روز چهارشنبه در سومین روز اجلاس سالانه «کمیسیون مقام زن» (سی‌اس‌دبلیو) سازمان ملل در نیویورک، یک نشست جانبی نیز در حمایت از حق آزادانه زنان با تاکید بر وضعیت زنان ایران برگزار شد.
این جلسه جانبی را سازمان ایتالیایی آیدوس که سازمانی در حمایت از زنان برای توسعه است و چند سازمان زنان و حقوق بشری دیگر برگزار کردند.
امسال زنان ایران به دلیل مشکلاتی که در دو سال گذشته برای تعدادی از فعالان زن پیش آمد و پس از بازگشت از نیویورک به ایران با پرونده‌های قضایی مواجه شدند، در این اجلاس شرکت نکردند.
در نشست جانبی حمایت از حق زنان برای شرکت در سی‌اس‌دبلیو، فیلم مستندی بنام «صدای غایب» به نمایش درآمد. سازنده این فیلم زهره اکبری در گفت‌وگویی با رادیو فردا در باره این فیلم می‌گوید:
به دنبال مسائلی که سال گذشته برای دو نفر از زنانی که در کمیسیون مقام زن در سال ۲۰۱۰ و ۲۰۱۱ شرکت کردند پیش آمده بود، برخی از زنان ایران طی یک پیام مشخص و نامه رسمی به سی‌اس‌دبلیو خواستند از حقوق آنها حمایت شده و در این وضعیت صدایشان شنیده شود.
بنابراین ما در برنامه «صداهای غایب» می‌خواستیم مردم درباره اثرات چنین نشست‌هایی از زبان کسانی بشنوند که سال‌های قبل به رغم ترس‌ها و دلهره‌ها و همه مشکلاتی که برایشان پیش آمده بود در نشست‌ها شرکت کرده بودند و ببینند شرکت در چنین کنفرانسی برای زنان ایران اهمیت دارد.
به خصوص در نهاد زنان سازمان ملل که بر مشارکت اعضای جامعه مدنی در سازمان ملل در کنار مقامات دولتی ارزش و اهمیت زیادی قائل است.
چه پیشنهادهایی برای عملی شدن خواست زنان در جلسه جانبی این نشست مطرح شد؟
زهره اکبری: همان طور که می‌دانیم ایران عضو سی‌اس‌دبلیو است و سال گذشته این کرسی را گرفت. یکی از پیشنهادهایی که خیلی مورد توجه قرار گرفت این بود که اگر زنان یک کشور نتوانند آزادانه در نشست‌های سی‌اس‌دبلیو شرکت کنند، آن کشور حق تداوم عضویت در سی‌اس‌دبلیو را نخواهد داشت. یعنی شرط تداوم عضویت در سی‌اس‌دبلیو، شرکت آزادانه زنان یک کشور در نشست‌های سی‌اس‌دبلیو در نظر گرفته شود.
چون در سال‌های اخیر مشارکت اعضای جامعه مدنی در همه سطوح سازمان ملل نقش بسیار سازنده‌ای داشته و بر آن تاکید می‌شود.
چه راه‌هایی برای عملی شدن این خواست یا پیشنهاد وجود دارد؟
کنفرانس سی‌اس‌دبلیو هر سال به یک نتیجه می‌رسد که به آن «بیانیه توافقی» می‌گویند. تفاوت این بیانیه با سایر بیانیه‌های سازمان ملل این است که تمام دولت‌ها باید بر روی تک‌تک کلمات این بیانیه توافق کنند و اگر دولتی روی کلمه‌ای توافق نکند آن قدر مطلب را جابه‌جا می‌کنند تا مورد توافق قرار گیرد. بنابراین دولت‌ها موظف به اجرای آن می‌شوند و هیچ دولتی نمی‌تواند بگوید به این بیانیه رأی نداده و مخالف آن بوده‌است.
پیشنهاد این است که در پیش‌نویس بیانیه توافقی که اکنون مطرح است و روی آن کار می‌کنند، بندی اضافه شود که در آن حق همه فعالان جامعه مدنی برای شرکت آزادانه در تمام نشست‌های سازمان ملل مطرح شود.
این جلسه جانبی را سازمان ایتالیایی آیدوس که سازمانی در حمایت از زنان برای توسعه است و چند سازمان زنان و حقوق بشری دیگر برگزار کردند.
امسال زنان ایران به دلیل مشکلاتی که در دو سال گذشته برای تعدادی از فعالان زن پیش آمد و پس از بازگشت از نیویورک به ایران با پرونده‌های قضایی مواجه شدند، در این اجلاس شرکت نکردند.
در نشست جانبی حمایت از حق زنان برای شرکت در سی‌اس‌دبلیو، فیلم مستندی بنام «صدای غایب» به نمایش درآمد. سازنده این فیلم زهره اکبری در گفت‌وگویی با رادیو فردا در باره این فیلم می‌گوید:
به دنبال مسائلی که سال گذشته برای دو نفر از زنانی که در کمیسیون مقام زن در سال ۲۰۱۰ و ۲۰۱۱ شرکت کردند پیش آمده بود، برخی از زنان ایران طی یک پیام مشخص و نامه رسمی به سی‌اس‌دبلیو خواستند از حقوق آنها حمایت شده و در این وضعیت صدایشان شنیده شود.
بنابراین ما در برنامه «صداهای غایب» می‌خواستیم مردم درباره اثرات چنین نشست‌هایی از زبان کسانی بشنوند که سال‌های قبل به رغم ترس‌ها و دلهره‌ها و همه مشکلاتی که برایشان پیش آمده بود در نشست‌ها شرکت کرده بودند و ببینند شرکت در چنین کنفرانسی برای زنان ایران اهمیت دارد.
به خصوص در نهاد زنان سازمان ملل که بر مشارکت اعضای جامعه مدنی در سازمان ملل در کنار مقامات دولتی ارزش و اهمیت زیادی قائل است.
چه پیشنهادهایی برای عملی شدن خواست زنان در جلسه جانبی این نشست مطرح شد؟
زهره اکبری: همان طور که می‌دانیم ایران عضو سی‌اس‌دبلیو است و سال گذشته این کرسی را گرفت. یکی از پیشنهادهایی که خیلی مورد توجه قرار گرفت این بود که اگر زنان یک کشور نتوانند آزادانه در نشست‌های سی‌اس‌دبلیو شرکت کنند، آن کشور حق تداوم عضویت در سی‌اس‌دبلیو را نخواهد داشت. یعنی شرط تداوم عضویت در سی‌اس‌دبلیو، شرکت آزادانه زنان یک کشور در نشست‌های سی‌اس‌دبلیو در نظر گرفته شود.
چون در سال‌های اخیر مشارکت اعضای جامعه مدنی در همه سطوح سازمان ملل نقش بسیار سازنده‌ای داشته و بر آن تاکید می‌شود.
چه راه‌هایی برای عملی شدن این خواست یا پیشنهاد وجود دارد؟
کنفرانس سی‌اس‌دبلیو هر سال به یک نتیجه می‌رسد که به آن «بیانیه توافقی» می‌گویند. تفاوت این بیانیه با سایر بیانیه‌های سازمان ملل این است که تمام دولت‌ها باید بر روی تک‌تک کلمات این بیانیه توافق کنند و اگر دولتی روی کلمه‌ای توافق نکند آن قدر مطلب را جابه‌جا می‌کنند تا مورد توافق قرار گیرد. بنابراین دولت‌ها موظف به اجرای آن می‌شوند و هیچ دولتی نمی‌تواند بگوید به این بیانیه رأی نداده و مخالف آن بوده‌است.
پیشنهاد این است که در پیش‌نویس بیانیه توافقی که اکنون مطرح است و روی آن کار می‌کنند، بندی اضافه شود که در آن حق همه فعالان جامعه مدنی برای شرکت آزادانه در تمام نشست‌های سازمان ملل مطرح شود.
