گزارش های رسيده از تهران حاکی است که ساعاتی پيش مراسم تشييع پيکر هدی صابر، روزنامه نگار و فعال ملی- مذهبی در ميان تدابير شديد امنيتی در بهشت زهرای تهران برگزار شد و اطراف محل مراسم به محاصره کامل نيروهای امنيتی در آمده بود.
بر اساس گزارش سايت کلمه، نزديک به مخالفان دولت، قرار بود که تشييع پيکر هدی صابر ساعت هفت و نيم صبح برگزار شود اما ماموران امنيتی با محاصره کامل خانواده و تشييع کنندگان پيکر او تا نيمه ظهر مانع اين کار شدند.
اين گزارش می افزايد: در ساعت ۱۲ ظهر خانواده آقای صابر پس از ساعت های انتظار در ميان حضور سنگين و پر تعداد نيروهای امنيتی و نظامی و آزار و اذيت کلامی آنان، مراسم تدفين اين روزنامه نگار را در قطعه ۱۰۰ بهشت زهرای تهران رديف ۱۶۵ آغاز کردند.
هدی صابر روز شنبه و پس از ده روز اعتصاب غذا در بند ۳۵۰ زندان اوين به دليل سکته قلبی ناشی از اين اعتصاب جان خود را از دست داد.
گزارش سايت کلمه حاکی است که پس از اقامه نماز ميت برای هدی صابر در پشت غسالخانه بهشت زهرا، پيکر وی از سوی خانواده اش به خاک سپرده شد.
منابع خبری در ايران گزارش داده بودند که هدی صابر به دليل عارضه قلبی ناشی از اعتصاب غذا از زندان اوين به بيمارستان مدرس تهران منتقل شده بود ولی به دليل آسيب های ناشی از اعتصاب، درگذشت.
دليل اعتصاب غذای آقای صابر اعتراض وی به حوادث منجر به جان باختن هاله سحابی در مراسم تشييع پيکر عزت الله سحابی اعلام شده است که روز چهارشنبه، ۱۱ خرداد، در لواسان رخ داد.
سايت کلمه می نويسد که علاوه بر هدی صابر، زندانی ديگری به نام امير خسرو دليرثانی، فعال ملی- مذهبی، نيز دست به اعتصاب غذا زده بود که از سرنوشت وی اطلاعی در دست نيست.
مرگ هدی صابر با واکنش های گسترده داخلی و خارجی روبرو شده است و محمد خاتمی، رييس جمهور پيشين ايران، خبر درگذشت اين روزنامه نگار را «تلخ و سنگين» خوانده است.
شورای هماهنگی راه سبز اميد و سازمان گزارشگران بدون مرز نيز در بيانيه هايی خواستار توضيح مسئولان جمهوری اسلامی در اين باره شدند؛ فيروزه صابر نيز در گفت و گو با راديو فردا خواستار توضيح مقامات درباره مرگ برادرش شده است.
همچنين سازمان مجاهدين انقلاب اسلامی شاخه خارج از کشور، «مسئولان زندان، نهادهای امنيتی دخيل در پرونده اين زندانی سياسی و فراتر از آن حاکميت جمهوری اسلامی» را مسئول مرگ هدی صابر دانسته است.
احمد منتظری، فرزند آیت الله منتظری، نیز گفته است: «گناه این فاجعه بزرگ به عهده کسانی است که آن عزیز را به بهانه‌های واهی به زندان افکندند، آزادی‌اش را سلب کردند و خانواده و دوستان را از فیض وجودش حتی در آخرین لحظات حیاتش محروم نمودند.»
بر اساس گزارش سايت کلمه، نزديک به مخالفان دولت، قرار بود که تشييع پيکر هدی صابر ساعت هفت و نيم صبح برگزار شود اما ماموران امنيتی با محاصره کامل خانواده و تشييع کنندگان پيکر او تا نيمه ظهر مانع اين کار شدند.
اين گزارش می افزايد: در ساعت ۱۲ ظهر خانواده آقای صابر پس از ساعت های انتظار در ميان حضور سنگين و پر تعداد نيروهای امنيتی و نظامی و آزار و اذيت کلامی آنان، مراسم تدفين اين روزنامه نگار را در قطعه ۱۰۰ بهشت زهرای تهران رديف ۱۶۵ آغاز کردند.
هدی صابر روز شنبه و پس از ده روز اعتصاب غذا در بند ۳۵۰ زندان اوين به دليل سکته قلبی ناشی از اين اعتصاب جان خود را از دست داد.
گزارش سايت کلمه حاکی است که پس از اقامه نماز ميت برای هدی صابر در پشت غسالخانه بهشت زهرا، پيکر وی از سوی خانواده اش به خاک سپرده شد.
منابع خبری در ايران گزارش داده بودند که هدی صابر به دليل عارضه قلبی ناشی از اعتصاب غذا از زندان اوين به بيمارستان مدرس تهران منتقل شده بود ولی به دليل آسيب های ناشی از اعتصاب، درگذشت.
دليل اعتصاب غذای آقای صابر اعتراض وی به حوادث منجر به جان باختن هاله سحابی در مراسم تشييع پيکر عزت الله سحابی اعلام شده است که روز چهارشنبه، ۱۱ خرداد، در لواسان رخ داد.
سايت کلمه می نويسد که علاوه بر هدی صابر، زندانی ديگری به نام امير خسرو دليرثانی، فعال ملی- مذهبی، نيز دست به اعتصاب غذا زده بود که از سرنوشت وی اطلاعی در دست نيست.
مرگ هدی صابر با واکنش های گسترده داخلی و خارجی روبرو شده است و محمد خاتمی، رييس جمهور پيشين ايران، خبر درگذشت اين روزنامه نگار را «تلخ و سنگين» خوانده است.
شورای هماهنگی راه سبز اميد و سازمان گزارشگران بدون مرز نيز در بيانيه هايی خواستار توضيح مسئولان جمهوری اسلامی در اين باره شدند؛ فيروزه صابر نيز در گفت و گو با راديو فردا خواستار توضيح مقامات درباره مرگ برادرش شده است.
همچنين سازمان مجاهدين انقلاب اسلامی شاخه خارج از کشور، «مسئولان زندان، نهادهای امنيتی دخيل در پرونده اين زندانی سياسی و فراتر از آن حاکميت جمهوری اسلامی» را مسئول مرگ هدی صابر دانسته است.
احمد منتظری، فرزند آیت الله منتظری، نیز گفته است: «گناه این فاجعه بزرگ به عهده کسانی است که آن عزیز را به بهانه‌های واهی به زندان افکندند، آزادی‌اش را سلب کردند و خانواده و دوستان را از فیض وجودش حتی در آخرین لحظات حیاتش محروم نمودند.»
