با شلیک مستقیم به سر معترضان، به بدن شهروندان، بی‌پرواتر از همیشه در نمایش خشونتی عریان، با رگبار در خیابان، تک‌تیرانداز بر بام، ادوات زرهی در جاده و نشانه رفتن تصادفی پناه‌بردگان به نیزار با تیربارهای جنگی، با هزار و پانصد کشته به روایت رویترز، آبان ۹۸ برای بسیاری به یک نقطه عطف تبدیل شد؛ به آن بزنگاه تاریخی که برای خیلی‌ها یک خط فاصل پررنگ کشید تا گفتمان سیاسی را دستخوش تحولی بنیادین کند. تحولی که از سال‌های قبل آغاز شده بود، در دی‌ماه ۹۶ بروز و ظهور گسترده یافت و در آن آبان خونین کار را برای خیلی‌ها یکسره کرد.
یک سال پیش در چنین ساعاتی، بعد از سرکوب خونین اعتراضات و پس از حدود صد ساعت قطعی کامل اینترنت بود که دسترسی در برخی نقاط ایران به‌صورت پراکنده و بسیار محدود به صورت جسته گریخته برقرار می‌شد.
با این اتصال محدود و انتشار ویدیوهای بیشتری از شهروند-خبرنگاران ابعاد دید‌ه نشده و بی‌سابقه‌ای از میزان خشونت نیروهای امنیتی و گستره سرکوب برای جهان آشکار شد.
و به‌دنبال این سرکوب خونین بود که به اعتقاد بسیاری، آبان به نقطه‌ای غیر قابل بازگشت تبدیل شد.
میراث آبان برای آینده اعتراضات چیست؟ آبان با حکومت و دو جناح اصلی آن چه کرد؟ آیا آبان دیگری در راه خواهد بود؟
