ماجرای از دست دادن کسب کار و بی‌خانمان شدن انسان‌ها در جوامع امروزی به نظر مسئله‌ای عادی شده، ولی این انسان‌ها چگونه می‌توانند به زندگی گذشته خود برگردند و از این وضعیت خلاص شوند؟
در کشورهای مختلف راهکارهای گوناگونی توسط دولت‌ها و یا سازمان‌های غیرانتفاعی برای حمایت از افراد بی‌خانمان در نظر گرفته می‌شود. برخی ممکن است با پرداخت پول و برخی با شیوه‌های دیگر این حمایت را انجام دهند اما کسی باور نمی‌کرد روزی اینترنت مجانی بتواند راهی برای کمک به بی‌خانمان‌ها و کسانی باشد که شغل و زندگی‌شان را از دست داده‌اند.
در دو ماه گذشته ویدیویی از دو جوان ۲۵ و ۲۶ ساله اهل جمهوری چک در اینترنت منتشر شده که برای حمایت از افراد بی‌خانمان به ارائه «اینترنت وای‌فای» اقدام کرده و از کاربران اینترنت خواسته‌اند، آنها را در این کار یاری کنند. این دو جوان شغل خود را رها کرده‌اند تا به دیگرانی کمک کنند که شغل‌شان را از دست داده و در خیابان‌ها زندگی می‌کنند.
لبوش بولچک که مسئولیت مؤسسه خیریه «اینترنت برای زندگی» را در پراگ، پایتخت جمهوری چک، بر عهده دارد، می‌گوید:
«وقتی در کانادا بودم ابتدا به عنوان یک توریست، در خیابان‌ها راه می‌رفتم و در راه بارها گم شدم، تلفن هوشمندی هم نداشتم که به من کمک کند راهم را پیدا کنم. آنجا بود که به بی‌خانمان‌ها فکر کردم. من مدیر فروش یک شرکت دارویی معتبر بودم و کار خوبی داشتم اما کارم را رها کردم تا مؤسسه خیریه‌ای تأسیس کنم برای کمک به بی‌خانمان‌ها. تصمیم گرفتم به بی‌خانمان‌هایی که اهل الکل و مواد مخدر نبودند و به خاطر شانس بد بی‌خانمان شده بودند کمک کنم تا بتوانند از طریق اینترنت مجانی دنبال کار بگردند.»
اما بولچک این کار را چطور کلید زده است؟ او می‌گوید:
«برای اجرای مرحله اول این پروژه مبلغ پنج هزار و پانصد یورو، برای حمایت از شش فرد بی‌خانمان به مدت دوماه در نظر گرفته شده که این مبلغ علاوه بر اینترنت رایگان برای تأمین مواد غذایی، بهداشتی و پوشاک آنها نیز هزینه خواهد شد.»
گرچه در مدت دو ماهی که بولچک و همکارانش امیدوار بودند مبلغ اولیه به صورت اینترنتی جمع‌آوری شود، کمتر ۴۰۰ یورو به این پروژه کمک شد، اما آنها این کار را با حمایت از یک فرد بی‌خانمان کلید زدند.
در یکی از ایستگاه‌های مترو شهر پراگ، ساعت هشت و نیم شب، به دیدار فردی می‌روم که تحت پوشش این طرح قرار گرفته است.
مردی با یک گلدان کوچک در ورودی ایستگاه مترو در هوایی سرد ایستاده است تا هر گلدان لاله کوچک را به مبلغ یک یورو بفروشد. ایستگاه هر ۱۵ دقیقه یک بار پر و خالی می‌شود و تعداد زیادی از دانشجویان دانشگاه چالز که در نزدیکی ایستگاه مترو واقع است به سمت پایین پله‌ها می‌روند تا سوار مترو شوند.
کامیل که هشت ساعت در روز را در این ایستگاه مترو می‌گذراند درباره تأثیر اینترنت در زندگی‌اش می‌گوید: «ممکن است در آینده من تأثیری نداشته باشد چرا که من هم مریضم و هم پیر. اما اکنون به من خیلی کمک می‌کند تا زندگی‌ام را سر و سامان دهم. همین که می‌توانم با مردم ارتباط داشته باشم و صحبت کنم خیلی خوب است، و برای من در واقع بازگشت به میان مردم و جامعه است».
او ادامه می‌دهد: «اگر به خاطر اینترنت نبود حتی این شغل را هم نداشتم. بعضی روزها پنج یا هفت و یا حتی سی گل می‌توانم بفروشم. فروش گل به هوا و روز خاص بستگی دارد».
در پراگ با جمعیتی بالغ بر یک میلیون و دویست هزار نفر، حدود شش هزار نفر بی‌خانمان وجود دارد در حالی که نزدیک هفت میلیون توریست سالانه از این شهر بازدید می‌کنند.
با اجرای پروژه «اینترنت برای زندگی» تنها چهار درصد از افراد بی‌خانمان امکان دریافت اینترنت رایگان را خواهند داشت ولی هنوز درخواست کمک مجریان طرح از طرف مسئولین شهر و مردم با استقبال روبه‌رو نشده ولی لبوش بولچک با خوش‌بینی از صحبت‌های در حال انجام با مسئولان شهر پراگ برای جلب حمایت‌شان سخن می‌گوید.
