كريستول، دختر آمريكايى، دوربين را روشن مى كند، در برابر آن مى نشيند و داستان فاجعه بار زندگيش را اين گونه تعريف مى كند: «سلام، من كريستولم و شانزده سال سن دارم...»
كريستول در اين ويدئوى چند دقيقه اى كه آن را در اينترنت منتشر كرده است، تعريف مى كند، چگونه مرد ميانسالى او را با استفاده از مواد مخدر از حالت عادى خارج مى كند و سپس به او تجاوز مى كند. كريستول در اين ويديو از كسانى كه او را مى بينند درخواست كمك مى كند و مى گويد كه مى ترسد مرد متجاوز او را بكشد.
پليس نمى تواند مرد متجاوز را دستگير كند، چون هم او و هم كريستول اذعان كرده اند، كه با ميل خود تن به رابطه جنسى داده اند. اما هيچ كس نمى داند آيا دختر شانزده ساله از ترس انتقام گيرى چنين گفته است يا دليل ديگرى داشته است. به هر حال كريستول فقط يك دختر نوجوان است.
قربانيان بى صدا و بى تصوير
كريستول يك قربانى از هزاران قربانى هر روزه تجاوز به كودكان است. قربانيانى كه هرگز نه صدايى از آن ها شنيده و نه كسى از آن چه بر آنها رفته است با خبر مى شود.
بهروز معبودييان، روانشناس بالينى در ايران به رادیو فردا مى گويد: «عمدتا بچه هايى كه به آن ها تجاوز مى شود، اساسا نمى دانند بايد به چه نحوى چنين اتفاق هايى را با ديگران در ميان بگذارند. مى ترسند كه والدينشان آن ها را به عنوان افراد مقصر ببينند و تنبيهى در انتظارشان باشد. به دليل اين تجربه نامتعارف دچار شوك مى شوند و نمى توانند با ديگران صحبت كنند.»
ماجراى پدر اتريشى كه سالها دخترش را در سرداب خانه پنهان كرده بود، به او تجاوز مى كرد و حتى از او فرزندانى هم داشت، به خصوص كه همه اين ها در قلب اروپا رخ داد، روزها در صدر اخبار رسانه هاى جهانى بود.
اما عمده قربانيان تجاوز، هرگز به هيچ راديو، روزنامه وتلويزيونى راه پيدا نمى كنند و تجاوز تنها آغاز فاجعه در زندگى آن ها است. فاجعه اى كه آرام آرام ذهن و خاطره كودك را به محاصره خود در مى آورد.
بهروز معبوديان مى گويد: «اصل، ضربه بعد از حادثه است. افسردگى شديد، بى اعتمادى به دنياى اطراف، افت تحصيلى، ترس از فضاهاى باز يا بسته و رو آوردن به مواد مخدر براى فراموش كردن حادثه؛ همه اين ها بخشى از مشكلات روانى است كه قربانى را تهديد مى كند.»
«سكس توريسم»
اِكپات، سازمان غير دولتى مبارزه با تن فروشى كودكان كه مقر آن در ايتالياست، براى چندمين بار گزارش تكان دهنده اى را در مورد كودكان قربانى تجاوز و تن فروشى منتشر كرده است.
اوكراين، كامبوج، تايلند يا كلمبيا از جمله كشورهايى هستند كه هر ساله، هزاران نفر فقط براى سكس به آن ها سفر مى كنند. مسافرتى كه در زبان بين المللى به آن «سكس توريسم» مى گويند.
هر چند بر اساس آمارها تقريبا سه درصد سكس - توريست ها، «پدوفيل» يا كودك آزار هستند اما هر ساله به تعداد كسانى كه با تن فروشان كم سن و سال رابطه جنسى برقرار مى كنند و عملا پدوفيل هم نيستند، افزوده مى شود.
يونيسف، صندوق كمك به كودكان سازمان ملل متحد، هر از چند گاهى فيلم ها و نوشته هاى كوتاهى از كودكانى كه قربانى تجاوز و تن فروشى شده اند منتشر مى كند. داستان هايى كه قربانيان آن كودكانى از هر رنگ و نژادى هستند اما داستان زندگى آن ها كم و بيش يكى است: «فقر يكى از مهم ترين دلايل روى آوردن كودكان به تن فروشى است.»
يكى از اين كودكان در يكى از اين فيلم ها تعريف مى كند كه مادرش را در كودكى از دست داد. سپس پدرش او را به كسى اجاره داد و زندگى جديد او آغاز شد: «تنها در برابر كمى پول، لباس نو، لوزام آرايش و غذا.»
شايد اين داستان براى همه تكرارى باشد، اما آمارهاى بين المللى كه نشاندهنده رخ دادن آن براى قربانيان بى شمار ديگرى است، بدتر از آن هستند كه ناديده گرفته شوند.
تنها در برابر یک مشت دلار
به گزارش اِكپات، هر ساله میليون ها زن از تن فروشى روزگار مى گذرانند. سى درصد آن ها بين ۹ تا پانزده ساله اند. ولى در سال هاى اخير پليس در بين كسانى كه به آن ها تجاوز شده است، حتى بچه هاى پنج تا شش ساله ها هم پيدا کرده است. بهاى هر بار تجاوز به كودكان بسیار ناچیز است و این مسئله باعث شده تا چنین تجارتی به آسانی گسترش یابد.
بهروز معبوديان، روانشاس بالينى مى گويد: «در ايران آمار دقيق و روشنى وجود ندارد. البته هر سازمانى ممكن است آمار خودش را داشته باشد كه تازه آن هم اعلام نمى شود. در سال هاى اخير به دليل افزايش اين آمار، پليس آگاهى ايران بخشى را براى كمك به قربانيان ايجاد كرده است.»
عمده قربانيان كم سن و سال تجاوز و تن فروشى بدون آنكه بخواهند يا بدانند قربانى مى شوند. ولى هميشه راهى براى كمك كردن به آن ها وجود دارد.
بهروز معبوديان مى گويد: «در ايران كلينيك هايى براى كمك به قربانيان تجاوز وجود دارد، ولى در اصل مدارس بايد مشاوران خبره داشته باشند و در ضمن قوه قضاييه بايد راسا قربانيان را به كلينيك هاى تخصصى معرفى كند، كه اين اتفاق متاسفانه نمى افتد.»
كمتر كسى مثل كريستول آمريكايى پيدا مى شود كه داستان زندگى خود را در اينترنت براى ديگران تعريف كند.
بسيارى از كودكانى كه به آن ها تجاوز مى شود چنان فقير و بى چيزند كه حتى نمى دانند در دنياى امروز، اينترنتى وجود دارد كه مى تواند صداى آن ها را به ديگران برساند و صدا براى هميشه در گلوى قربانى مى ماند.
كريستول نوجوان دوربين را خاموش مى كند. تنها چند دقيقه او را مى بينيم. چند دقيقه از ميليون ها دقايق زندگى هر روزه و بعد دوباره خاموشى.
