مجيد سعيدی، عکاس خبری ايرانی برنده جايزه دوم بخش عکاسی ورزشی در مسابقه عکاسی خبری انجمن ملی عکاسان خبری آمريکا در سال ۲۰۱۳ شد.
مجموعه ۱۲ فريمی «بدنسازی در افغانستان» به علاقه روزافزون جوانان افغان به ورزش بدنسازی می‌پردازد.
انجمن ملی عکاسان خبری آمريکا در سال ۱۹۴۶ با انتشار نشريه‌ای در بوستون آمريکا تاسيس شد.
در گفت و گو با مجيد سعيدی، عکاس خبری درباره اين مجموعه عکس که برنده جايزه شده است پرسيدم.
مجید سعیدی: اين مجموعه‌ای بود که سال گذشته در افغانستان و در مورد ورزش پرورش اندام يا بادی بيلدينگ انجام شد. اين مجموعه نشان می‌دهد بعد از رفتن طالبان از افغانستان، افغان‌ها و به ويژه جوان‌ها به يکسری از ورزش‌ها علاقه نشان دادند که يکی از آنها ورزش پرورش اندام است.
به رغم اينکه آموزش‌های خيلی مناسب و تغذيه خوبی در اين کشور وجود ندارد، ولی به هر حال جوانان افغانستان خيلی به اين ورزش علاقه نشان دادند و در حال حاضر در شهرهای افغانستان، بيشترين باشگاه ورزشی که برای جوان‌ها وجود دارد، باشگاه ورزش پرورش اندام است. من خيلی به اين موضوع علاقه مند شدم و سال گذشته روی آن کار کردم به طوری‌که امسال اين جايزه به من تعلق گرفت.
اصولا انجمن ملی عکاسان خبری آمريکا چطور انجمنی است و چه سابقه‌ای دارد؟
انجمن ملی عکاسان خبری آمريکا، قديمی‌ترين انجمن عکاسی در جهان شناخته می‌شود و مسابقه‌هايی که در حال حاضر برگزار می‌کند جزو مهمترين فستيوال‌های عکس آمريکا محسوب می‌شود و جزء سه فستيوال برتر عکاسی جهان است. به اين علت که خيلی از قديمی‌ها و افراد با تجربه و مشهور در آمريکا در هيات مديره اين انجمن عضويت دارند و خيلی از عکاسان تاثير گذار در جهان قبلا عضو اين انجمن بوده‌اند.
آقای سعيدی شما هم در ايران عکاس خبری بوده‌ايد و هم در خارج از ايران فعاليت داشته‌ايد. چه تفاوت‌هايی بين عکاسی خبری در ايران و کشوری مثل افغانستان وجود دارد؟
تفاوت زيادی وجود ندارد در عين حال که می‌دانيد به هر حال در ايران خبرها، خيلی روی عکس نمی‌چرخد و بيشتر اخبار روی کلام می‌چرخد. به طور مثال رييس جمهوری حرفی می‌زند که از آن اصولا عکس يا تصويری بيرون نمی‌آيد بيشتر خبرهای ايران در جهان مطرح است تا عکس‌هايش.
خبرها و اتفاقاتی که وجود دارد، حول عکس نمی‌چرخد و نمی‌توان خيلی خوب عکاسی کرد و به عکاسان هم آزادی عمل داده نمی‌شود. البته اين بر می‌گردد به نگاهی که مسوولين ما به عکس دارند و برای من هم اين سووال است که چرا نبايد عکاسی به اين راحتی مانند ديگر کشورها انجام شود.
شما در مسابقات عکاسی ديگری در جهان هم بوده‌ايد، جايزه کسب کرده‌ايد و برنده جوايز آن مسابقات شده‌ايد يا از شما تقدير شده است؟ معمولا شما سوژه عکس های‌تان را چطور انتخاب می‌کنيد؟ با توجه به اين که سابقه زندگی در افغانستان را هم داريد و چند عکسی که از شما برنده شده است، عکس‌هايی از افغانستان بوده، چطور اين سوژه‌ها را انتخاب می‌کنيد؟
به هر حال بخشی از آنها را هر عکاسی می‌تواند خودش انتخاب کند و بخشی از آنها بر می‌گردد به تجربه عکاس، که به هر حال چه نوع سوژه‌هايی را انتخاب کند که تاثير گذاری خودش را داشته باشد. اصولا هر هنرمندی که اثری خلق می‌کند بايد قبل از اينکه به خلق اثر بپردازد به نوع ارائه آن فکر کند که چطور بايد آن را ارائه دهد تا تاثير گذار باشد.
عده ای از هنرمندان آثار خود را در گالری‌ها ارائه می‌دهند و عده‌ای در روزنامه‌ها به چاپ می‌رسانند و عده‌ای هم در فستيوال‌ها شرکت می‌کنند برای اينکه کارهای‌شان تاثير خودش را تا جايی که می‌تواند بگذارد.
اصولا انتخاب موضوعات انسانی در ده پانزده سال گذشته مورد توجه من بوده است و حتی‌المقدور سراغ موضوعات ديگر نمی‌روم.
مجموعه ۱۲ فريمی «بدنسازی در افغانستان» به علاقه روزافزون جوانان افغان به ورزش بدنسازی می‌پردازد.
انجمن ملی عکاسان خبری آمريکا در سال ۱۹۴۶ با انتشار نشريه‌ای در بوستون آمريکا تاسيس شد.
در گفت و گو با مجيد سعيدی، عکاس خبری درباره اين مجموعه عکس که برنده جايزه شده است پرسيدم.
مجید سعیدی: اين مجموعه‌ای بود که سال گذشته در افغانستان و در مورد ورزش پرورش اندام يا بادی بيلدينگ انجام شد. اين مجموعه نشان می‌دهد بعد از رفتن طالبان از افغانستان، افغان‌ها و به ويژه جوان‌ها به يکسری از ورزش‌ها علاقه نشان دادند که يکی از آنها ورزش پرورش اندام است.
به رغم اينکه آموزش‌های خيلی مناسب و تغذيه خوبی در اين کشور وجود ندارد، ولی به هر حال جوانان افغانستان خيلی به اين ورزش علاقه نشان دادند و در حال حاضر در شهرهای افغانستان، بيشترين باشگاه ورزشی که برای جوان‌ها وجود دارد، باشگاه ورزش پرورش اندام است. من خيلی به اين موضوع علاقه مند شدم و سال گذشته روی آن کار کردم به طوری‌که امسال اين جايزه به من تعلق گرفت.
اصولا انجمن ملی عکاسان خبری آمريکا چطور انجمنی است و چه سابقه‌ای دارد؟
انجمن ملی عکاسان خبری آمريکا، قديمی‌ترين انجمن عکاسی در جهان شناخته می‌شود و مسابقه‌هايی که در حال حاضر برگزار می‌کند جزو مهمترين فستيوال‌های عکس آمريکا محسوب می‌شود و جزء سه فستيوال برتر عکاسی جهان است. به اين علت که خيلی از قديمی‌ها و افراد با تجربه و مشهور در آمريکا در هيات مديره اين انجمن عضويت دارند و خيلی از عکاسان تاثير گذار در جهان قبلا عضو اين انجمن بوده‌اند.
آقای سعيدی شما هم در ايران عکاس خبری بوده‌ايد و هم در خارج از ايران فعاليت داشته‌ايد. چه تفاوت‌هايی بين عکاسی خبری در ايران و کشوری مثل افغانستان وجود دارد؟
تفاوت زيادی وجود ندارد در عين حال که می‌دانيد به هر حال در ايران خبرها، خيلی روی عکس نمی‌چرخد و بيشتر اخبار روی کلام می‌چرخد. به طور مثال رييس جمهوری حرفی می‌زند که از آن اصولا عکس يا تصويری بيرون نمی‌آيد بيشتر خبرهای ايران در جهان مطرح است تا عکس‌هايش.
خبرها و اتفاقاتی که وجود دارد، حول عکس نمی‌چرخد و نمی‌توان خيلی خوب عکاسی کرد و به عکاسان هم آزادی عمل داده نمی‌شود. البته اين بر می‌گردد به نگاهی که مسوولين ما به عکس دارند و برای من هم اين سووال است که چرا نبايد عکاسی به اين راحتی مانند ديگر کشورها انجام شود.
شما در مسابقات عکاسی ديگری در جهان هم بوده‌ايد، جايزه کسب کرده‌ايد و برنده جوايز آن مسابقات شده‌ايد يا از شما تقدير شده است؟ معمولا شما سوژه عکس های‌تان را چطور انتخاب می‌کنيد؟ با توجه به اين که سابقه زندگی در افغانستان را هم داريد و چند عکسی که از شما برنده شده است، عکس‌هايی از افغانستان بوده، چطور اين سوژه‌ها را انتخاب می‌کنيد؟
به هر حال بخشی از آنها را هر عکاسی می‌تواند خودش انتخاب کند و بخشی از آنها بر می‌گردد به تجربه عکاس، که به هر حال چه نوع سوژه‌هايی را انتخاب کند که تاثير گذاری خودش را داشته باشد. اصولا هر هنرمندی که اثری خلق می‌کند بايد قبل از اينکه به خلق اثر بپردازد به نوع ارائه آن فکر کند که چطور بايد آن را ارائه دهد تا تاثير گذار باشد.
عده ای از هنرمندان آثار خود را در گالری‌ها ارائه می‌دهند و عده‌ای در روزنامه‌ها به چاپ می‌رسانند و عده‌ای هم در فستيوال‌ها شرکت می‌کنند برای اينکه کارهای‌شان تاثير خودش را تا جايی که می‌تواند بگذارد.
اصولا انتخاب موضوعات انسانی در ده پانزده سال گذشته مورد توجه من بوده است و حتی‌المقدور سراغ موضوعات ديگر نمی‌روم.
