گروهی از دانشوران زیست شناسی و علم تکامل از یک فسیل تقریبا کامل و دست نخورده که قدمت آن به ۴۷ میلیون سال پیش بازمی‌گردد پرده برداشتند.
این فسیل ِ یک پستاندار نخستین است و می‌تواند حلقه گم شده در زنجیره تکامل از پستانداران نخستین تا انسان باشد که دهه‌هاست دانشوران زیست شناسی در جستجوی آن هستند.
به نظر می‌رسد که این جاندار انگشتانی منعطف شبیه به انسان و به جای چنگال نیز ناخن داشته است. جزئیات این فسیل نشان می‌دهد که قامت این جاندار به اندازه یک گربه بوده است.
دانشوران می‌گویند که شکل استخوان‌های پای این جاندار شاهدی است در تایید تغییرات تکاملی که در نهایت منجر شد به اینکه گروهی از پستانداران نخستین بتوانند بر دو پای خود بایستند.
این کشف بزرگ اگر تایید شود، می‌تواند بالاخره تئوری چارلز داروین را در مورد تکامل جانداران به قطعیت نزدیک کند.
نامی که برای این فسیل برگزیده شده «ایدا» است که از قرار معلوم نام دختر یکی از دانشوران مسئول این تحقیقات است ولی رسما به این فسیل لقب «مسلی داروینی» داده شده که برگرفته شده از «مسل» محل کشف این فسیل و نام داروین است.
جارن هوروم دانشور ارشد در این تحقیقات در مراسم پرده برداری از این فسیل که سه شنبه در موزه تاریخ طبیعی آمریکا برگزار شد گفت: «اهمیت کشف این فسیل درست به اندازه پیدا کردن کشتی نوح برای باستان شناسان است و تصویر این فسیل به احتمال زیاد در تمام کتاب‌های درسی طی صد سال آینده منتشر و مورد رجوع خواهد بود.»
این فسیل را ابتدا در سال ۱۹۸۳ گروهی از جستجو گران آماتور در یک دهانه آتشفشانی در منطقه مسل واقع در اطراف شهر فرانکفورت آلمان پیدا کردند. بازمانده بسیاری از جانداران آن دوران به شکل خارق العاده‌ای در این منطقه به فسیل بدل شده و در طول تاریخ حفظ شده‌اند.
با وجود اینکه این منطقه به خاطر داشتن فسیل‌های با ارزش شهرت داشته ولی جستجوگران آماتوری که این مورد را یافتند از ارزش منحصر به فرد آن اطلاع نداشتند.
سال‌ها بعد دانشگاه اوسلو این فسیل را خریداری کرده و جارن هوروم، زیست‌شناس ارشد این دانشگاه، به مدت دو سال و به صورت پنهانی تحقیقات خود را در مورد آن انجام داد.
ینس فرانزن دانشور دیگری که در این تحقیقات شرکت داشته در مورد اهمیت این فسیل گفت: «این کشف می‌تواند هشتمین مورد از عجایب جهان تلقی شود. این فسیل ممکن است مادر اجدادی انسان نباشد ولی از نظر موقعیت ِ این جاندار در زنجیره تکامل، می‌توان آن را خاله اجدادی انسان تلقی کرد.»
این فسیل ِ یک پستاندار نخستین است و می‌تواند حلقه گم شده در زنجیره تکامل از پستانداران نخستین تا انسان باشد که دهه‌هاست دانشوران زیست شناسی در جستجوی آن هستند.
به نظر می‌رسد که این جاندار انگشتانی منعطف شبیه به انسان و به جای چنگال نیز ناخن داشته است. جزئیات این فسیل نشان می‌دهد که قامت این جاندار به اندازه یک گربه بوده است.
دانشوران می‌گویند که شکل استخوان‌های پای این جاندار شاهدی است در تایید تغییرات تکاملی که در نهایت منجر شد به اینکه گروهی از پستانداران نخستین بتوانند بر دو پای خود بایستند.
این کشف بزرگ اگر تایید شود، می‌تواند بالاخره تئوری چارلز داروین را در مورد تکامل جانداران به قطعیت نزدیک کند.
نامی که برای این فسیل برگزیده شده «ایدا» است که از قرار معلوم نام دختر یکی از دانشوران مسئول این تحقیقات است ولی رسما به این فسیل لقب «مسلی داروینی» داده شده که برگرفته شده از «مسل» محل کشف این فسیل و نام داروین است.
جارن هوروم دانشور ارشد در این تحقیقات در مراسم پرده برداری از این فسیل که سه شنبه در موزه تاریخ طبیعی آمریکا برگزار شد گفت: «اهمیت کشف این فسیل درست به اندازه پیدا کردن کشتی نوح برای باستان شناسان است و تصویر این فسیل به احتمال زیاد در تمام کتاب‌های درسی طی صد سال آینده منتشر و مورد رجوع خواهد بود.»
این فسیل را ابتدا در سال ۱۹۸۳ گروهی از جستجو گران آماتور در یک دهانه آتشفشانی در منطقه مسل واقع در اطراف شهر فرانکفورت آلمان پیدا کردند. بازمانده بسیاری از جانداران آن دوران به شکل خارق العاده‌ای در این منطقه به فسیل بدل شده و در طول تاریخ حفظ شده‌اند.
با وجود اینکه این منطقه به خاطر داشتن فسیل‌های با ارزش شهرت داشته ولی جستجوگران آماتوری که این مورد را یافتند از ارزش منحصر به فرد آن اطلاع نداشتند.
سال‌ها بعد دانشگاه اوسلو این فسیل را خریداری کرده و جارن هوروم، زیست‌شناس ارشد این دانشگاه، به مدت دو سال و به صورت پنهانی تحقیقات خود را در مورد آن انجام داد.
ینس فرانزن دانشور دیگری که در این تحقیقات شرکت داشته در مورد اهمیت این فسیل گفت: «این کشف می‌تواند هشتمین مورد از عجایب جهان تلقی شود. این فسیل ممکن است مادر اجدادی انسان نباشد ولی از نظر موقعیت ِ این جاندار در زنجیره تکامل، می‌توان آن را خاله اجدادی انسان تلقی کرد.»