از دیماه ۹۶ تا مرداد ۹۷، آبان ۹۸ و تابستان بی‌آب ۱۴۰۰ در خوزستان و سایر نقاط ایران، تجمعات اعتراضی طی سال‌های اخیر شاهد پررنگ‌تر شدن گفتمان خواهان سرنگونی جمهوری اسلامی بود؛ روندی که باعث شده است بحث آلترناتیو جمهوری اسلامی جای خود را بیش از پیش در بحث‌های سیاسی باز کند.
بسیاری از فعالان سیاسی سرنگونی‌طلب می‌گویند آلترناتیو وجود دارد و یا امکان پدید آمدن آن فراهم است. در مقابل اما، بسیاری از منتقدان حکومت می‌گویند در حال حاضر جایگزینی برای جمهوری اسلامی وجود ندارد و از همین رو تا همین اواخر نگاهشان به صندوق رای تحت ممیزی و مهندسی حکومت بود؛ نگاهی که برای خیلی از همین قائلین به «اصلاح» هم با عملکرد حکومت در انتخابات اخیر و هر چه تنگ‌تر شدن حلقه «خودی‌ها»، رنگ تردید گرفت.
با این حال همچنان بخش عمده‌ای از این گروه دوم می‌گویند براندازی و خلأ قدرت، آغاز روند «سوریه‌ای» شدن ایران را رقم می‌زند. گروه اول اما در پاسخ می‌گوید ایران پتانسیل عبور از دوران گذار را به دموکراسی دارد و با تئوری «سوریه‌ای شدن» نباید نیروهای مخالف را هراساند.
آیا جمهوری اسلامی جایگزین دارد؟ اگر حکومت فعلی ایران به هر دلیلی فرو بپاشد، چه آلترناتیوی برای آن، در جهت تثبیت شرایط وجود خواهد داشت؟ ️در صورت فروپاشی نظام فعلی نقش اپوزیسیون چه خواهد بود؟ ️آیا اپوزیسیون فعلی ایران، توان راهبری در دوران گذار احتمالی را دارد؟ در این برنامه به این پرسش‌ها پرداخته‌ایم.
