روز پنج‌شنبه ورزشگاه آزادی، شاهد سومین بُرد برتر تاریخ ایران بود، تا ملی‌پوشان کشور با ۱۴ گل، تیم کامبوج را شکست دهند.
اما این روز، نه به‌خاطر سهمگین بودن شکست حریف، که به‌دلیل ظاهر متفاوت ورزشگاه آزادی تهران در روزشمار تاریخ ورزش ایران ثبت شد؛ ظاهری که سرانجام بعد از چهار دهه زنانه شد. زنانه شد تا ایران دیگر تنها کشور جهان نباشد که نیمی از مردمانش را از تشویق تیم محبوبشان در ورزشگاه منع می‌کند.
مجوزی که با بهایی سنگین به‌دست آمد؛ بهایی هم‌سنگ سال‌ها تلاش زنان، بازداشت، سرکوب و مرگ.
این حضور دیریافت زنان، این شکستن حصار چقدر «دست‌آورد» است؟ حصاری که سرانجام بعد از سال‌ها تلاش مستمر برچیده شد تا – دست کم در یک بازی ملی – در ازای هر بیست مرد، یک زن اجازه خرید بلیت داشته باشد و در فضایی امنیتی، این‌بار محصور در حصاری داخل ورزشگاه، به تشویق تیم ملی کشورشان بنشیند.
عده‌ای می‌گویند این یک دست‌آورد عظیم برای زنان است و نقطه عطف. عده‌ای دیگر می‌گویند سطح خواسته‌ها بالاتر است و اتفاق پنج‌شنبه، همچنان محدودیت‌ها و تبعیض‌ها را برجسته می‌کند. در این برنامه، به بحث این موضوع نشسته‌ایم.
