تونی بنت که چندین دهه از برجسته‌ترین خواننده‌های پاپ کلاسیک آمریکایی بود و با تبحری کم‌نظیر معیارهای نوینی در این ژانر خلق کرد، روز جمعه ۳۰ تیر، دو هفته قبل از نودوششمین سالگرد تولدش درگذشت.
ناشر آثار تونی بنت گفت که او در زادگاه خود نیویورک از دنیا رفته است. دلیل خاصی برای درگذشت او اعلام نشده ولی آقای بنت از سال ۲۰۱۶ به آلزایمر مبتلا بود.
او با نام آنتونی دومینیک بندتو در سوم اوت ۱۹۲۶ در محله کوئینز شهر نیویورک متولد شد و یکی از ستاره‌های برجسته پاپ کلاسیک آمریکا در میانه قرن بیستم بود، و به گفته خودش «به‌دنبال خلق مجموعه‌ای از آثار به یاد ماندنی بود و نه تک ترانه‌های پرفروش».
او طی هفت دهه فعالیت بیش از ۷۰ آلبوم موسیقی تولید و منتشر کرد و ۱۹ جایزه «گرمی» برد.
تمامی این جوایز منهای دو مورد پس از شصت سالگی به او اعطا شد. او نه فقط در میان علاقمندانش بلکه در ميان هنرمندان دیگر نيز محبوبیت فراوانی داشت.
تعدادی از برجسته‌ترین ستاره‌های موسیقی پاپ آمریکا در شش دهه اخیر، از فرانک سیناترا گرفته تا لیدی گاگا، از ستایشگران او بوده و هستند.
تونی بنت در مصاحبه‌ای در سال ۲۰۰۶ گفت: «من از سرگرم کردن مخاطبان و کمک به آن‌ها برای فراموش کردن مشکلات لذت می‌برم. فکر می‌کنم که مردم از هنرنمایی صادقانه با کمی شوخ طبعی واقعا لذت می‌برند. دوست دارم که مردم از اجراهای من لذت ببرند.»
تونی بنت در اجرای ترانه‌ها، سبک منحصر به فردی داشت که الهام‌بخش موسیقی خلق‌شده توسط آهنگسازان و ترانه‌سرایان بزرگ هم‌عصر خود از جمله جورج گرشوین، کول پورتر و اروينگ برلین بود.
برخلاف دوست و استادش فرانک سیناترا، او موسيقی را در وجود خود محبوس نمی‌کرد بلکه آن را با صدایش ترجمه می‌کرد.
زندگی شخصی و رفتارش نیز با فرانک سیناترا که بسیار پرماجرا و جنجالی بود کاملا فرق داشت.
تونی بنت در مصاحبه‌ای گفته بود خواننده‌ای با صدای «تنور» است که می‌کوشد با صدای «باریتون» بخواند. به همین خاطر در اجرای دلنوازانه ترانه‌های عاشقانه استاد بود و در عین حال به خوبی می‌توانست ترانه‌های با ضرباهنگ بالا را اجرا کند.
او در مصاحبه‌ای در سال ۲۰۰۶ گفت: «من از سرگرم کردن مخاطبان و کمک به آن‌ها برای فراموش کردن مشکلات لذت می‌برم. فکر می‌کنم که مردم از هنرنمایی صادقانه با کمی شوخ طبعی واقعا لذت می‌برند. دوست دارم که مردم از اجراهای من لذت ببرند.»
شهرت با ترانه‌های جاودانه
تونی بنت در دهه پنجاه میلادی با ترانه‌هایی نظیر «به خاطر تو» و «قلب سرد سرد» جای خود را در موسیقی پاپ کلاسیک آمریکا باز کرد و در دهه شصت میلادی با ترانه‌های جاودانه‌ای نظیر «قلبم را در سانفرانسیکو جا گذاشتم» به شهرت رسید.
او نه تنها از انفجار موسیقی راک در اواخر دهه شصت میلادی و شکوفایی آن در دهه‌های بعد جان سالم به در برد، بلکه موقعیت ویژه خود در موسیقی پاپ آمریکا را حفظ کرد و در دهه‌های بعد با هنرمندانی همکاری کرد که هم‌سن نوه‌های او بودند.
تونی بنت نه تنها از انفجار موسیقی راک در اواخر دهه شصت میلادی و شکوفایی آن در دهه‌های بعد جان سالم به در برد، بلکه موقعیت ویژه خود در موسیقی پاپ آمریکا را حفظ کرد و در دهه‌های بعد با هنرمندانی همکاری کرد که هم‌سن نوه‌های او بودند.
در دهه هفتاد میلادی همچون بسیاری از خوانندگان هم دوره خود موسیقی جز را نیز تجربه کرد ولی بعد به مسیر اصلی خود که برخی آن را «پاپ عامه‌پسند» می‌دانند در قالب ترانه‌های کلاسیک بازگشت.
در چهل و چند سالگی به نظر می‌رسید که سبک او برای همیشه از مد افتاده است. ولی با کمک پسرش که مدیر برنامه‌های او بود توانست در یک کارزار تبلیغاتی موفق در میان نسل جوان دهه ۱۹۹۰ که به نسل «ام‌تی‌وی» شهرت داشت به محبوبیت برسد.
در سال ۲۰۱۴ و در ۸۸ سالگی، رکورد قبلی خودش را (به عنوان سالمندترین خواننده زنده) شکست و ترانه «گونه به گونه» که با لیدی گاگا اجرا کرده بود به صدر جدول پر فروش‌ترین ترانه‌های پاپ آمریکا رسید.
در سال ۲۰۱۱ نیز آلبوم او با عنوان «هم‌صدایی ۲» شامل اجرای ترانه‌های دو صدایی با خوانندگان جوانی نظیر لیدی گاگا و ایمی واینهاوس در صدر فهرست پرفروش‌ترین‌های موسیقی پاپ آمریکا قرار گرفت.
در آخرین آلبوم او به نام «عشق برای فروش» که در سال ۲۰۲۱ وارد بازار شد، ترانه اصلی به نام «شب و روز» باز هم با لیدی گاگا دو صدایی خوانده شده بود.
