در حالی که شمار کشته‌شدگان ریزش ساختمان تولید لباس در حومه داکا، پایتخت بنگلادش به دستکم «۳۴۱ تن» رسیده است، پلیس بنگلادش شماری از مالکان این ساختمان را بازداشت کرده است.
نخست وزیر بنگلادش قول داده است که با کسانی که موجب بروز فاجعه‌بارترین حادثه صنعتی در این کشور شده‌اند، برخورد کند.
عملیات نجات همچنان در این منطقه ادامه دارد و حاضران امیدوارند بتوانند افرادی را زنده از زیر آوار بیرون بیاورند.
مومیت الرشید، استادیار دانشگاه داکا در رشته زبان و ادبیات فارسی، از جمله افرادی است که در این چند روز در محل حادثه حاضر بوده و در عملیات نجات شرکت داشته است. او در مورد حادثه ریزش این ساختمان به رادیو فردا گفته است:
مومیت الرشید: این ساختمان ۹ طبقه بود. هفته پیش تمام کارگران این ساختمان متوجه شدند که این ساختمان وضعیتش خطرناک است و به صاحب کارخانه اطلاع داده بودند، اما صاحب کارخانه گوش نکرده بود و گفته بود مسئله‌ای نیست. به همین خاطر تمام کارگرها سر کار رفتند و سه ساعت بعد هم همه ساختمان خراب شد.
شنیدم که دولت و صاحب کارخانه گفته‌اند که در این ساختمان سه هزار و ۵۰۰ نفر کار می‌کردند، اما اهالی محل می‌گویند که چهار هزار و ۵۰۰ نفر در این ساختمان بودند که از این تعداد حدود دو هزار و ۳۰۰ نفر زنده بیرون آمدند ولی هنوز هم کارگرهایی زیر آوار هستند.
شما خودتان هم در عملیات نجات بودید. این عملیات به چه نحوی پیش می‌رود؟
خیلی آدم [برای کمک] آنجا هستند، شاید ۲۰۰ نفر. همه سعی می‌کنند که افراد را زنده از زیر آوار بیرون بیاورند، اما نمی‌دانند چگونه.
یعنی وسیله ندارند؟ دولت کمکی نکرده؟ جرثقیل نیاورده؟
نه. نیروهای دولتی و پلیس و آدم‌های معمولی همه آنجا هستند و فکر می‌کنند که هنوز کسانی زیر آوار زنده هستند ولی می‌ترسن با آواربرداری این افراد آسیب بیشتری ببینند.
آیا تیم‌های نجات شبانه‌روزی کار می‌کنند؟
بله. از روزی که این اتفاق افتاده تا امروز به صورت شبانه روزی کار می‌کنند.
اعتراض‌های کارگری در بنگلادش در این چند وقت چگونه بود؟
این اعتراض‌ها از دو روز پیش شروع شده است. همه کارگرها و مردم عادی و همه ناراحت هستند، زیرا این کارگرها خیلی زحمت می‌کشند ولی حقوقشان خیلی کم است. از صبح تا شب کار می‌کنند و فقط چهار، پنج یا شش ساعت می‌توانند استراحت کنند.
الان هم سازمان تولید کنندگان و صادرکنندگان پوشاک بنگلادش (BGMEA) از همه کارخانه‌های لباس در بنگلادش خواسته است تا شنبه و یکشنبه در اعتراض به این‌که دولت و صاحبان کارخانه هیچ کمکی به آن‌ها نمی‌کنند، دست به اعتصاب بزنند و از دولت و صاحبان کارخانه بخواهند به وضعشان رسیدگی کنند.
نخست وزیر بنگلادش قول داده است که با کسانی که موجب بروز فاجعه‌بارترین حادثه صنعتی در این کشور شده‌اند، برخورد کند.
عملیات نجات همچنان در این منطقه ادامه دارد و حاضران امیدوارند بتوانند افرادی را زنده از زیر آوار بیرون بیاورند.
مومیت الرشید، استادیار دانشگاه داکا در رشته زبان و ادبیات فارسی، از جمله افرادی است که در این چند روز در محل حادثه حاضر بوده و در عملیات نجات شرکت داشته است. او در مورد حادثه ریزش این ساختمان به رادیو فردا گفته است:
مومیت الرشید: این ساختمان ۹ طبقه بود. هفته پیش تمام کارگران این ساختمان متوجه شدند که این ساختمان وضعیتش خطرناک است و به صاحب کارخانه اطلاع داده بودند، اما صاحب کارخانه گوش نکرده بود و گفته بود مسئله‌ای نیست. به همین خاطر تمام کارگرها سر کار رفتند و سه ساعت بعد هم همه ساختمان خراب شد.
شنیدم که دولت و صاحب کارخانه گفته‌اند که در این ساختمان سه هزار و ۵۰۰ نفر کار می‌کردند، اما اهالی محل می‌گویند که چهار هزار و ۵۰۰ نفر در این ساختمان بودند که از این تعداد حدود دو هزار و ۳۰۰ نفر زنده بیرون آمدند ولی هنوز هم کارگرهایی زیر آوار هستند.
شما خودتان هم در عملیات نجات بودید. این عملیات به چه نحوی پیش می‌رود؟
خیلی آدم [برای کمک] آنجا هستند، شاید ۲۰۰ نفر. همه سعی می‌کنند که افراد را زنده از زیر آوار بیرون بیاورند، اما نمی‌دانند چگونه.
یعنی وسیله ندارند؟ دولت کمکی نکرده؟ جرثقیل نیاورده؟
نه. نیروهای دولتی و پلیس و آدم‌های معمولی همه آنجا هستند و فکر می‌کنند که هنوز کسانی زیر آوار زنده هستند ولی می‌ترسن با آواربرداری این افراد آسیب بیشتری ببینند.
آیا تیم‌های نجات شبانه‌روزی کار می‌کنند؟
بله. از روزی که این اتفاق افتاده تا امروز به صورت شبانه روزی کار می‌کنند.
اعتراض‌های کارگری در بنگلادش در این چند وقت چگونه بود؟
این اعتراض‌ها از دو روز پیش شروع شده است. همه کارگرها و مردم عادی و همه ناراحت هستند، زیرا این کارگرها خیلی زحمت می‌کشند ولی حقوقشان خیلی کم است. از صبح تا شب کار می‌کنند و فقط چهار، پنج یا شش ساعت می‌توانند استراحت کنند.
الان هم سازمان تولید کنندگان و صادرکنندگان پوشاک بنگلادش (BGMEA) از همه کارخانه‌های لباس در بنگلادش خواسته است تا شنبه و یکشنبه در اعتراض به این‌که دولت و صاحبان کارخانه هیچ کمکی به آن‌ها نمی‌کنند، دست به اعتصاب بزنند و از دولت و صاحبان کارخانه بخواهند به وضعشان رسیدگی کنند.
