مجلس شورای اسلامی روز يکشنبه با تصويب طرح کاهش رابطه با بريتانيا، از دولت محمود احمدی نژاد خواست تا ظرف دو هفته روابط سياسی تهران- لندن را به سطح کاردار کاهش دهد. با اجرای اين طرح، سفير بريتانيا از ايران اخراج خواهد شد.
در واکنش به مصوبه مجلس ايران برای کاهش روابط سياسی، بريتانيا می‌گويد در صورت اخراج سفير آن کشور، با همکاری متحدان اش پاسخی قوی به ايران خواهد داد.
در گفت و گو با حسين عليزاده، کاردار پيشين سفارت جمهوری اسلامی در هلسينکی، فنلاند، نخست از او پرسیدیم که پاسخ احتمالی بريتانيا به اقدام ایران چه خواهد بود؟
حسین عليزاده: بنده معتقدم که دولت انگليس مانند بازی شطرنجی که از پيش وقوع اين صحنه را پيش بينی می کرده ، به خوبی می دانسته که واکنش جمهوری اسلامی چه خواهد بود و تصميم خودش را برای فشار وارد آوردن بر ايران و قطع روابط و مناسبات اقتصادی اش با ايران را مبتنی بر همکاری ها و رايزنی های مشترک با متحدين استراتژيک خودش به ويژه در اتحاديه اروپا از پيش تنظيم کرده بوده است.
اينک که جمهوری اسلامی ايران در صحنه اين شطرنج ، مهره خودش را جا به جا کرده و قدم خودش را برداشته است، دستکم در سطح اتحاديه اروپا، دولت انگليس فشارهايی را بر ايران وارد خواهد کرد تا بتواند با يک موضع مشترک توسط کليه اعضاء اتحاديه، پاسخ متقابلی به جمهوری اسلامی بدهد. و ما بايستی در طول روزهای آينده منتظر عملی کردن اين تصميم دولت انگليس باشيم.
علی لاريجانی، ریيس مجلس شورای اسلامی هم روز يکشنبه بعد از اعلام به تصويب رسيدن طرح کاهش ارتباطات ديپلماتيک با انگليس، اين را هم اضافه کرد که تازه اين اول راه است. با تندتر شدن لحن دو طرف به اعتقاد شما اين بازی تا کجا می تواند ادامه داشته باشد؟
چيزی که برای من بسيار مهم است اين است که درهمين مصوبه جديد مجلس، شما شاهد قطع رابطه دولت جمهوری اسلامی با انگليس نيستيد. بلکه شما شاهد کاهش سطح مناسبات هستيد. يعنی سطح روابط از سفير به کاردار تنزل يافته است.
دولت جمهوری اسلامی ايران می داند که انگليس در اتحاديه اروپا نقش محوری ايفا خواهد کرد و صرفا خواسته است به زبان خودشان يک تذکری و يا اگر بخواهم تعبير گزنده تر و با ادبيات جمهوری اسلامی به کار ببرم بايد بگويم، خواسته است يک «گوشمالی» به انگليس داده باشد.
بنابر اين واکنش جمهوری اسلامی يک واکنش محدود است و توان مقابله جدی هم ندارد. به دليل اينکه اگر قرار بود واکنش تندتری نشان دهد بايد پرسيد که مگر دولت فرانسه کمتر از دولت انگليس به ايران فشار وارد کرده است؟
يا دولت کانادا کمتر از دولت انگليس به ايران فشار وارد کرده است؟ در تک تک اين مناسبات بايستی جمهوری اسلامی کليه روابط خود را قطع کند و به اين عمل به جز «خودزنی» عنوان ديگری نمی توان داد.
شما از اين موضوع صحبت کرديد که دولت جمهوری اسلامی خواسته است بريتانيا را گوشمالی دهد، از سوی ديگر هم گفتيد که اين کار برای ايران يک نوع خودزنی است؟
اگر واقعيت امر را بخواهيد اين است که من فکر می کنم که اين خودزنی جمهوری اسلامی ايران باعث خواهد شد که خودش گوشمالی ببيند. به اين دليل که حتی اگر قطع روابط کامل اتفاق بيافتد، آن چنان که دولت جمهوری اسلامی متضرر خواهد شد، دولت انگليس متضرر نمی شود.
دولت انگليس روابط حسنه خود را با عموم کشورهای دنيا حفظ کرده است. اما اين دولت جمهوری اسلامی است که در گوشه رينگ قرار گرفته است.
قطعنامه های رنگارنگ، يکی پس از ديگری عليه جمهوری اسلامی است که صادر می شود. محدوديت ها و تحريم ها در مسئله هسته ای و در زمينه نقض حقوق بشر بر عليه ايران است که دارد صادر می شود.
اين جمهوری اسلامی است که پايه های مردمی و مشروعيت خود را از دست داده است. در جمهوری اسلامی است که منازعات درونی کشور بالا گرفته است.
حالا در اين وضعيت، اندک رابطه ای که مانند يک آب باريکه بين ايران و کشورهای مهم اروپايی وجود دارد، اگر با تمايل دولت جمهوری اسلامی ايران قطع شود، اين پرسش مطرح می شود که در اين ميان چه کسی متضرر خواهد شد؟
در واکنش به مصوبه مجلس ايران برای کاهش روابط سياسی، بريتانيا می‌گويد در صورت اخراج سفير آن کشور، با همکاری متحدان اش پاسخی قوی به ايران خواهد داد.
در گفت و گو با حسين عليزاده، کاردار پيشين سفارت جمهوری اسلامی در هلسينکی، فنلاند، نخست از او پرسیدیم که پاسخ احتمالی بريتانيا به اقدام ایران چه خواهد بود؟
حسین عليزاده: بنده معتقدم که دولت انگليس مانند بازی شطرنجی که از پيش وقوع اين صحنه را پيش بينی می کرده ، به خوبی می دانسته که واکنش جمهوری اسلامی چه خواهد بود و تصميم خودش را برای فشار وارد آوردن بر ايران و قطع روابط و مناسبات اقتصادی اش با ايران را مبتنی بر همکاری ها و رايزنی های مشترک با متحدين استراتژيک خودش به ويژه در اتحاديه اروپا از پيش تنظيم کرده بوده است.
اينک که جمهوری اسلامی ايران در صحنه اين شطرنج ، مهره خودش را جا به جا کرده و قدم خودش را برداشته است، دستکم در سطح اتحاديه اروپا، دولت انگليس فشارهايی را بر ايران وارد خواهد کرد تا بتواند با يک موضع مشترک توسط کليه اعضاء اتحاديه، پاسخ متقابلی به جمهوری اسلامی بدهد. و ما بايستی در طول روزهای آينده منتظر عملی کردن اين تصميم دولت انگليس باشيم.
علی لاريجانی، ریيس مجلس شورای اسلامی هم روز يکشنبه بعد از اعلام به تصويب رسيدن طرح کاهش ارتباطات ديپلماتيک با انگليس، اين را هم اضافه کرد که تازه اين اول راه است. با تندتر شدن لحن دو طرف به اعتقاد شما اين بازی تا کجا می تواند ادامه داشته باشد؟
چيزی که برای من بسيار مهم است اين است که درهمين مصوبه جديد مجلس، شما شاهد قطع رابطه دولت جمهوری اسلامی با انگليس نيستيد. بلکه شما شاهد کاهش سطح مناسبات هستيد. يعنی سطح روابط از سفير به کاردار تنزل يافته است.
دولت جمهوری اسلامی ايران می داند که انگليس در اتحاديه اروپا نقش محوری ايفا خواهد کرد و صرفا خواسته است به زبان خودشان يک تذکری و يا اگر بخواهم تعبير گزنده تر و با ادبيات جمهوری اسلامی به کار ببرم بايد بگويم، خواسته است يک «گوشمالی» به انگليس داده باشد.
بنابر اين واکنش جمهوری اسلامی يک واکنش محدود است و توان مقابله جدی هم ندارد. به دليل اينکه اگر قرار بود واکنش تندتری نشان دهد بايد پرسيد که مگر دولت فرانسه کمتر از دولت انگليس به ايران فشار وارد کرده است؟
يا دولت کانادا کمتر از دولت انگليس به ايران فشار وارد کرده است؟ در تک تک اين مناسبات بايستی جمهوری اسلامی کليه روابط خود را قطع کند و به اين عمل به جز «خودزنی» عنوان ديگری نمی توان داد.
شما از اين موضوع صحبت کرديد که دولت جمهوری اسلامی خواسته است بريتانيا را گوشمالی دهد، از سوی ديگر هم گفتيد که اين کار برای ايران يک نوع خودزنی است؟
اگر واقعيت امر را بخواهيد اين است که من فکر می کنم که اين خودزنی جمهوری اسلامی ايران باعث خواهد شد که خودش گوشمالی ببيند. به اين دليل که حتی اگر قطع روابط کامل اتفاق بيافتد، آن چنان که دولت جمهوری اسلامی متضرر خواهد شد، دولت انگليس متضرر نمی شود.
دولت انگليس روابط حسنه خود را با عموم کشورهای دنيا حفظ کرده است. اما اين دولت جمهوری اسلامی است که در گوشه رينگ قرار گرفته است.
قطعنامه های رنگارنگ، يکی پس از ديگری عليه جمهوری اسلامی است که صادر می شود. محدوديت ها و تحريم ها در مسئله هسته ای و در زمينه نقض حقوق بشر بر عليه ايران است که دارد صادر می شود.
اين جمهوری اسلامی است که پايه های مردمی و مشروعيت خود را از دست داده است. در جمهوری اسلامی است که منازعات درونی کشور بالا گرفته است.
حالا در اين وضعيت، اندک رابطه ای که مانند يک آب باريکه بين ايران و کشورهای مهم اروپايی وجود دارد، اگر با تمايل دولت جمهوری اسلامی ايران قطع شود، اين پرسش مطرح می شود که در اين ميان چه کسی متضرر خواهد شد؟
