بزرگ‌ترین میمون روی زمین حدود یک‌صد هزار سال پیش از بین رفت زیرا نتوانست خود را پس از تغییرات آب و هوایی که غذای مورد علاقه‌اش یعنی میوه‌های جنگلی را از بین برد به خوردن علف عادت دهد.
به گزارش گاردین، جیگانتوپیتکوس، پنج برابر یک انسان بالغ وزن داشت و قدش به حدود ۳ متر می‌رسید. تقریباً یک میلیون سال پیش، این حیوان عظیم‌الجثه در جنگل‌های نیمه‌استوایی جنوب چین و جنوب شرقی آسیا می‌زیست.
تاکنون تقریباً هیچ اطلاعاتی در مورد شکل آناتومی و رفتارهای این حیوان به دست نیامده است. تنها چهار قسمت از فسیل آرواره پایینی‌اش موجود است.
هرو بوکرنس محقق دانشگاه «توبینگن» آلمان می‌گوید: «این بقایای جزیی بسیارناکافی هستند که بگوییم این حیوان دوپا بوده است یا چهارپا و اینکه بخش‌های بدنش به چه صورتی بوده‌اند.»
در همین حال، دیلی میل گزارش داد دانشمندان مرکز تکامل انسانی و دیرینه‌شناسی درتوبینگن به همراه موسسه تحقیقات فرانکفورت مینای دندان به‌جا مانده از این حیوان را بررسی کردند تا نشان دهند که این راسته از جانوران محدود به نواحی جنگلی بوده‌اند.
ابعاد این جانور از ۱٫۸ متر تا ۳ متر و وزنش از ۲۲۰ کیلوگرم تا ۵۰۰ کیلوگرم متغیر است. نظریه‌های متعددی در مورد تغذیه این میمون وجود دارد. برخی دانشمندان عقیده دارند کاملاً گیاه‌خوار بوده است در حالی که برخی دیگر عقیده دارند گوشت‌خوار هم است.
اورانگوتان نزدیک‌ترین خویشاوند جیگانتوپیتکوس است اما اینکه آیا جیگانتوپیتکوس رنگ پوستی قرمز طلایی شبیه اورانگوتان داشته است یا مثل گوریل سیاه بوده است نامشخص است.
با آزمایش تغییرات جزیی در ایزوتوپ کربن یافته شده در فسیل دندان، دانشمندان نشان دادند که این حیوان بسیار کهن فقط در جنگل‌ها می‌زیسته است و یک گیاه‌خوار صرف بوده است.
این ویژگی‌ها مشکلی برای جیگانتوپیتکوس به وجود نیاورده بود تا اینکه عصر یخبندان از حدود ۲٫۶ میلیون سال تا ۱۲۰۰۰ سال پیش زمین را تحت تأثیر قرار داد.
طبق نظر بوکرنس طبیعت، تکامل، و شاید خودداری از خوردن غذاهای جدید، باعث نابودی میمون عظیم‌الجثه گردید. وی می‌گوید: «احتمالاً جیگانتوپیتکوس به دلیل جثه بزرگش به مقدار زیادی غذا نیاز داشته است. در طول پلیستوسن - دوران چهارم زمین‌شناسی که از ۱.۸ میلیون سال پیش تا ۱۰ هزار سال پیش ادامه داشت – مناطق جنگلی یکی پس از دیگری به علفزار تبدیل شدند که از ذخیره ناکافی غذایی برخوردار بودند.»
نتیجه این تحقیق که قرار است در یک نشریه علمی تخصصی به نام Quaternary International منتشر شود بیان می‌کند «جیگانتوپیتکوس احتمالاً دارای انعطاف‌پذیری زیست بومی نبوده و فاقد توانایی فیزیولوژیک برای دوام آوردن در برابر سختی‌ها و کمبود غذا بوده است.»
