ناظران سیاسی در ایران می‌گویند انتخابات ۱۴۰۰ ریاست جمهوری همان‌گونه برگزار شد که مهندسان سیاسی جمهوری اسلامی سودای آن را در سر داشتند.
انگار دیگر حکومت جمهوری اسلامی نمی‌خواست دوباره مانند سال ۱۳۷۶ یا ۱۳۸۸ یا ۱۳۹۲ و حتی ۱۳۹۶ شگفت‌زده بشوند.
شورای نگهبان قانون اساسی که به واسطه نظارت استصوابی‌اش در امور انتخابات شهره است، به یکباره فرمان را چرخاند و اعلام کرد که نامزدها برای ثبت نام کردن باید در محدود سنی ۴۰ تا ۷۵ سال باشند و در نهایت صلاحیت تنها اندکی بیش از یک درصد از متقاضیان تایید شد، تصمیمی که بسیاری را به یاد انتخابات‌های غیر رقابتی دهه شصت خورشیدی انداخت، نامزدهای بی‌صورت و برجسته بودن چهره‌ای آشنا.
این مساله حاشیه امنی برای پیروزی ابراهیم رییسی فراهم کرد. اما در قیاس با انتخابات دوازدهم که مشارکتی ۶۷ درصدی به نامش ثبت شده بود، در انتخابات سیزدهم تنها اندکی بیش از ۴۸ درصد شرکت کردند. در این انتخابات نزدیک به سیزده درصد رای خود را سفید به صندوق انداختند و چهارصد و چهل هزار رای هم بنا به دلایل فنی غیرقابل تشخیص داده شد و شمارش نشد.
به این ترتیب باید گفت نیمی از ۵۹ میلیون نفری که واجد شرایط رای دادن بودند متقاعد نشدند تا در این انتخابات شرکت کنند، آن هم به‌رغم همزمانی انتخابات شوراهای شهر و روستا با ریاست جمهوری .
بسیاری از عوامل را شاید بتوان به نرخ پایین مشارکت عمومی ارتباط داد؛ نارضایتی از وضعیت اقتصادی و ناامیدی به بهبود اوضاع، مدیریت ضعیف دولت حسن روحانی در کنترل همه‌گیری کرونا و در نهایت ضعیف بودن نامزدهایی که اجازه حضور در انتخابات به آنها داده شده بود. از این‌ها گذشته فقدان چهره‌ای محبوب و یا تاثیرگذار در میان نامزدها را در کنار برگزاری مناظره‌های ضعیف نباید از قلم انداخت.
اما گزینه دیگری که این بار آهنگ یگانه@تری به خود داشت، صدای تحریم انتخابات بود.
از دل این شرایط ابراهیم رییسی رییس جمهور ایران شد و حاکمیت هم اعلام کرد مشارکت پایین شهروندان مشروعیت نظام جمهوری اسلامی را زیر سئوال نمی‌برد.
محمد ضرغامی در میزگردی با حضور محمد محمدرضایی نماینده ادوار مجلس شورای اسلامی در تهران، احمد وخشیته استاد علوم سیاسی دانشگاه ملی اوراسیا در مسکو و حامد شیبانی‌راد عضو شبکه فرشگرد در پاریس، انتخابات ریاست جمهوری ۱۴۰۰ را مورد کند و کاو قرار داده است.
