرگ محسوب می‌شود که یک خانواده چند نفره در آن زندگی می‌کنند.
همین آپارتمان‌های بسیار کوچک، در خانواده‌های مذهبی یهودی که کودکان بسیاری دارند، تا ده نفر و بیشتر را در خود جای می‌دهند.
تراکم جمعیت در محله‌های بسیاری از شهر‌ها و آپارتمان‌های بسیار کوچک، چه در تل‌آویو و چه در شهرهای دیگر، وضعیت خاصی را بر شهرهای اسرائیل حاکم کرده است.
لذا خانه‌سازی‌های دو دهه اخیر اکثراً عمودی بوده و درهر قطعه زمینی در تل‌آویو و شهرک‌های اقمار آن، آپارتمان‌سازی‌های چند طبقه صورت گرفته است.
یک بانوی یهودی ایرانی که تازه به اسرائیل مهاجرت کرده به رادیوفردا می‌گوید که «خانه ما در تهران ۱۶۵ متر با سقفی بلند و زیبا بود، ولی اکنون باید در آپارتمانی بسیار کوچک سر کنیم و گاه احساس می‌کنم که قلبم هر لحظه از این سقف بسیار کوتاه می‌گیرد».
در همین حال صاحب یکی از همین آپارتمان‌ها شدن نیز حالا چند سالی است که دیگر به رؤیایی دست‌نیافتنی برای بسیاری از مردم، به‌ویژه جوانان، تبدیل شده است.
در میانه چنین وضعیت دشواری نیز در پنج سال اخیر سرسام‌آورشدن بهای آپارتمان‌های نوساز نفس بسیاری را بند آورده است.
قیمت یک آپارتمان نوساز کوچک در نقطه‌ای معمولی در تل‌آویو گاه به دو میلیون دلار آمریکا نیز می‌رسد. اما این قیمت‌های سرسام‌آور مسکن در حالی است که درآمد میانگین مردم حدود دو هزار دلار در سال است.
بهای هولناک مسکن در حالی است که اسرائیلی‌ها یکی از سنگین‌ترین مالیات‌ها را نیز می‌پردازند، همچنین ناچارند که برای هر کالا و خدمات شانزده درصد مالیات «ارزش افزوده» بپردازند و پرداخت بیمه درمانی نیز که اجباری است به طور خودکار درصد مهمی از درآمد ماهیانه افراد را می‌بلعد.
در چنین وضعیتی، تنها پولی که برای خانواده‌های معمولی اسرائیل در ماه می‌ماند، تأمین هزینه‌های اساسی زندگی است.
اما وضعیت مسکن در اورشلیم دشوارتر از مرکز اسرائیل است. یهودیان اغلب آمریکایی و فرانسوی اندک آپارتمان‌های نوسازی را که گاهی در مرکز شهر یا نقاط مهم شهر ساخته می‌شود، با بهای نجومی چند میلیون دلاری خریداری می‌کنند و از این آپارتمان‌ها تنها برای مسافرت‌های خود به اسرائیل استفاده می‌کنند.
لذا در سال‌های اخیر، خانه‌سازی برای یهودیان در اورشلیم به مناطقی کشیده شده است که فلسطینی‌ها در شرق و شمال شهر، آن را سرزمین‌های کشور آینده خود می‌دانند و جامعه جهانی به خاطر همین خانه‌سازی‌ها اسرائیل را نکوهش می‌کند.
این مشکلات عظیم برای خانه‌دارشدن یهودیان اسرائیل در حالی است که وضعیت برای اعراب بار‌ها دشوارتر است و فلسطینی‌هایی نیز که در شرق بیت‌المقدس زندگی می‌کنند، محدودیت‌های بسیار بیشتری نسبت به اعراب شهروند اسرائیل دارند.
در حالی که چادرنشین‌های جوان بولوار روتچیلد می‌گویند که تا رسیدن به هدف خود اعتراضات‌شان را دنبال خواهند کرد، بنیامین نتانیاهو از آنها خواسته است که از برنامه او برای حل معضل حمایت کنند.
آقای نتانیاهو می‌گوید که راهکار را در اختصاص دادن زمین‌های بیشتر به خانه‌سازی‌ها می‌داند، اما آزاد کردن حق مالکیت کشور بر سرزمین‌های اندک باقی‌مانده امری بسیار دشوار است.
هنگامی که در میانه هفته گذشته نخستین چادرهای اعتراضی با حضور شماری از والدین جوان، گاه همراه با اطفال‌شان، وسط پیاده‌روی بولوار روتچیلد دیده شد، برخی با خود فکر کردند که شاید سخن از پیک‌نیکی گروهی باشد.
اما در پایان هفته گذشته، صد‌ها چادراعتراضی دیگر نیز که اکثر آنها جوانان دانشجو یا زوج‌ها و والدین جوان بودند، در هوای داغ و بسیار مرطوب تل‌آویو، به چادرهای اولیه افزوده شد.
روزنامه هاآرتص روز یکشنبه با تیتر درشت در صفحه نخست خود نوشت که روح انقلاب مردمی کشورهای همسایه، به اسرائیل نیز سرایت کرده است.
اکنون در پنجمین روز استقرار این چادرها، این تنها بولوار روتچیلد نیست که این شهر را به کانون توجه رسانه‌های اسرائیل تبدیل کرده است؛ بلکه در شمار دیگری از شهرهای کوچک و بزرگ اسرائیل نیز چادرهای اعتراضی، یکی پس از دیگری، برپا شده است.
بهای سرسام‌آور مسکن در اسرائیل، چه برای اجاره و چه برای خرید، در سال‌های اخیر به کابوسی برای جوانان و سایر مردم عادی اسرائیل تبدیل شده است.
در حالی که بانک‌های این کشور به آسانی وام مسکن می‌دهند، و در شرایطی که بهره بانکی بسیار پایین و قابل تحمل است، نرخ نجومی بهای آپارتمان‌ها وام‌های بسیار کلان می‌طلبد که کمتر جوان یا کارمند عادی از عهده آن برمی‌آید.
اسرائیل به دلیل مساحت بسیار اندک با مشکل عظیم کمبود زمین روبه‌روست که معضلی بسیار جدی‌تر از هر کشور دیگری است.
بیش از ۹۰ درصد مردم اسرائیل در آپارتمان‌هایی بسیار کوچک زندگی می‌کنند؛ در برخی نقاط، گاه آپارتمانی ۶۰ متری آپارتمانی بزرگ محسوب می‌شود که یک خانواده چند نفره در آن زندگی می‌کنند.
همین آپارتمان‌های بسیار کوچک، در خانواده‌های مذهبی یهودی که کودکان بسیاری دارند، تا ده نفر و بیشتر را در خود جای می‌دهند.
تراکم جمعیت در محله‌های بسیاری از شهر‌ها و آپارتمان‌های بسیار کوچک، چه در تل‌آویو و چه در شهرهای دیگر، وضعیت خاصی را بر شهرهای اسرائیل حاکم کرده است.
لذا خانه‌سازی‌های دو دهه اخیر اکثراً عمودی بوده و درهر قطعه زمینی در تل‌آویو و شهرک‌های اقمار آن، آپارتمان‌سازی‌های چند طبقه صورت گرفته است.
یک بانوی یهودی ایرانی که تازه به اسرائیل مهاجرت کرده به رادیوفردا می‌گوید که «خانه ما در تهران ۱۶۵ متر با سقفی بلند و زیبا بود، ولی اکنون باید در آپارتمانی بسیار کوچک سر کنیم و گاه احساس می‌کنم که قلبم هر لحظه از این سقف بسیار کوتاه می‌گیرد».
در همین حال صاحب یکی از همین آپارتمان‌ها شدن نیز حالا چند سالی است که دیگر به رؤیایی دست‌نیافتنی برای بسیاری از مردم، به‌ویژه جوانان، تبدیل شده است.
در میانه چنین وضعیت دشواری نیز در پنج سال اخیر سرسام‌آورشدن بهای آپارتمان‌های نوساز نفس بسیاری را بند آورده است.
قیمت یک آپارتمان نوساز کوچک در نقطه‌ای معمولی در تل‌آویو گاه به دو میلیون دلار آمریکا نیز می‌رسد. اما این قیمت‌های سرسام‌آور مسکن در حالی است که درآمد میانگین مردم حدود دو هزار دلار در سال است.
بهای هولناک مسکن در حالی است که اسرائیلی‌ها یکی از سنگین‌ترین مالیات‌ها را نیز می‌پردازند، همچنین ناچارند که برای هر کالا و خدمات شانزده درصد مالیات «ارزش افزوده» بپردازند و پرداخت بیمه درمانی نیز که اجباری است به طور خودکار درصد مهمی از درآمد ماهیانه افراد را می‌بلعد.
در چنین وضعیتی، تنها پولی که برای خانواده‌های معمولی اسرائیل در ماه می‌ماند، تأمین هزینه‌های اساسی زندگی است.
اما وضعیت مسکن در اورشلیم دشوارتر از مرکز اسرائیل است. یهودیان اغلب آمریکایی و فرانسوی اندک آپارتمان‌های نوسازی را که گاهی در مرکز شهر یا نقاط مهم شهر ساخته می‌شود، با بهای نجومی چند میلیون دلاری خریداری می‌کنند و از این آپارتمان‌ها تنها برای مسافرت‌های خود به اسرائیل استفاده می‌کنند.
لذا در سال‌های اخیر، خانه‌سازی برای یهودیان در اورشلیم به مناطقی کشیده شده است که فلسطینی‌ها در شرق و شمال شهر، آن را سرزمین‌های کشور آینده خود می‌دانند و جامعه جهانی به خاطر همین خانه‌سازی‌ها اسرائیل را نکوهش می‌کند.
این مشکلات عظیم برای خانه‌دارشدن یهودیان اسرائیل در حالی است که وضعیت برای اعراب بار‌ها دشوارتر است و فلسطینی‌هایی نیز که در شرق بیت‌المقدس زندگی می‌کنند، محدودیت‌های بسیار بیشتری نسبت به اعراب شهروند اسرائیل دارند.
در حالی که چادرنشین‌های جوان بولوار روتچیلد می‌گویند که تا رسیدن به هدف خود اعتراضات‌شان را دنبال خواهند کرد، بنیامین نتانیاهو از آنها خواسته است که از برنامه او برای حل معضل حمایت کنند.
آقای نتانیاهو می‌گوید که راهکار را در اختصاص دادن زمین‌های بیشتر به خانه‌سازی‌ها می‌داند، اما آزاد کردن حق مالکیت کشور بر سرزمین‌های اندک باقی‌مانده امری بسیار دشوار است.
