محققان می‌گویند که به یافته‌های تازه‌ای برای درمان اختلال دوقطبی (بایپولار) رسیده‌اند.
بیماران دچار این اختلال دو حال شیدایی و افسردگی مزمن را تجربه می‌کنند. بدین صورت که برای مدتی از افسردگی رنج می‌برند و بعد به حالت شیدایی می‌رسند. بنا بر شدت این دو دوره بیماری دو قطبی به دو نوع یک و دو تقسیم می‌شود.
به گزارش نیوز مدیکال، یک گروه از محققان بیماری‌های اعصاب و روان در ایالت فلوریدای آمریکا دسته‌ای از ژن‌ها را شناسایی کرده‌اند که وجود آنها احتمال دچار شدن به بیماری دو قطبی را در افراد به اندازه زیادی افزایش می‌دهد. این کشف می‌تواند منجر به شناخت درمان‌هایی شود که به طور خاص این ژن‌ها را هدف قرار بدهند.
در این تحقیق ژن PDE10A ، یکی از ژن‌هایی است که داشتن آن ممکن است به بروز بیماری دو قطبی بیانجامد، تحت مطالعه دقیق قرار گرفت. این ژن پروتئینی تولید می‌کند که در بروز دوره‌های شیدایی و افسردگی در افراد بسیار موثر است.
ران دیویس، رئیس بخش عصب‌شناسی مرکز تحقیقی اسکرپیس، که این تحقیق در آن انجام شده است، می‌گوید: «ما از این ایده شروع کردیم که تغییرات خلقی در بیماران مبتلا به اختلال دو قطبی ممکن است به تغییر ترکیبات این پروتئین‌ها مربوط باشد. ما دریافتیم که این حدس درست است. این تغییرات در ژن‌ها باعث تغییر عملکرد آنها می‌شود که بخت ابتلا به بیماری دو قطبی را در یک فرد بالا می‌برد.»
این گروه از محققان به بررسی بافت‌های مغزی افراد مبتلا به بیماری دو قطبی و مقایسه آن با افراد سالم پرداختند.
دکتر کورتنی مک‌مالن، از نویسندگان این تحقیق می‌گوید که پروتئین PDE10A19 از آنجا حايز اهمیت است که ما تا همین چند وقت پیش نمی‌دانستیم که در انسان هم وجود دارد. این پروتئین در برخی از پستانداران یافت می‌شود: «وقتی ما به طور کامل به طرز کار این پروتئین در سیستم عصبی پی ببریم می‌توانیم دارویی درست کنیم که مانند آن عمل کند و در درمان سیستم‌های عصبی که این پروتئین به طور کامل کار نمی‌کند- و در نتیجه اختلالات روانی به‌وجود می‌آید- از آن استفاده کنیم.»
دکتر دیویس عقیده دارد که پیچیدگی «بیان ژن» در مغز انسان بسیار زیاد است و تا به حال «دست کم» گرفته شده است. به گفته دیویس، آینده عصب‌شناسی ژنتیکی باید با مطالعه عمیق قابلیت هر ژن برای تولید پروتئين‌های مخصوص شروع شود. چرا که نتیجه‌گیری اشتباه می‌تواند به درمان‌های نادرست برای بیماران مبتلا به اختلالات روانی بیانجامد. دیویس می‌گوید: «ما هنوز باید چیزهای زیادی در مورد خانواده بزرگ آنزیم‌ها و نقش آنها در بیماری‌هایی مثل اختلال دو قطبی بیاموزیم.»
