هزار روز حصر غیرقانونی و حبس بدون محاکمهٔ رهبران جنبش سبز درحالی فرا می‌رسد که جمهوری اسلامی با «نرمش قهرمانانه» تهران، مشکلات خود با طرف‌های غربی را حل و فصل می‌کند.
آيا آيت‌الله علی خامنه‌ای از ديپلماسی تعامل‌گرای روحانی حمايت می‌کند؟ آيا تغيير در چگونگی مواجهه ايران با آمريکا، مورد تأييد رهبر جمهوری اسلامی است؟
تهران به‌عنوان یکی از متحدان استراتژیک دمشق، به‌گونه‌ای مفروض و اجتناب‌ناپذیر از طرف‌های مهم این مناقشه محسوب خواهد شد. چگونگی مواجهه‌ی جمهوری اسلامی با جنگ محتمل در سوریه، می‌تواند زندگی ایرانیان را یک‌سر از خود متأثر کند.
رهبر جمهوری اسلامی همچنان نسبت به «توسعه سياسی» بی‌توجه نشان می‌دهد. از نظر شخص اول نظام جمهوری اسلامی، نيازی به تحقق لوازم و شرايط دموکراسی در ايران نيست.
با تشديد موج جديد حمايت از حسن روحانی، در پی حمايت آقايان خاتمی و هاشمی رفسنجانی، به نظر می‌رسد بتوان با قاطعيت از راه يافتن نامزد لايه‌های اجتماعی تغييرخواه به دور دوم انتخابات سخن گفت. مگر آن‌که تقلبی معنادار مانع از اين رويداد شود؛ وضعی که برای شيخ مهدی کروبی در انتخابات رياست جمهوری ۱۳۸۴ رخ داد.
انتخابات ریاست جمهوری سال ۲۰۰۲ برای فرانسه وضع ویژه‌ای پدید آورد. ژان ماری لوپن، نامزد راست رادیکال (جبهه ملی)، با رویکردهای افراطی بود. او از لیونل ژوسپن سوسیالیست پیشی گرفت و در کنار ژاک شیراک گلیست/ جمهوری‌خواه به دور دوم راه یافت. نیروهای سیاسی (از چپ‌ها تا راست‌های میانه و سبزها) برای جلوگیری از پیروزی نامزد «راست افراطی» پشت شیراک بسیج شدند. هراس از لوپن، باعث پیروزی شیراک با ۸۳ درصد آرا در مرحلهٔ دوم شد.
اگر تاييد صلاحيت هاشمی رفسنجانی را برای شرکت در رقابت انتخابات رياست جمهوری يازدهم، مفروض بگيريم، پيروزی مهم وی در ۲۴ خرداد ۹۲ اگرچه محتمل است، اما کار آسانی نيست و نيازمند لوازمی است.
با افزايش درخواست فعالان سياسی و کنشگران مدنی از سيدمحمدخاتمی برای نامزدی در انتخابات رياست جمهوری ۹۲، تهديدهای تريبون‌های گوناگون اقتدارگرايان حاکم در جمهوری اسلامی نيز شدت يافته است.
اسفند ۱۳۷۹ بود؛ احمد زیدآبادی که از نخستین قربانیان خشونت قاضی مرتضوی و اقتدارگرایان ضداصلاحات علیه روزنامه‌نگاران منتقد و مستقل و اصلاح‌طلب محسوب می‌شد، گزارشی شنیدنی از بازداشتگاهی ویژه داشت.
