حسین فرمانی، بنیانگذار چندین جایزه معتبر عکاسی در آمریکا از جمله جایزه لوسی در نیویورک است. این جایزه که از معتبرترین جوایز عکاسی جهان است، هر سال بهترین‌های عکاسی در رشته‌های مختلف برمی‌گزیند و از میان برندگان، یک عکاس را به عنوان عکاس سال انتخاب می‌کند.
آقای فرمانی در شیراز بزرگ شده اما تحصیلات خود را در رشته مهندسی برق و عکاسی در آمریکا به اتمام رسانده است. او که ادیتور مجلات عکس و از بزرگترین کلکسیونرهای عکس در جهان است، در حال حاضر در بانکوک زندگی می‌کند.
حسین فرمانی که چهره‌ای آشنا در میان عکاسان نامی جهان است، در گفت‌وگو با رادیو فردا به پرسش‌هایی در مورد فعالیت‌های هنری خود و نیز جایزه لوسی پاسخ داده است.
من اولین مجله مد را در دهه هشتاد در لس آنجلس منتشر کردم و بیشتر کار‌هایش فاین آرت (هنرهای زیبا) عکاسی بود تا مدهای معمولی. این مجله خیلی در آمریکا مشهور شد و تنها مجله‌ای بود که در لس‌آنجلس در می‌آمد ولی در تمام دنیا پخش می‌شد.
بعد از آن در یک مجله عکاسی مشغول به کار شدم. کار کردن در این دو مجله، پیشینه من در زمینه عکاسی بود و بعد از آن کار کردن برای هیتز فاندیشن را شروع کردم که یکی از قدیمی‌ترین مؤسسات آمریکاست.
بعد از آن برای سال‌هایی من مشغول هالیوود اواردز بودم و بعد از مدتی، تصمیم گرفتم شبیه همان کاری که برای ستارگان هالیوودی انجام می‌دهم را این بار برای عکاس‌ها انجام بدهم. چون علاقه و تخصص من هم بیشتر عکاسی بود تا کارهای دیگر، به همین دلیل جوایز لوسی را در لس‌آنجلس و نیویورک پایه‌گذاری کردم.
اولین کاری که کردم، با یک دوست قدیمی‌ام تماس گرفتم. کسی که در آستانه مرگ بود. کارتیه برسون. او واقعاً خدای عکاسی دنیاست و او پذیرفت که اولین جایزه لوسی را بپذیرد و این خیلی مهم بود، برای اینکه او اصلاً هیچ جایزه‌ای را قبول نمی‌کرد و این باعث شد که جوایز عکاسی لوسی به یکباره در دنیا سر و صدا کند و از روز اول بزرگ باشد، تا اینکه از قدم‌های کوچک شروع کند.
تنها کسانی که من از عکاسان ایرانی می‌شناسم، کسانی هستند که در رده‌های بین‌المللی کار می‌کنند. مثل رضا دقتی یا عباس که از عکاسان مشهور بین‌المللی هستند. بیشتر با کارهای این افراد آشنا هستم اما کارهای عکاسانی که در مسابقات بین‌المللی شرکت می‌کنند، می‌بینم که روز به روز کیفیت شان بالا‌تر می‌رود و بهتر می‌شود.
جدیداً دیدم که یکی از عکاسان ایرانی جایزه پاریس را از آن خود کرد. من خودم جزو هیئت داوران بودم. کار عکاسان ایرانی دارد به تدریج در سایت‌های بین‌المللی، بیشتر و بیشتر دیده می‌شود.
تا جایی که به خاطر دارم در گذشته عکاسی در ایران، بیشتر عکاسی از مناظر و مزرعه‌ها بود، تا عکاسی در حوزه هنرهای زیبا و آثار معاصر و مدرن که بیشتر در آمریکا و اروپا به فروش می‌رسد. من چند تن از عکاسان ایرانی را می‌شناسم که الان مدت‌هاست مشغول به کارند، مثل خانم شیرین نشاط و چند عکاس دیگر که در سایت‌های بین‌المللی و در بازار جهانی عکاسی کار‌هایشان را به فروش می‌رسانند.
بیشتر عکاسان ایرانی در حوزه ورزش و عکس‌های خبری و مستند بوده‌اند اما باز شدن فضای ایران و راه پیدا کردن اینترنت در ایران باعث شده است که هنرمندان ایرانی بیشتر، خودشان را در فضای بین‌المللی نشان دهند. آن‌ها احساس می‌کنند که کمی از دنیا عقب افتاده بودند و الان دارند به تدریج و آرام آرام خودشان را به سطح استانداردهای بین‌المللی در حوزه عکاسی می‌رسانند.
آقای فرمانی در شیراز بزرگ شده اما تحصیلات خود را در رشته مهندسی برق و عکاسی در آمریکا به اتمام رسانده است. او که ادیتور مجلات عکس و از بزرگترین کلکسیونرهای عکس در جهان است، در حال حاضر در بانکوک زندگی می‌کند.
حسین فرمانی که چهره‌ای آشنا در میان عکاسان نامی جهان است، در گفت‌وگو با رادیو فردا به پرسش‌هایی در مورد فعالیت‌های هنری خود و نیز جایزه لوسی پاسخ داده است.
گفت‌وگوی مانیا منصور با حسین فرمانی، بنیانگذار جایزه معتبر عکاسی لوسی
- آقای فرمانی در مورد چگونگی شکل‌گیری جایزه لوسی بگویید.
من اولین مجله مد را در دهه هشتاد در لس آنجلس منتشر کردم و بیشتر کار‌هایش فاین آرت (هنرهای زیبا) عکاسی بود تا مدهای معمولی. این مجله خیلی در آمریکا مشهور شد و تنها مجله‌ای بود که در لس‌آنجلس در می‌آمد ولی در تمام دنیا پخش می‌شد.
بعد از آن در یک مجله عکاسی مشغول به کار شدم. کار کردن در این دو مجله، پیشینه من در زمینه عکاسی بود و بعد از آن کار کردن برای هیتز فاندیشن را شروع کردم که یکی از قدیمی‌ترین مؤسسات آمریکاست.
بعد از آن برای سال‌هایی من مشغول هالیوود اواردز بودم و بعد از مدتی، تصمیم گرفتم شبیه همان کاری که برای ستارگان هالیوودی انجام می‌دهم را این بار برای عکاس‌ها انجام بدهم. چون علاقه و تخصص من هم بیشتر عکاسی بود تا کارهای دیگر، به همین دلیل جوایز لوسی را در لس‌آنجلس و نیویورک پایه‌گذاری کردم.
اولین کاری که کردم، با یک دوست قدیمی‌ام تماس گرفتم. کسی که در آستانه مرگ بود. کارتیه برسون. او واقعاً خدای عکاسی دنیاست و او پذیرفت که اولین جایزه لوسی را بپذیرد و این خیلی مهم بود، برای اینکه او اصلاً هیچ جایزه‌ای را قبول نمی‌کرد و این باعث شد که جوایز عکاسی لوسی به یکباره در دنیا سر و صدا کند و از روز اول بزرگ باشد، تا اینکه از قدم‌های کوچک شروع کند.
- شما تا به حال چند عکاس ایرانی را به جهان معرفی کرده‌اید؟
تنها کسانی که من از عکاسان ایرانی می‌شناسم، کسانی هستند که در رده‌های بین‌المللی کار می‌کنند. مثل رضا دقتی یا عباس که از عکاسان مشهور بین‌المللی هستند. بیشتر با کارهای این افراد آشنا هستم اما کارهای عکاسانی که در مسابقات بین‌المللی شرکت می‌کنند، می‌بینم که روز به روز کیفیت شان بالا‌تر می‌رود و بهتر می‌شود.
جدیداً دیدم که یکی از عکاسان ایرانی جایزه پاریس را از آن خود کرد. من خودم جزو هیئت داوران بودم. کار عکاسان ایرانی دارد به تدریج در سایت‌های بین‌المللی، بیشتر و بیشتر دیده می‌شود.
- بضاعت عکاسی ایران را در چه حد ارزیابی می‌کنید؟ آیا عکاسی ایران می‌تواند با جهان رقابت کند؟
تا جایی که به خاطر دارم در گذشته عکاسی در ایران، بیشتر عکاسی از مناظر و مزرعه‌ها بود، تا عکاسی در حوزه هنرهای زیبا و آثار معاصر و مدرن که بیشتر در آمریکا و اروپا به فروش می‌رسد. من چند تن از عکاسان ایرانی را می‌شناسم که الان مدت‌هاست مشغول به کارند، مثل خانم شیرین نشاط و چند عکاس دیگر که در سایت‌های بین‌المللی و در بازار جهانی عکاسی کار‌هایشان را به فروش می‌رسانند.
بیشتر عکاسان ایرانی در حوزه ورزش و عکس‌های خبری و مستند بوده‌اند اما باز شدن فضای ایران و راه پیدا کردن اینترنت در ایران باعث شده است که هنرمندان ایرانی بیشتر، خودشان را در فضای بین‌المللی نشان دهند. آن‌ها احساس می‌کنند که کمی از دنیا عقب افتاده بودند و الان دارند به تدریج و آرام آرام خودشان را به سطح استانداردهای بین‌المللی در حوزه عکاسی می‌رسانند.
