همايش دو روزه ای زير عنوان «سازمان جهانی تجارت و چالش های جهانی شدن در کشور های مسلمان»، با شرکت شماری از شخصيت های جمهوری اسلامی، دانشگاهيان ايرانی و خارجی و نمايندگان چند سازمان بين المللی، روز دوشنبه در تهران گشايش يافت .
مديريت برگزاری همايش «سازمان جهانی تجارت و چالش های جهانی شدن در کشورهای مسلمان» را «مرکز مطالعات جهانی شدن» بر عهده دارد که مسئول آن، محمد نهاونديان، رييس اتاق بازرگانی و صنايع و معادن تهران است .
از مجموعه داده هايی که از سوی نهاد های کارشناسی بين المللی به ويژه بانک توسعه اسلامی ارائه شده و در همايش تهران نيز مورد استناد شماری از سخنرانان از جمله مسعود ميرکاظمی، وزير بازرگانی جمهوری اسلامی قرار گرفت، موقعيت ۵۷ عضو سازمان کنفرانس اسلامی را در اقتصاد جهانی می توان چنين خلاصه کرد :
از کل توليد ناخالص داخلی در جهان، تنها دو هزار ميليارد دلار، معادل شش در صد به کشور های مسلمان تعلق دارد که در ميان آنها ترکيه با ۳۶۲ ميليارد دلار در سال در رديف اول و گينه بيسائو با ۲۸۸ ميليون دلار در سال، در رديف آخر قرار می گيرد .
صادرات جهان در سال ۲۰۰۵ ميلادی به ده هزار ميليارد دلار رسيد که تنها هزار ميليارد دلار آن سهم کشور های مسلمان بود .
بيش از نود در صد مبادلات بازرگانی اين کشورها با اروپا و آمريکا صورت می گيرد .
۳۸ کشور مسلمان، در حال توسعه و ۱۹ کشور، «کمتر توسعه يافته» به شمار می آيند، اصطلاحی که برای فقير ترين کشور های جهان به کار ميرود .
آيا دنيای اسلام، به دليل اعتقادات مذهبی و سنن فرهنگی خود، از پيوستن به فرآيند جهانی شدن سر باز می زند؟
بر خلاف اعتقاد رايج در بخشی از افکار عمومی غرب، شوق هماهنگ شدن با همگرايی اقتصادی در سطح جهانی از راه صدور کالا به بازار های بين المللی، جذب سرمايه گذاری خارجی و بهره برداری از انقلاب تکنولوژيک به ويژه در عرصه اطلاعات و ارتباطات، بخش بسيار گسترده ای از دنيای اسلام را در بر گرفته است .
شماری از کشور های مسلمان در برخورداری از فرصت های جهانی شدن به دستاورد هايی چشمگير رسيده اند از جمله ترکيه، مالزی و امارات عربی متحده. شماری ديگر، در عوض، به حاشيه اقتصاد جهانی رانده شده اند. همين تفاوت در جهان غير مسلمان نيز ديده می شود .
