استاندار زنجان روز دوشنبه گفت که در حال حاضر از ظرفیت پارک‌های ویژه بانوان در ایران کمترین استفاده می‌شود، آن هم در بدترین شرایط.
به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران، ایسنا، محمد رئوفی‌نژاد در جلسه کارگروه بانوان و امور خانواده استان زنجان افزوده است که پارک بانوان زنجان ۲۰ هکتار وسعت دارد، اما هم اکنون از آن حداقل استفاده می‌شود.
استاندار زنجان در مورد علت استفاده نشدن از ظرفیت پارک ویژه زنان در این استان می‌گوید: «ظاهراً بانوان به دلیل وقوع برخی اتفاقات ناخوشایند جرأت رفتن به بعضی قسمت‌های این پارک را با تاریکی هوا ندارند و از این رو باید برای استفاده بیشتر از این پارک برنامه‌ریزی‌های لازم صورت گیرد.»
اما پارک‌های خاص زنان در ایران با چه استدلالی ساخته شده‌اند؟
شهلا انتصاری در تهران که به عنوان مددکار اجتماعی در حوزه زنان مطالعاتی دارد، چنین پاسخ می‌دهد: «فلسفه‌ای که اینها برای جداسازی یا ایجاد پارک‌های بانوان مطرح کرده‌اند این است که می‌گویند امنیت وجود داشته باشد و خانم‌ها بتوانند راحت‌تر باشند. چون جامعه ما پوشش دارد و خانم‌ها با پوشش نمی‌توانند از آفتاب و فضای باز استفاده کنند.»
خانم انتصاری درباره این که در تهران تا چه حد از پارک‌های مخصوص زنان استقبال می‌شود می‌گوید که واکنش به این گونه پارک‌ها در مواردی مثبت است، اما به دلایل خاص: «بین کسانی که دراطراف من بودند چه در محیط کار، چه درمحیط زندگی میان دوستان و فامیل، تعدادی با این پارک‌ها موافق بودند با این استدلال که می‌توانیم روسری‌های‌مان را برداریم چون با پوشش آفتاب به ما نمی‌خورد. آنها فقط بر این جنبه تاکید می‌کردند که چون در جامعه ما همه مجبورند حجاب داشته باشند و بعضی‌ها به‌رغم میل خودشان، پس در این فضا آفتابی به سرشان می‌خورد و می‌توانند در هوای باز ورزش کنند. ولی در غیر این صورت می‌گفتند دسترسی به این پارک‌ها سخت است و نمی‌توانند خانواده را دو قسمت کنند، بخشی بروند و بخش دیگر نروند. همچنین می‌گفتند در سایر پارک‌ها که جداسازی نشده همه جور وسایل ورزشی وجود دارد و استفاده از برنامه‌های فرهنگی می‌تواند در مجتمع‌های فرهنگی باشد که زنان و مردان بتوانند با هم از آن استفاده کنند.»
استاندار زنجان به عنوان راه حلی برای ترغیب زنان به استفاده از پارک ۲۰ هکتاری ویژه بانوان در این استان پیشنهاد کرده است برنامه‌هایی مانند موسیقی محلی، نمایشنامه و سایر فعالیت‌ها در شب‌های تابستان در آن اجرا شود.
به گفته شهلا انتصاری، اجرای این گونه برنامه‌ها نیز نمی‌تواند زنان را بیشتر به رفتن به این گونه پارک‌ها تشویق کند، چون مبنای ایجاد این پارک‌ها را درست نمی‌دانند: «من به عنوان مددکار اجتماعی فکر می‌کنم اگر داریم برنامه‌ای را برای یک جامعه در نظر می‌گیریم و پیاده می‌کنیم، آن برنامه به تنهایی مورد بررسی قرار نمی‌گیرد. برنامه‌ای در ارتباط با سایر برنامه‌های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جامعه می‌تواند نتایج مثبت‌تر و بهتری داشته باشد که تقریباً بیشتر مردم را تحت پوشش قرار دهد. وقتی فاصله‌گذاری و جداسازی می‌کنیم نیمی از جمعیت ما که مردان هستند نمی‌توانند از این فضا استفاده کنند. من فکر می‌کنم در ارتباط بین زن و مرد باید روی فرهنگ و بینش زنان و مردان به خصوص جوانان کار کنیم و ببینیم چگونه می‌توانیم این فرهنگ را ارتقا بدهیم تا زن و مرد بتوانند در کنار یکدیگر زندگی کنند و به کار و فعالیت و ورزش بپردازند و در عین حال حساسیتی هم وجود نداشته باشد.»
خانم انتصاری می‌افزاید: «اگر برنامه‌ریزی ما با این نگاه است که معضلات، عدم امنیت و انحرافات جامعه را کم کنیم، اتفاقاً این طور نیست و چنین برنامه‌هایی باعث می‌شود تحریک‌پذیری بیشتری در بخشی از زنان یا مردان ما به وجود آید. اگر از نظر امنیت این کار را انجام می‌دهیم، باز هم این طور نیست که هر جا عده‌ای از زنان جمع می‌شوند الزاماً محیطی امن باشد، چون در مسائل مربوط به فساد و قاچاق و مسائل غیراخلاقی زنان بسیاری فعالیت می‌کنند و خودشان منشاء این گونه معضلات هستند.»
به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران، ایسنا، محمد رئوفی‌نژاد در جلسه کارگروه بانوان و امور خانواده استان زنجان افزوده است که پارک بانوان زنجان ۲۰ هکتار وسعت دارد، اما هم اکنون از آن حداقل استفاده می‌شود.
استاندار زنجان در مورد علت استفاده نشدن از ظرفیت پارک ویژه زنان در این استان می‌گوید: «ظاهراً بانوان به دلیل وقوع برخی اتفاقات ناخوشایند جرأت رفتن به بعضی قسمت‌های این پارک را با تاریکی هوا ندارند و از این رو باید برای استفاده بیشتر از این پارک برنامه‌ریزی‌های لازم صورت گیرد.»
اما پارک‌های خاص زنان در ایران با چه استدلالی ساخته شده‌اند؟
شهلا انتصاری در تهران که به عنوان مددکار اجتماعی در حوزه زنان مطالعاتی دارد، چنین پاسخ می‌دهد: «فلسفه‌ای که اینها برای جداسازی یا ایجاد پارک‌های بانوان مطرح کرده‌اند این است که می‌گویند امنیت وجود داشته باشد و خانم‌ها بتوانند راحت‌تر باشند. چون جامعه ما پوشش دارد و خانم‌ها با پوشش نمی‌توانند از آفتاب و فضای باز استفاده کنند.»
خانم انتصاری درباره این که در تهران تا چه حد از پارک‌های مخصوص زنان استقبال می‌شود می‌گوید که واکنش به این گونه پارک‌ها در مواردی مثبت است، اما به دلایل خاص: «بین کسانی که دراطراف من بودند چه در محیط کار، چه درمحیط زندگی میان دوستان و فامیل، تعدادی با این پارک‌ها موافق بودند با این استدلال که می‌توانیم روسری‌های‌مان را برداریم چون با پوشش آفتاب به ما نمی‌خورد. آنها فقط بر این جنبه تاکید می‌کردند که چون در جامعه ما همه مجبورند حجاب داشته باشند و بعضی‌ها به‌رغم میل خودشان، پس در این فضا آفتابی به سرشان می‌خورد و می‌توانند در هوای باز ورزش کنند. ولی در غیر این صورت می‌گفتند دسترسی به این پارک‌ها سخت است و نمی‌توانند خانواده را دو قسمت کنند، بخشی بروند و بخش دیگر نروند. همچنین می‌گفتند در سایر پارک‌ها که جداسازی نشده همه جور وسایل ورزشی وجود دارد و استفاده از برنامه‌های فرهنگی می‌تواند در مجتمع‌های فرهنگی باشد که زنان و مردان بتوانند با هم از آن استفاده کنند.»
استاندار زنجان به عنوان راه حلی برای ترغیب زنان به استفاده از پارک ۲۰ هکتاری ویژه بانوان در این استان پیشنهاد کرده است برنامه‌هایی مانند موسیقی محلی، نمایشنامه و سایر فعالیت‌ها در شب‌های تابستان در آن اجرا شود.
به گفته شهلا انتصاری، اجرای این گونه برنامه‌ها نیز نمی‌تواند زنان را بیشتر به رفتن به این گونه پارک‌ها تشویق کند، چون مبنای ایجاد این پارک‌ها را درست نمی‌دانند: «من به عنوان مددکار اجتماعی فکر می‌کنم اگر داریم برنامه‌ای را برای یک جامعه در نظر می‌گیریم و پیاده می‌کنیم، آن برنامه به تنهایی مورد بررسی قرار نمی‌گیرد. برنامه‌ای در ارتباط با سایر برنامه‌های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جامعه می‌تواند نتایج مثبت‌تر و بهتری داشته باشد که تقریباً بیشتر مردم را تحت پوشش قرار دهد. وقتی فاصله‌گذاری و جداسازی می‌کنیم نیمی از جمعیت ما که مردان هستند نمی‌توانند از این فضا استفاده کنند. من فکر می‌کنم در ارتباط بین زن و مرد باید روی فرهنگ و بینش زنان و مردان به خصوص جوانان کار کنیم و ببینیم چگونه می‌توانیم این فرهنگ را ارتقا بدهیم تا زن و مرد بتوانند در کنار یکدیگر زندگی کنند و به کار و فعالیت و ورزش بپردازند و در عین حال حساسیتی هم وجود نداشته باشد.»
خانم انتصاری می‌افزاید: «اگر برنامه‌ریزی ما با این نگاه است که معضلات، عدم امنیت و انحرافات جامعه را کم کنیم، اتفاقاً این طور نیست و چنین برنامه‌هایی باعث می‌شود تحریک‌پذیری بیشتری در بخشی از زنان یا مردان ما به وجود آید. اگر از نظر امنیت این کار را انجام می‌دهیم، باز هم این طور نیست که هر جا عده‌ای از زنان جمع می‌شوند الزاماً محیطی امن باشد، چون در مسائل مربوط به فساد و قاچاق و مسائل غیراخلاقی زنان بسیاری فعالیت می‌کنند و خودشان منشاء این گونه معضلات هستند.»
