اعتراض و اعتصاب پرستاران که از دو هفته پیش در شهرهای مختلف ایران آغاز شد و به تهران هم گسترش یافت، روز پنج‌شنبه یکم شهریور در برخی شهرهای دیگر ادامه یافت.
پرستاران بیمارستان‌های چابهار روز پنج‌شنبه مقابل فرمانداری این شهر تجمع اعتراضی برگزار کردند و در اراک و مشهد هم تجمع‌های مشابهی برگزار شد.
این در حالی است که محمدرضا ظفرقندی، وزیر بهداشت، درمان و آموزش پزشکی دولت مسعود پزشکیان، پس از اخذ رأی اعتماد مجلس در واکنش به اعتراضات پرستاران وعده داد که بدهی آنان به‌تدریج پرداخت خواهد شد.
آقای ظفرقندی روز پنج‌شنبه به خبرگزاری‌های ایران گفت که مشکل پرستاران را روز چهارشنبه در هیئت دولت مطرح کرده و «به‌سرعت هزینه ای که باید برای این مسئله گذاشته شود، در دولت محاسبه و تصویب شده و به‌تدریج باید این پول به دانشگاه‌ها و بیمه‌ها داده شود».
دور جدید این تجمعات اعتراضی از ۱۳ مرداد با اعتراض و اعتصاب پرستاران بیمارستان‌های شیراز آغاز شد و به شهرهای دیگر گسترش پیدا کرد. پرستاران هم به رسیدگی نشدن به مطالبات‌شان اعتراض دارند و هم به سختی شرایط کار ازجمله «اضافه‌کار اجباری با دستمزد بسیار پایین، کار طاقت‌فرسا همراه با توهین و تهدید» در محیط کار.
دامنهٔ این اعتراضات روز چهارشنبه ۳۱ مرداد به تهران، پایتخت کشور، هم رسید و گروهی از پرستاران تهرانی مقابل ساختمان وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی تجمع کردند.
در این میان برخی گزارش‌ها هم از تهدید و حتی بازداشت برخی معترضان حکایت دارد.
شورای هماهنگی اعتراض پرستاران روز چهارشنبه خبر داد که زهرا تمدن، سرپرستار بخش ۱۰ بیمارستان مسیح دانشوری تهران، همراه با برخی از پرستاران این بیمارستان سه‌شنبه ۳۰ مرداد به دلیل اعتراض به شرایط سخت کار توسط مأموران امنیتی بازداشت شدند.
بیشتر در این باره:
اعتراضات سراسری پرستاران به تهران رسیددبیر خانه پرستار: پول در ساخت و ساز است، نه در استخدام پرستاردر روزهای اخیر در شهرهایی چون اصفهان، تبریز، رشت، اهواز، مریوان، دهدشت و کرمانشاه نیز پرستاران تجمعات اعتراضی برگزار کرده‌اند.
در اصفهان پرستاران مرکز درمانی کاشانی شعار «پرستار داد بزن، حقت را فریاد بزن» سر دادند و در اهواز هم شماری از پرستاران با تجمع در برابر ساختمان استانداری شعارهایی از قبیل «با کرونا جنگیدیم، حمایتی ندیدیم» سر دادند.
پیشتر رادیوفردا گزارش کرده بود که به‌رغم کمبود شدید پرستار در بیمارستان‌ها کشور، قراردادهای کاری کوتاه‌مدتِ ۸۹ روزه با پرستاران منعقد می‌شود. این نوع قرارداد پرستاران را از بسیاری از حقوق خود و ادعاهای بعدی در صورت بیکار شدن محروم می‌کند و خود آن‌ها از آن با عنوان قرارداد «کارگران فصلی» یاد می‌کنند.
با وجود هشدارهای انجمن علمی روانپزشکان ایران به وزارت بهداشت و دولت پیشین جمهوری اسلامی در مورد وضعیت وخیم روحی کادر درمان، هنوز اقدام خاصی برای اصلاح و بهبود شرایط صورت نگرفته و خبرهای مربوط به مهاجرت یا درگذشت کادر بهداشت و درمان به ترجیع‌بند اخبار رسانه‌ها تبدیل شده است.
بیشتر در این باره: پرستاران در ایران؛ چرا «فرشتگان» خودکشی یا مهاجرت می‌کنند؟