به تازگی در ایران بیانیه‌ای منتشر شده است تحت عنوان «انتخابات و گفتمان مطالبات محور» که در میان امضاءکنندگان آن در کنار نام تعدادی از فعالان سیاسی مننتقد و تحول طلب، نام برخی فعالان مدنی، دانشجویی، کارگری، زنان، بیکاران و بازنشسته‌ها، روزنامه‌نگاران و نویسندگان، صاحبان مشاغل و تخصص‌های مختلف نیز به چشم می‌خورد.
این بیانیه، ده‌ها درخواست را در محورهای رفاه و عدالت، آزادی و حقوق بشر، روابط بین الملل، اقوام و دگراندیشان، زنان، کارگران، معلمان و دانشجویان طبقه‌بندی کرده است.
امضاءکنندگان هدف از انتشار خواستهای خود را این دانسته‌اند که به جای آنکه مشارکت بدون قیدوشرط یا تحریم را از ابتدای روند انتخابات تبلیغ کنند، از طریق طرح آنچه «حداقل مطالبات در شرایط موجود» می‌دانند، بر فضای انتخاباتی تاثیر بگذارند.
حسین مجاهد دبیرکل حزب جامعه مدنی استان همدان و از امضاءکنندگان بیانیه، در گفت‌وگویی با رادیو فردا از آنچه سبب شد تا چنین طوماری با این هدف گردآوری شود می‌گوید:
تجربه‌های گذشته نشان می‌دهد که در فضای انتخابات بيشتر به افراد تکيه می‌شود و بی‌توجه به اين که خواسته‌های مردم از کانديداها چيست، آنها را تحت تاثير يک موج قرار می‌دهند و پای صندوق رأی دعوت می‌کنند.
دوستانی که در اين کار دخيل بودند، نظرشان اين بود که تجربه جديدی داشته باشند مبنی بر اين که به جای تاکيد روی اشخاص، ببينند مطالبات مردم چيست و روی اين مسئله کار کنند که اوضاع مخدوش نشود و حداقل مشخص باشد، آيا مطالبات مردم در برنامه های افرادی که مطرح هستند جايی دارد يا نه؟
افرادی که امضای آنها پای اين بيانيه است، از فعالان جامعه مدنی گرفته تا فعالان قوميت‌ها، زنان، بازنشسته‌ها، پزشکان، روزنامه‌نگاران و نويسندگان و همچنين امضاءکنندگانی از اقشار مختلف دانشجو، استاد، بيکار، شاغل در بخش خصوصی، بازار، کارشناس بانک و صنعت، وکيل، حقوقدان، شاعر، روحانی و افراد ديگر هستند. اين اتفاقی است يا اين امضا ها به طور هدفمند جمع‌آوری شده است؟
از مدتی قبل تعدادی از نمايندگان اقشار مختلف که دغدغه اين مطالبات را داشتند، نشست‌هايی داشتند که شايد حدود پنج يا شش ماه طول کشيده است.
نمايندگان اين تفکرهای مختلف در نهايت به يک جمع‌بندی رسيدند و خروجی مشترک آنها اين بيانيه شده است.
ابتدا اسامی اين نماينده ها اعلام شد و سپس متاثر از اين اسامی، کسانی که اين افراد را قبول داشتند، حمايت کردند و احتمالا بعد از انتشار بيانيه حمايت‌های بيشتری نيز جلب خواهد شد.
خواسته‌های محوری در ارتباط با آزادی، حقوق بشر و بحران‌های اقتصادی است و همچنين روی خواسته‌های جنبش زنان، قوميت‌ها، کارگران و دانشجويان تاکيد شده است.
توصيف بيانيه از ده‌ها خواستهای که در آن مطرح شده، اين است که اين خواسته‌ها حداقلی است. ولی آيا تغيير سياست خارجی در قبال آمريکا، فلسطين و اسراييل و يا آزادی احزاب خواسته‌های حداقلی است و فکر می‌کنيد در کوتاه مدت قابل دستيابی باشد؟
تعدادی از دوستان بر اين عقيده هستند که در کشور مشکلات ساختاری وجود دارد که به چارچوب‌های قانونی بر می‌گردد و قانون اساسی را پاسخگو نمی‌دانند، ولی تجربه‌های گذشته نشان داده که طرح اين موضوعات از همان ابتدا ممنوع شده و يک نوع نا اميدی را به وجود آورده است.
ما خواسته‌های حداقلی را به اين معنا آورده‌ايم که اين خواسته‌ها را کمی تعديل کرده و به شکلی مطرح کرديم که در چارچوب قوانين جاری هم، اگر اراده ای برای انجام باشد، قابل بررسی و عملياتی است.
يعنی شما بررسی می‌کنيد که برنامه‌های کدام يک از نامزدهای انتخاباتی به اين خواسته‌ها نزديک‌تر است. اگر تمام خواست‌ها در برنامه‌های نامزدهای انتخاباتی وجود نداشت، ممکن است به آنها رای داده شود يا نه؟
اکنون انعکاس نظرات بر اساس افکار عمومی است و می‌تواند اين تاثير را داشته باشد که شايد در برنامه‌هايی که نامزدها تدوين می‌کنند و به مردم ارائه می‌دهند، نگاهی هم به اين مطالبات وجود داشته باشد.
ولی با توجه به محدوديت‌هايی که وجود دارد، من شخصا اميدی ندارم که افراد بتوانند به اين خواسته‌ها عمل کنند.
این بیانیه، ده‌ها درخواست را در محورهای رفاه و عدالت، آزادی و حقوق بشر، روابط بین الملل، اقوام و دگراندیشان، زنان، کارگران، معلمان و دانشجویان طبقه‌بندی کرده است.
امضاءکنندگان هدف از انتشار خواستهای خود را این دانسته‌اند که به جای آنکه مشارکت بدون قیدوشرط یا تحریم را از ابتدای روند انتخابات تبلیغ کنند، از طریق طرح آنچه «حداقل مطالبات در شرایط موجود» می‌دانند، بر فضای انتخاباتی تاثیر بگذارند.
حسین مجاهد دبیرکل حزب جامعه مدنی استان همدان و از امضاءکنندگان بیانیه، در گفت‌وگویی با رادیو فردا از آنچه سبب شد تا چنین طوماری با این هدف گردآوری شود می‌گوید:
تجربه‌های گذشته نشان می‌دهد که در فضای انتخابات بيشتر به افراد تکيه می‌شود و بی‌توجه به اين که خواسته‌های مردم از کانديداها چيست، آنها را تحت تاثير يک موج قرار می‌دهند و پای صندوق رأی دعوت می‌کنند.
دوستانی که در اين کار دخيل بودند، نظرشان اين بود که تجربه جديدی داشته باشند مبنی بر اين که به جای تاکيد روی اشخاص، ببينند مطالبات مردم چيست و روی اين مسئله کار کنند که اوضاع مخدوش نشود و حداقل مشخص باشد، آيا مطالبات مردم در برنامه های افرادی که مطرح هستند جايی دارد يا نه؟
افرادی که امضای آنها پای اين بيانيه است، از فعالان جامعه مدنی گرفته تا فعالان قوميت‌ها، زنان، بازنشسته‌ها، پزشکان، روزنامه‌نگاران و نويسندگان و همچنين امضاءکنندگانی از اقشار مختلف دانشجو، استاد، بيکار، شاغل در بخش خصوصی، بازار، کارشناس بانک و صنعت، وکيل، حقوقدان، شاعر، روحانی و افراد ديگر هستند. اين اتفاقی است يا اين امضا ها به طور هدفمند جمع‌آوری شده است؟
از مدتی قبل تعدادی از نمايندگان اقشار مختلف که دغدغه اين مطالبات را داشتند، نشست‌هايی داشتند که شايد حدود پنج يا شش ماه طول کشيده است.
نمايندگان اين تفکرهای مختلف در نهايت به يک جمع‌بندی رسيدند و خروجی مشترک آنها اين بيانيه شده است.
ابتدا اسامی اين نماينده ها اعلام شد و سپس متاثر از اين اسامی، کسانی که اين افراد را قبول داشتند، حمايت کردند و احتمالا بعد از انتشار بيانيه حمايت‌های بيشتری نيز جلب خواهد شد.
خواسته‌های محوری در ارتباط با آزادی، حقوق بشر و بحران‌های اقتصادی است و همچنين روی خواسته‌های جنبش زنان، قوميت‌ها، کارگران و دانشجويان تاکيد شده است.
توصيف بيانيه از ده‌ها خواستهای که در آن مطرح شده، اين است که اين خواسته‌ها حداقلی است. ولی آيا تغيير سياست خارجی در قبال آمريکا، فلسطين و اسراييل و يا آزادی احزاب خواسته‌های حداقلی است و فکر می‌کنيد در کوتاه مدت قابل دستيابی باشد؟
تعدادی از دوستان بر اين عقيده هستند که در کشور مشکلات ساختاری وجود دارد که به چارچوب‌های قانونی بر می‌گردد و قانون اساسی را پاسخگو نمی‌دانند، ولی تجربه‌های گذشته نشان داده که طرح اين موضوعات از همان ابتدا ممنوع شده و يک نوع نا اميدی را به وجود آورده است.
ما خواسته‌های حداقلی را به اين معنا آورده‌ايم که اين خواسته‌ها را کمی تعديل کرده و به شکلی مطرح کرديم که در چارچوب قوانين جاری هم، اگر اراده ای برای انجام باشد، قابل بررسی و عملياتی است.
يعنی شما بررسی می‌کنيد که برنامه‌های کدام يک از نامزدهای انتخاباتی به اين خواسته‌ها نزديک‌تر است. اگر تمام خواست‌ها در برنامه‌های نامزدهای انتخاباتی وجود نداشت، ممکن است به آنها رای داده شود يا نه؟
اکنون انعکاس نظرات بر اساس افکار عمومی است و می‌تواند اين تاثير را داشته باشد که شايد در برنامه‌هايی که نامزدها تدوين می‌کنند و به مردم ارائه می‌دهند، نگاهی هم به اين مطالبات وجود داشته باشد.
ولی با توجه به محدوديت‌هايی که وجود دارد، من شخصا اميدی ندارم که افراد بتوانند به اين خواسته‌ها عمل کنند.
