در ایستگاه فردا با زبان طنز به موضوعات و رویدادهای هفته می‌پردازیم.
به‌تازگی سندی از انقلاب ۵۷ منتشر شده که نشان می‌دهد پایۀ شورای انقلاب از همان آغاز با دخالت خمینی به نحوی گذاشته شد که یک حکومت اسلامی با «رهبری دینی و سیاسی» خود خمینی تأسیس شود.
سرکوب اعتراضات «زن زندگی آزادی» را می‌توان به دو بخش تقسیم کرد: یکی سرکوب خیابانی و دیگری سرکوب فعالان و حرکت‌های اعتراضی.
کامران قادری، زندانی دوتابعیتی پیشین همزمان با آزادی پنج زندانی آمریکایی از زندان‌های جمهوری اسلامی خواستار «بالا رفتن هزینه پایمال کردن حقوق بشر توسط دولت ایران» شد.
تمدید تحریم‌های تسلیحاتی به‌جای فعال‌سازی مکانیسم ماشه هم نشانگر نارضایتی اروپا از اقدامات حکومت ایران در تعهدات برجامی است و هم هزینهٔ سنگین‌تر فعال‌سازی مکانیسم ماشه را ندارد.
سومین نامهٔ انتقادی احمد توکلی، عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام، دربارهٔ مصوبهٔ مولدسازی بار دیگر نگاه‌ها را معطوف به طرحی کرده که آن را «چوب حراج» به اموال عمومی توصیف کرده‌اند.
هم گزارش‌های عمومی، هم برخی اسناد محرمانه و هم روایت مردم از شکل‌گیری «موج گستردهٔ مهاجرت» و نیز «افزایش شدید میل به مهاجرت» پس از سرکوب اعتراضات «زن زندگی آزادی» حکایت دارد.
روز ۲۶ شهریور سر آغاز فصلی مهم در تاریخ ایران شد. جمعیتی بزرگ در سکوت وارد آرمستان آیچی شدند، و زنانی روسری از سر برداشتند؛ سقز سر آغاز جنبشی به نام «زن، زندگی، آزادی» شده بود.
در سالگرد اعتراض‌های سراسری، از فعالان و ناظران مسائل ایران پرسیده‌ایم که آیا با این نظر که اعتراضات «زن، زندگی، آزادی» نقطه‌ای بی‌بازگشت بود، موافقند یا نه؟ پاسخ‌های نرگس محمدی
رادیوفردا برای گرامی‌داشت مهسا امینی، که جان‌باختن او در بازداشتگاه گشت ارشاد جمهوری اسلامی به اعتراضات گسترده سراسری انجامید، طرحی به نام «بورس مهسا ژینا امینی» ارائه می‌دهد.
گوگوش صحنه اجرا را ترک می‌کند، صحنه‌ای که برای او ترکیبی است از هنر بازیگری و خوانندگی که در جاودانگی ترانه‌هایش کم‌تأثیر نبوده است.
بیشتر
