اين پرسشی است که اين روزها حتی بعضی از نمايندگان مجلس را هم درگير کرده است. يونس موسوی، نماينده مردم فيروزآباد در مجلس شورای اسلامی در صحن علنی مجلس نسبت به وضعيت زندان ها اعتراض کرده است.
آقای موسوی گفته است: «تعداد زندانيان در زندان ها آنقدر زياد است که تا روی پله هم می خوابند»
نماينده فيروزآباد در مجلس، از بودجه حال حاضر سازمان زندان ها می گويد و اينکه با اين بودجه، سازمان زندان ها حتی پول کافی برای تامين لباس و غذای زندانيان هم ندارد و آن قدر در زندان ها مشکل وجود دارد که به هر دو نفر زندانی، يک پتو می رسد.
از سوی ديگر آن طور که يونس موسوی، عضو کميسيون قضايی مجلس شورای اسلامی ايران می گويد، زندان ها هم از تاثيرات تورمی طرح هدفمندی يارانه ها در امان نمانده اند و پس از اجرايی شدن اين طرح، بودجه ای که در اختيار سازمان زندانهاست، يکسره صرف پرداخت قبض های آب و برق و گاز می شود.
اما آيا حقوق زندانيان وابسته به کمبود بودجه است؟
عبدالکريم لاهيجی، حقوقدان و نايب رئيس فدراسيون بين المللی جوامع حقوق بشر می گويد که زندانيان بايد از همه حقوق انسانی برخوردار باشند.
عبدالکريم لاهيجی: فرق زندانی با غير زندانی، تنها و تنها در محروميت او از آزادی است. يعنی زندانی چون مجازات می شود ، به اين مجازاتش، مجازات «سالب آزادی» می گويند. اما از نظر مسائل رفاهی، بهداشتی و از تمام آن حقوقی که در ميثاق بين المللی به عنوان اصول مدنی، اجتماعی، فرهنگی و فردی به عنوان حقوق پايه ای انسان شناخته شده است، بايد بهره مند باشد.»
اگر به چند ماه قبل يعنی همين مهرماه سال گذشته بازگرديم، گفت و گوی غلامحسين اسماعيلی، رئيس سازمان زندانهای ايران را می بينيم با روزنامه جام جم. وی در آن گفت و گو می گويد: «با توجه به تعداد زياد زندانيان، اگر کل بودجه مملکت را هم به ما بدهند هم کم است.»
آقای اسماعيلی گفته است که همين حالا سرانه غذای هر زندانی بايد دو و نيم برابر اين چيزی باشد که الان هست. به گفته رییس سازمان زندان ها، در حال حاضر اين سرانه، کمتر از سرانه هزار تومان، برای سه وعده غذاست.
او همچنين گفته است بودجه ای که به ما می دهند برای خريد سه قرص نان هم کفايت نمی کند.
عبدالکريم لاهيجی، حقوقدان و رییس فدراسيون بين المللی جوامع حقوق بشر، بخشی از اين وضعيت در زندان های ايران را ناشی از نبود نظارت بين المللی در زندان های ايران می داند.
لاهيجی: کارشناسان سازمان بين المللی زندان ها که مرکز آن در شهر ليون، يکی از شهرهای کشور فرانسه است، به همه کشورها سفر می کنند و از همه زندان ها بازديد می کنند و بعد در مورد وضعيت اين زندان ها گزارش می دهند.
اين سازمان، يک سازمان کاملا مستقل است و هيچ ارتباطی با هيچ دولتی ندارد. سالهاست که کارشناسان اين سازمان بين المللی برای بازديد وضعيت زندان های ايران، چه زندان های عمومی و چه زندان های سياسی، خواسته اند به ايران سفر کنند. اما متاسفانه اين بازديد مورد موافقت جمهوری اسلامی قرار نگرفته است.
می دانيد که الان در خيلی از زندان های ايران ديگر تفاوتی مابين زندانيان عمومی و زندانيان سياسی وجود ندارد. همگی با هم مخلوطند.»
ايران از جمله کشورهايی است که متوسط تعداد زندانيان در آن، نسبت به آسيا و جهان، در رده بالاتری قرار دارد.
آقای موسوی گفته است: «تعداد زندانيان در زندان ها آنقدر زياد است که تا روی پله هم می خوابند»
نماينده فيروزآباد در مجلس، از بودجه حال حاضر سازمان زندان ها می گويد و اينکه با اين بودجه، سازمان زندان ها حتی پول کافی برای تامين لباس و غذای زندانيان هم ندارد و آن قدر در زندان ها مشکل وجود دارد که به هر دو نفر زندانی، يک پتو می رسد.
از سوی ديگر آن طور که يونس موسوی، عضو کميسيون قضايی مجلس شورای اسلامی ايران می گويد، زندان ها هم از تاثيرات تورمی طرح هدفمندی يارانه ها در امان نمانده اند و پس از اجرايی شدن اين طرح، بودجه ای که در اختيار سازمان زندانهاست، يکسره صرف پرداخت قبض های آب و برق و گاز می شود.
اما آيا حقوق زندانيان وابسته به کمبود بودجه است؟
عبدالکريم لاهيجی، حقوقدان و نايب رئيس فدراسيون بين المللی جوامع حقوق بشر می گويد که زندانيان بايد از همه حقوق انسانی برخوردار باشند.
عبدالکريم لاهيجی: فرق زندانی با غير زندانی، تنها و تنها در محروميت او از آزادی است. يعنی زندانی چون مجازات می شود ، به اين مجازاتش، مجازات «سالب آزادی» می گويند. اما از نظر مسائل رفاهی، بهداشتی و از تمام آن حقوقی که در ميثاق بين المللی به عنوان اصول مدنی، اجتماعی، فرهنگی و فردی به عنوان حقوق پايه ای انسان شناخته شده است، بايد بهره مند باشد.»
اگر به چند ماه قبل يعنی همين مهرماه سال گذشته بازگرديم، گفت و گوی غلامحسين اسماعيلی، رئيس سازمان زندانهای ايران را می بينيم با روزنامه جام جم. وی در آن گفت و گو می گويد: «با توجه به تعداد زياد زندانيان، اگر کل بودجه مملکت را هم به ما بدهند هم کم است.»
آقای اسماعيلی گفته است که همين حالا سرانه غذای هر زندانی بايد دو و نيم برابر اين چيزی باشد که الان هست. به گفته رییس سازمان زندان ها، در حال حاضر اين سرانه، کمتر از سرانه هزار تومان، برای سه وعده غذاست.
او همچنين گفته است بودجه ای که به ما می دهند برای خريد سه قرص نان هم کفايت نمی کند.
عبدالکريم لاهيجی، حقوقدان و رییس فدراسيون بين المللی جوامع حقوق بشر، بخشی از اين وضعيت در زندان های ايران را ناشی از نبود نظارت بين المللی در زندان های ايران می داند.
لاهيجی: کارشناسان سازمان بين المللی زندان ها که مرکز آن در شهر ليون، يکی از شهرهای کشور فرانسه است، به همه کشورها سفر می کنند و از همه زندان ها بازديد می کنند و بعد در مورد وضعيت اين زندان ها گزارش می دهند.
اين سازمان، يک سازمان کاملا مستقل است و هيچ ارتباطی با هيچ دولتی ندارد. سالهاست که کارشناسان اين سازمان بين المللی برای بازديد وضعيت زندان های ايران، چه زندان های عمومی و چه زندان های سياسی، خواسته اند به ايران سفر کنند. اما متاسفانه اين بازديد مورد موافقت جمهوری اسلامی قرار نگرفته است.
می دانيد که الان در خيلی از زندان های ايران ديگر تفاوتی مابين زندانيان عمومی و زندانيان سياسی وجود ندارد. همگی با هم مخلوطند.»
ايران از جمله کشورهايی است که متوسط تعداد زندانيان در آن، نسبت به آسيا و جهان، در رده بالاتری قرار دارد.
