روزنامه آمریکایی واشینگتن پست در مقاله ای با عنوان «راه خروج برای ایران» در شماره روز یکشنبه خود با اشاره به روابط تهران و واشینگتن، به نگرانی های دولت جرج بوش و تفاوت دیدگاه های مقامات رسمی آمریکا درباره جمهوری اسلامی پرداخته است.
نویسنده این روزنامه می نویسد: اگر مجله نیویورکر را بخوانید این احساس به شما دست می دهد که دستگاه بوش برای بمباران ایران لحظه شماری می کند اما در گفت و گویی که با مقامات رسمی آمریکا در این هفته داشتم، حرفهای متفاوت تری شنیدم.
به نوشته واشینگتن پست، «آنها(مقامات آمریکایی) نگران برخوردهای ایرانیان هستند. از طرفی از اینکه تلاش های دیپلماتیک بر سر مسئله اتمی ایران و ناامنی در عراق تا به حال پیشرفتی نداشته است ناامید هستند ولی با این حال می گویند که برآنند تا از درگیری نظامی پرهیز کنند.»
- «مقامات آمریکا می گویند که ایالات متحده نباید خود را در موقعیتی قرار دهد که تنها راه برای آن یا پذیرش ایران اتمی باشد یا وقوع جنگ.»
این روزنامه آمریکایی می افزاید: «مقامات رسمی آمریکا می خواهند که جمهوری اسلامی استراتژی خود را در مسئله اتمی و حمایت از تروریست ها تغییر داده و با ایالات متحده در مسئله آرام سازی عراق همکاری بیشتری داشته باشد. واشینگتن بر این باور است که رژیم ایران، علیرغم دسته بندی های داخلی، ظرفیت چنین تغییر استراتژی را دارد اما از سویی، سیاستمداران آمریکایی به این نتیجه رسیده اند، تا زمانی که فشارها به ویژه فشارهای اقتصادی بر ایران بیشتر نشود و این کشور تهدید قدرت نظامی را حس نکند، دست به چنین تغییراتی نخواهد زد.»
به نوشته واشینگتن پست، « در سطحی پایین تر، مقامات آمریکا می گویند که ایالات متحده نباید خود را در موقعیتی قرار دهد که تنها راه برای آن یا پذیرش ایران اتمی باشد یا وقوع جنگ.»
برخورد نظامی یا تحریم؟
این روزنامه آمریکایی می نویسد:« بعضی در آمریکا بر این باورند که به جای تهدید به حمله نظامی باید تحریم های اقتصادی سخت تری را برای تهران در نظر گرفت.»
نویسنده این مقاله در ادامه به نگرانی های واشینگتن در قبال تهران اشاره کرده و می نویسد:« بزرگترین خطر از نگاه برخی مقامات آمریکایی این است که تهران با استناد به این حرف آیت الله خمینی که گفته است آمریکا هیچ غلطی نمی تواند بکند، قدرت آمریکا را جدی نمی گیرد.»
این مقاله در ادامه دلیل این «بی تفاوتی» تهران را وضعیت ارتش آمریکایی در عراق عنوان کرده و می نویسد:« دولت بوش امیدوار است بتواند ایرانیان را متقاعد کند که آمریکا ابرقدرتی فرسوده، آن طور که آنها تصور می کنند، نیست.»
نویسنده مقاله واشینگتن پست در بخش دیگری از تحلیل خود می گوید: آمریکا برای پیشبرد سیاست خود در برابر ایران به طور همزمان راه های مختلفی را از جمله رهبری ائتلاف علیه برنامه های اتمی ایران در سازمان ملل ولو اینکه منجر به تصویب تحریم های ضعیف شود دنبال کرده است.
این روزنامه اضافه می کند:« با این حال، ایالات متحده فشارهای اقتصادی یکجانبه که به معنی اعمال محدودیت جهانی برای بانک های ایرانی است را از مدتها قبل شروع کرده و به نظر می رسد که اتحادیه اروپا هم آماده همکاری در این راه است.»
در بخش دیگری از این مقاله با اشاره به نامطمئن بودن گزینه تهدیدات نظامی آمریکا علیه ایران آمده است: « جرج بوش همچنان اصرار دارد که تمام گزینه ها روی میز باشد. برخی از این گزینه ها بر نیروی قدس وابسته به سپاه پاسداران به عنوان اصلی ترین نیروی نظامی رژیم ایران متمرکز شده است.»
- « بزرگترین خطر از نگاه برخی مقامات آمریکایی این است که تهران با استناد به این حرف آیت الله خمینی که گفته است آمریکا هیچ غلطی نمی تواند بکند، قدرت آمریکا را جدی نمی گیرد.»
به نوشته واشینگتن پست، « یک مقام مطلع می گوید که هرگونه برخوردی با نیروی قدس که در مقاله سیمور هرش در نیویورکر به آن اشاره شده است تنها زمانی صورت می گیرد که سربازان آمریکایی در عراق متحمل تلفات بالایی شوند و سرنخ آن نیز به ایران بازگردد.»
نویسنده این مقاله در ادامه با اشاره به عملیات روز ششم سپتامبر اسراییل علیه سوریه، متحد نزدیک ایران، می گوید:« با وجود سکوت کامل درباره این حمله، پیام آن به ایران کاملا روشن است؛ اینکه آمریکا و اسراییل می توانند مشخصا هدف های بعدی اتمی ایران را شناسایی کرده و با نفوذ به سیستم دفاع هوایی این کشور، آن را نابود کنند.»
واشینگتن پست در عین حال، می نویسد: «با وجود تشدید تنش ها میان ایران وایالات متحده، هر دو طرف خواستار باز شدن راه مذاکره هستند. در مسئله هسته ای، این روسیه است که نقش مصالحه کننده را بازی می کند و در مساله عراق، مذاکرات بغداد برای برقراری امنیت بر پا می شود؛ راهی دیپلماتیک که به رغم اظهارات دیپلمات ها مبنی بر پیشرفت محدود در آن، باید باز بماند.»
این روزنامه آمریکایی در پایان می نویسد:« آنچه که نگران کننده است این است که همه این مسائل تنها یک جنگ زرگری است؛ مثل اینکه در جاده ای باریک و کم نور، دو ماشین از روبرو به هم نزدیک می شوند. برای پرهیز از برخورد، آمریکا و ایران باید به زبانی حرف بزنند که یکدیگر را متقاعد کنند، زبانی که تا به حال هیچکدام از طرفین از خود نشان نداده اند.»