به دنبال خودکشی سیامک پورزند، روزنامه‌نگار و فعال فرهنگی در ایران، سازمان گزارشگران بدون مرز مقام‌های جمهوری اسلامی را مسئول مرگ وی دانسته و خواستار اعزام فوری گزارشگر ویِژه سازمان ملل به ایران شده است.
سازمان گزارشگران بدون مرز، که مقر آن در پاریس است، روز دوشنبه با انتشار بیانیه‌ای با ابراز تاسف از مرگ سیامک پورزند، روزنامه‌نگار و چهره فرهنگی در ایران، مقام‌های جمهوری اسلامی را مسئول مرگ وی معرفی کرده است.
در بیانیه گزارشگران بدون مرز در این باره آمده است: «سیامک پورزند پس از ۱۰ سال زندان و حصرخانگی، ممنوع خروج بودن از کشور و جدایی از فرزندان و همسرش، در تاریخ ٩ اردیبهشت ١٣٩٠ به زندگش‌اش پایان داد. ما مقامات جمهوری اسلامی ایران را مسئول مرگ و اقدام تاسف‌بار سیامک پورزند می‌دانیم.»
روز شنبه و یک روز پس از انتشار خبر درگذشت سیامک پورزند، لیلی پورزند، دختر وی، در گفت و گویی با رادیو فردا اعلام کرده بود، پدرش در یک اقدام اعتراض‌آمیز نسبت به وضعیت خود در ۱۰ سال گذشته به زندگی‌اش پایان داده است.
خانم پورزند در این باره گفته بود: «این مرگ، مرگی بود اعتراضی و در کمال قدرت و اراده؛ ایشان تصمیم گرفت به این زندگی پایان بدهد و از طبقه ششم بالکن منزل کوچک مسکونی خودش دیروز ساعت دو بعد از ظهر، نهم اردیبهشت، خودش را به پائین پرت کرد.»
سیامک پورزند، از سال ۱۳۸۰ تحت فشار نهادهای امنیتی جمهوری اسلامی و به دور از خانواده‌اش در ایران زندگی می‌کرد و در این مدت هرگز اجازه خروج از کشور و دیدار با اعضای خانواده‌اش را نیافت.
سیامک پورزند متولد سال ۱۳۱۰ بود و فعالیت های خود را در روزنامه‌نگاری در سال ۱۳۳۱ با کار در روزنامه باختر امروز به مدیریت حسین فاطمی آغاز کرده بود.
وی برای نخستین بار در اواخر پاییز ۱۳۸۰ توسط نیروهای امنیتی جمهوری اسلامی بازداشت شده بود.
سیامک پورزند پس از نزدیک یک سال بازداشت، که از حق داشتن وکیل و ملاقات با خانواده و همچنین همسرش مهرانگیز کار، وکیل حقوقدان و فعال حقوق بشر محروم بود سرانجام در دادگاهی غیرعلنی محاکمه و به یازده سال زندان محکوم شد، اما چندی بعد به دلیل وخامت حال جسمانی‌اش به بیمارستان منتقل شد و سپس در منزل شخصی تحت تدابیر امنیتی قرار گرفت.
گزارشگران بدون مرز در بیانیه خود در این باره آورده است: «سیامک پورزند در همه مدت بازداشت خود از حق مشورت با وکیل و درمان پزشکی محروم بود. ماه‌های متمادی در سلول انفرادی به سر برد و شکنجه و فشارهای جسمی و روحی شدیدی را متحمل شد.»
در سال‌های اخیر سیامک پورزند به دلیل تحمل زندان و فشارهای وارده از سوی نهادهای امنیتی به شدت بیمار شده بود و تلاش اعضای خانواده وی برای دریافت اجازه خروج از کشور برای وی به نتیجه نرسیده بود.
به گفته لیلی پورزند در این مدت اعضای خانواده سیامک پورزند حتی به آیت‌الله خامنه‌ای، رهبر جمهوری اسلامی نامه نوشته و از وی خواستار رفع محدودیت‌ها برای وی شده بودند.
در بیانیه گزارشگران بدون مرز با اشاره به این تلاش‌ها آمده است: «علیرغم درخواست‌های مکرر خانواده و سازمان‌های مدافع حقوق بشر و از جمله گزارشگران بدون مرز از همه مقام‌های وقت و کنونی جمهوری اسلامی ایران، روسای جمهور محمد خاتمی و محمود احمدی‌نژاد، مسوولان دستگاه قضایی آیت‌الله محمود هاشمی‌شاهرودی و صادق لاریجانی، این مقامات هیچ گونه مساعدتی برای تغییر شرایط و کمک به وضعیت وی انجام ندادند.»
گزارشگران بدون مرز، که از حقوق روزنامه‌نگاران در سراسر جهان دفاع می‌کند، همچنین افزوده است: «مرگ سیامک پورزند نشان داد که نظام جمهوری اسلامی ایران از بی‌رحم‌ترین حکومت‌های جهان نسبت به روزنامه‌نگاران است.»
در بیانیه گزارشگران بدون مرز با بیان این که آقای پورزند سال‌های آخر زندگی خود را میان زندان، حصرخانگی و بیمارستان گذراند، آمده است: «او یکی از شاهدان بی‌شمار جنایاتی بود که مسوولان امنیتی – قضایی در زندان‌های جمهوری اسلامی مرتکب می‌شوند و به همین دلیل نمی‌خواستند که از کشور خارج شود.»
در پایان این بیانیه آمده است: «بسیاری از روزنامه‌نگاران ایران که هم اکنون در زندان و یا با سپردن وثیقه‌های سنگین در " آزادی موقت" به سر می‌برند، شدیداً بیمار و از حق درمان محروم شده‌اند؛ گزارشگران بدون مرز خواهان اعزام فوری گزارشگر ویِژه سازمان ملل به ایران است.»
شورای حقوق بشر سازمان ملل در اوایل فروردین ماه سال جاری قطعنامه‌ای را در باره تعیین یک گزارشگر ویژه برای بررسی وضعیت حقوق بشر در ایران تصویب کرده است.
سازمان گزارشگران بدون مرز، که مقر آن در پاریس است، روز دوشنبه با انتشار بیانیه‌ای با ابراز تاسف از مرگ سیامک پورزند، روزنامه‌نگار و چهره فرهنگی در ایران، مقام‌های جمهوری اسلامی را مسئول مرگ وی معرفی کرده است.
در بیانیه گزارشگران بدون مرز در این باره آمده است: «سیامک پورزند پس از ۱۰ سال زندان و حصرخانگی، ممنوع خروج بودن از کشور و جدایی از فرزندان و همسرش، در تاریخ ٩ اردیبهشت ١٣٩٠ به زندگش‌اش پایان داد. ما مقامات جمهوری اسلامی ایران را مسئول مرگ و اقدام تاسف‌بار سیامک پورزند می‌دانیم.»
روز شنبه و یک روز پس از انتشار خبر درگذشت سیامک پورزند، لیلی پورزند، دختر وی، در گفت و گویی با رادیو فردا اعلام کرده بود، پدرش در یک اقدام اعتراض‌آمیز نسبت به وضعیت خود در ۱۰ سال گذشته به زندگی‌اش پایان داده است.
خانم پورزند در این باره گفته بود: «این مرگ، مرگی بود اعتراضی و در کمال قدرت و اراده؛ ایشان تصمیم گرفت به این زندگی پایان بدهد و از طبقه ششم بالکن منزل کوچک مسکونی خودش دیروز ساعت دو بعد از ظهر، نهم اردیبهشت، خودش را به پائین پرت کرد.»
سیامک پورزند، از سال ۱۳۸۰ تحت فشار نهادهای امنیتی جمهوری اسلامی و به دور از خانواده‌اش در ایران زندگی می‌کرد و در این مدت هرگز اجازه خروج از کشور و دیدار با اعضای خانواده‌اش را نیافت.
سیامک پورزند متولد سال ۱۳۱۰ بود و فعالیت های خود را در روزنامه‌نگاری در سال ۱۳۳۱ با کار در روزنامه باختر امروز به مدیریت حسین فاطمی آغاز کرده بود.
وی برای نخستین بار در اواخر پاییز ۱۳۸۰ توسط نیروهای امنیتی جمهوری اسلامی بازداشت شده بود.
سیامک پورزند پس از نزدیک یک سال بازداشت، که از حق داشتن وکیل و ملاقات با خانواده و همچنین همسرش مهرانگیز کار، وکیل حقوقدان و فعال حقوق بشر محروم بود سرانجام در دادگاهی غیرعلنی محاکمه و به یازده سال زندان محکوم شد، اما چندی بعد به دلیل وخامت حال جسمانی‌اش به بیمارستان منتقل شد و سپس در منزل شخصی تحت تدابیر امنیتی قرار گرفت.
گزارشگران بدون مرز در بیانیه خود در این باره آورده است: «سیامک پورزند در همه مدت بازداشت خود از حق مشورت با وکیل و درمان پزشکی محروم بود. ماه‌های متمادی در سلول انفرادی به سر برد و شکنجه و فشارهای جسمی و روحی شدیدی را متحمل شد.»
در سال‌های اخیر سیامک پورزند به دلیل تحمل زندان و فشارهای وارده از سوی نهادهای امنیتی به شدت بیمار شده بود و تلاش اعضای خانواده وی برای دریافت اجازه خروج از کشور برای وی به نتیجه نرسیده بود.
به گفته لیلی پورزند در این مدت اعضای خانواده سیامک پورزند حتی به آیت‌الله خامنه‌ای، رهبر جمهوری اسلامی نامه نوشته و از وی خواستار رفع محدودیت‌ها برای وی شده بودند.
در بیانیه گزارشگران بدون مرز با اشاره به این تلاش‌ها آمده است: «علیرغم درخواست‌های مکرر خانواده و سازمان‌های مدافع حقوق بشر و از جمله گزارشگران بدون مرز از همه مقام‌های وقت و کنونی جمهوری اسلامی ایران، روسای جمهور محمد خاتمی و محمود احمدی‌نژاد، مسوولان دستگاه قضایی آیت‌الله محمود هاشمی‌شاهرودی و صادق لاریجانی، این مقامات هیچ گونه مساعدتی برای تغییر شرایط و کمک به وضعیت وی انجام ندادند.»
گزارشگران بدون مرز، که از حقوق روزنامه‌نگاران در سراسر جهان دفاع می‌کند، همچنین افزوده است: «مرگ سیامک پورزند نشان داد که نظام جمهوری اسلامی ایران از بی‌رحم‌ترین حکومت‌های جهان نسبت به روزنامه‌نگاران است.»
در بیانیه گزارشگران بدون مرز با بیان این که آقای پورزند سال‌های آخر زندگی خود را میان زندان، حصرخانگی و بیمارستان گذراند، آمده است: «او یکی از شاهدان بی‌شمار جنایاتی بود که مسوولان امنیتی – قضایی در زندان‌های جمهوری اسلامی مرتکب می‌شوند و به همین دلیل نمی‌خواستند که از کشور خارج شود.»
در پایان این بیانیه آمده است: «بسیاری از روزنامه‌نگاران ایران که هم اکنون در زندان و یا با سپردن وثیقه‌های سنگین در " آزادی موقت" به سر می‌برند، شدیداً بیمار و از حق درمان محروم شده‌اند؛ گزارشگران بدون مرز خواهان اعزام فوری گزارشگر ویِژه سازمان ملل به ایران است.»
شورای حقوق بشر سازمان ملل در اوایل فروردین ماه سال جاری قطعنامه‌ای را در باره تعیین یک گزارشگر ویژه برای بررسی وضعیت حقوق بشر در ایران تصویب کرده است.
