حشمت مهاجرانی سرمربی تيم ملی فوتبال ايران در جام جهانی ۱۹۷۸ آرژانتين می گويد: «برخی انتقاد می‌کنند که کريمی و مجيدی سن زيادی دارند و در جام جهانی به کار نمی‌آيند. ولی ما اول بايد خودمان را به جام جهانی برسانيم، بعد به فکر اين باشيم که آن جا با چه ترکيبی بازی کنيم.»
جيووانی تراپاتونی در جام جهانی ۲۰۰۲ از روبرتو باجو ۳۵ ساله استفاده نکرد. عملکرد باجو در باشگاه برشيا عالی بود و هواداران و رسانه ها نيز مشتاقانه خواهان حضور او بودند.
اينزاگی، مونتلا و توتی حتی يک گل هم نزدند و آتزوری با شکست در بازی پرماجرا با کره جنوبی از صحنه جام بيرون رفت.
تراپاتونی دست کم امروز؛ سن و سال را عدد می داند. زيرا در ۷۲ سالگی هنور بازنشسته نشده و سرمربی ايرلند جنوبی است. از طرفی؛ هشت بازيکن بالای ۳۰ سال در تيمش توپ می زنند!
روژه ميلا نيز در جام جهانی ۱۹۹۰ عليرغم ميل باطنی والری نپوم نياچی، در ۳۸ سالگی با اصرار هواداران و درخواست پل بيا رييس جمهور وقت کامرون، در فهرست اين تيم قرار گرفت.
ميلا ستاره آن جام لقب گرفت. او حتی در جام بعدی در ۴۲ سالگی نيز بازی کرد و گل هم زد.
کنايه کی روش به سرمربيان ناکام
فرهاد مجيدی به خوبی آنتون پولستر را به ياد می آورد. مهاجمی که ۱۱ سال است خداحافظی کرده و اتريشی ها هنوز جانشينی برايش پيدا نکرده اند.
مجيدی او را خوب به خاطر دارد زيرا در بازی خداحافظی اش حضور داشت. بازی تيم های ملی ايران و اتريش با نتيجه ۵-۱ به سود اتريش تمام شد. پولستر حتی در ۳۷ سالگی و بازی خداحافظی اش هم گل زد.
تک گل ايران را فرهاد مجيدی ۲۴ ساله به ثمر رساند. مجيدی فوتبال اروپا را با راپيد وين تجربه کرد. مهاجمی که سال های اوج خود را از ترکيب تيم ملی دور ماند.
برانکو ايوانکوويچ اعتقادی به او و برخی ديگر از مهاجمان جوان آن سال های فوتبال ايران نداشت.
مجيدی ماشين گلزنی الوصل امارات بود؛ اما برانکو از علی دايی صرف نظر نمی کرد. کسی که در ۳۷ سالگی کارايی چندانی در تيم ملی نداشت.
فرهاد مجيدی حالا همراه با کريم انصاری فرد آماده ترين مهاجمين ليگ برتر ايران هستند.
منتقدانش می گويند؛ مجيدی در تيم ملی است زيرا مهاجم بهتری از او نداريم.
اما چنين کنايه ای را می توان درباره هر بازيکنی به کار برد. مثلاً می شود گفت مهدی رحمتی دروازه بان تيم ملی است چون دروازه بان بهتری نداريم!
همچنين می گويند کريمی و مجيدی دعوت شدند تا تماشاگران را با تيم ملی آشتی بدهند. اما از پاسخ به اين سوال طفره می روند که اصولاً چه کسانی باعث قهر تماشاگران با تيم ملی شده بودند که حالا با وساطت حالا کريمی و مجيدی، تماشاگران با تيم ملی آشتی کرده اند؟
هشتم فروردين ۸۸ شکست ۲ بر۱ تيم ملی فوتبال ايران با سرمربيگری علی دايی در ورزشگاه آزادی و با حضور بيش از ۱۰۰ هزار نفر مقابل عربستان سعودی، رويای چهارمين صعود به جام جهانی را نقش بر آب کرد.
شهريور ۸۸ تيم ملی ايران با سرمربيگری افشين قطبی مقابل بحرين ۴-۲ شکست خورد.
به اين ترتيب؛ آبان ۸۸ بازی ايران با تيم ملی ايسلند فقط ۳۰۰ تماشاچی داشت. يعنی رکورد کم تماشاچی ترين بازی تيم ملی در تاريخ فوتبال ايران.
کارلوس کی روش با کنايه ای ظريف به مشکلات سرمربيان پيشين تيم ملی؛ می گويد: "خيلی خوشحال شدم وقتی شنيدم کريمی و مجيدی که پيش از اين از تيم ملی خداحافظی کرده بودند، با حضور من برای بازگشت ابراز تمايل کردند. اين برای شخص من افتخار بزرگی است."
مجيدی و کريمی در تيم ملی حضور دارند چون بايد حضور داشته باشند. زيرا عملکردشان در ليگ عالی بوده و سرمربی نيز صلاح ديده دعوتشان کند و ۹۰ دقيقه ميدان بدهد.
حضور آن ها را نبايد معلول فقدان بازيکنان جوان يا صرفاً محرکی برای حضور تماشاگران دانست.
منچستر يونايتد توانايی خريد هر بازيکن جوان و مستعدی را دارد. کما اين که سنگربان اصلی اش ۲۰ ساله است و دنی وبلک نيز با همين سن در يونايتد می درخشد.
اما رايان گيگز که دو ماه ديگر ۳۸ ساله خواهد شد؛ ۲۲ سال است که برای اين تيم توپ می زند. يعنی زمانی که او در منچستر بازی می کرد؛ ولبک، دخه و چند بازيکن ديگر اين تيم هنوز به دنيا نيامده بودند.
پاول ندود نيز تا ۳۷ سالگی برای يوونتوس بازی کرد و الساندرو دل پيرو هنوز در همين سن، مهره ای گلزن برای يووه است.
پائولو مالدينی نيز در ۴۱ سالگی و فقط با تمايل شخصی خودش از دنيای فوتبال خداحافظی کرد.
