جشنواره فيلم ونيز که قديمی ترين جشنواره فيلم جهان و در کنار جشنواره کن، از مهم ترين آن ها محسوب می شود، اين روزها- در روزهايی گرم اما بارانی- شصت و هشتمين دوره خود را تجربه می کند؛ اما بدون حضور سينمای رسمی ايران.
ونيز - همچون جشنواره کن- دو سه سالی هست که توجه ای به سينمای داخلی ايران ندارد و در عوض به فيلم های ايرانی های مهاجر يا فيلم هايی که به شکل ممنوع در ايران ساخته شده اند، خوشامد می گويد.
امسال هم تنها سهم ايران خلاصه می شود به فيلم های دو مهاجر و يک فيلم بدون مجوز از داخل ايران.
امير نادری که با فيلم دونده راه را برای توجه و شرکت سينمای بعد از انقلاب ايران در جشنواره های جهانی باز کرد، حالا ديگر علاقه چندانی به اشاره به پيشينه اش ندارد و سعی دارد خود را به عنوان فيلمسازی بدون مرز مطرح کند. شايد به همين دليل است که پس از ساختن چند فیلم در نيويورک، حالا به ژاپن سفر کرده و با بازيگران ژاپنی فيلمی درباره فرهنگ ژاپن ساخته است به نام کات.
اين فيلم که در دنيای ياکوزاها (مافيای ژاپن) می گذرد، حکايت يک عاشق سينما را باز می گويد که در دنيای خشن مافيا گير می افتد. فيلم صحنه های بسيار خشنی دارد و به قول يکی از منتقدان، دليل عدم انتخاب فيلم در بخش مسابقه، شايد خشونت بيش از حد آن باشد.
منتقدان به تشابه صحنه هايی از فيلم با گاو خشمگين اسکورسيزی اشاره کرده اند. با اين حال نادری می گويد که فيلمش درباره فرهنگ ژاپن است؛ فرهنگی که دوست دارد و به آن حس نزديکی زيادی می کند.
فيلم به عنوان افتتاحيه بخش افق ها به نمايش درآمده و پس از نمايش فيلم، مورد تشويق تماشاگران قرار گرفته است. نادری می گويد دست اندرکاران جشنواره ممکن است نمايش ويژه ديگری را برای فيلم ترتيب دهند.
اما مرجان ساتراپی، برنده جايزه ويژه هيات داوران از جشنواره کن برای فيلم پرسپوليس، در بخش مسابقه ونيز حضور دارد.
ساتراپی که سابقه داوری جشنواره کن را هم دارد، امسال بختی در جشنواره کن نداشت و فيلمش برای نمايش در اين جشنواره انتخاب نشد، اما حالا در بخش اصلی جشنواره ونيز به نمايش درآمده و نظرات متفاوتی را برانگيخته است.
فيلم از جهت تم، يادآور پرسپوليس است؛ نوعی نگاه نوستالژيک به گذشته. ناصر علی يک ويلون نواز است که در جوانی عاشق دختری به نام «ايران» شده، اما پدر دختر با اين ازدواج مخالفت کرده است.
ناصر علی حالا با فرنگيس زندگی می کند و صاحب دو بچه است، اما زمانی که همسرش در يک مشاجره ساز او را می شکند، ناصر علی تصميم می گيرد در گوشه اتاقش کز کند تا بميرد.
«مرغ و خورش آلو» روزهای آخر عمر ناصر علی را تصوير می کند که توام با رجعت به گذشته(فلش بک) های فراوانی است که احوال او را طی دوره های مختلف زندگی اش روايت می کند.
فيلم تلخ و تيره به نظر می رسد و ساتراپی آن را فيلمی نهيليستی می داند که در آن هيچ اميدی نيست، «چون در زندگی اميدی وجود ندارد.»
ساتراپی در بازسازی تهران قديم سعی کرده که از فضای فانتزی فيلمش استفاده کند، تا ضعف های يک بازسازی تمام عيار از يک شهر را جبران کند. در نتيجه در پشت صحنه غالباً با نقاشی هايی روبرو هستيم که فضای تهران قديم را يادآوری می کنند.
در کنار گلشيفته فراهانی که نقش دختر رويايی فيلم(ايران) را بازسازی می کند، انبوهی از ستارگان مشهور سينمای اروپا حضور دارند. نقش اصلی را متيو آلماريک، بازيگر مشهور فرانسوی به عهده دارد و ايزابلا روسلينی و چيارا ماسترويانی(دختران ستارگان بزرگ سينما، اينگريد برگمن و مارچلو ماسترويانی) بازيگران ديگر اين فيلم هستند.
اولين تجربه کارگردانی ساتراپی و ونسان پارانو (پس از فيلم انيميشن پرسپوليس) به جهت فضاسازی قابل توجه است و باعث شده فيلم تجربه متفاوتی به نظر برسد.
«اين فيلم نيست»، ساخته جعفر پناهی و مجتبی ميرتهماسب، تنها نماينده سينمای داخل ايران در جشنواره ونيز است که آن هم به طور مخفی و بدون مجوز ساخته شده است.
اين فيلم که برای اولين بار در جشنواره کن امسال به نمايش درآمد، به دليل مسائل حقوق بشر، در جشنواره ونيز باز به نمايش گذاشته شده است.
در اين فيلم مستند پناهی درباره وضعيت بلاتکليف اين روزهای خود حرف می زند. او که از اين وضعيت خسته شده، تصميم می گيرد فيلمی درباره خودش بسازد و نماهايی را هم تصوير برداری می کند، اما از آنها راضی نيست و از دوست مستندسازش، مجتبی ميرتهماسب می خواهد که به او کمک کند. اما در ميانه کار از روند فيلم خسته می شود و می گويد: «اين فيلم نيست!»
اما ديگر فيلم مربوط به ايران، فيلمی است با نام «خارج از تهران؛ چهار داستان» که حکايت زندگی و مصائب چند پناهنده ايرانی است.
اين فيلم که توسط دختری ايتاليايی به نام مونيکا ماجيونی ساخته شده، به گفت و گو با اين اشخاص که حالا در خارج از ايران به سر می برند اختصاص دارد که شامل قصه تجاوز در زندان ايران هم هست.
ونيز - همچون جشنواره کن- دو سه سالی هست که توجه ای به سينمای داخلی ايران ندارد و در عوض به فيلم های ايرانی های مهاجر يا فيلم هايی که به شکل ممنوع در ايران ساخته شده اند، خوشامد می گويد.
امسال هم تنها سهم ايران خلاصه می شود به فيلم های دو مهاجر و يک فيلم بدون مجوز از داخل ايران.
امير نادری که با فيلم دونده راه را برای توجه و شرکت سينمای بعد از انقلاب ايران در جشنواره های جهانی باز کرد، حالا ديگر علاقه چندانی به اشاره به پيشينه اش ندارد و سعی دارد خود را به عنوان فيلمسازی بدون مرز مطرح کند. شايد به همين دليل است که پس از ساختن چند فیلم در نيويورک، حالا به ژاپن سفر کرده و با بازيگران ژاپنی فيلمی درباره فرهنگ ژاپن ساخته است به نام کات.
اين فيلم که در دنيای ياکوزاها (مافيای ژاپن) می گذرد، حکايت يک عاشق سينما را باز می گويد که در دنيای خشن مافيا گير می افتد. فيلم صحنه های بسيار خشنی دارد و به قول يکی از منتقدان، دليل عدم انتخاب فيلم در بخش مسابقه، شايد خشونت بيش از حد آن باشد.
منتقدان به تشابه صحنه هايی از فيلم با گاو خشمگين اسکورسيزی اشاره کرده اند. با اين حال نادری می گويد که فيلمش درباره فرهنگ ژاپن است؛ فرهنگی که دوست دارد و به آن حس نزديکی زيادی می کند.
فيلم به عنوان افتتاحيه بخش افق ها به نمايش درآمده و پس از نمايش فيلم، مورد تشويق تماشاگران قرار گرفته است. نادری می گويد دست اندرکاران جشنواره ممکن است نمايش ويژه ديگری را برای فيلم ترتيب دهند.
اما مرجان ساتراپی، برنده جايزه ويژه هيات داوران از جشنواره کن برای فيلم پرسپوليس، در بخش مسابقه ونيز حضور دارد.
ساتراپی که سابقه داوری جشنواره کن را هم دارد، امسال بختی در جشنواره کن نداشت و فيلمش برای نمايش در اين جشنواره انتخاب نشد، اما حالا در بخش اصلی جشنواره ونيز به نمايش درآمده و نظرات متفاوتی را برانگيخته است.
فيلم از جهت تم، يادآور پرسپوليس است؛ نوعی نگاه نوستالژيک به گذشته. ناصر علی يک ويلون نواز است که در جوانی عاشق دختری به نام «ايران» شده، اما پدر دختر با اين ازدواج مخالفت کرده است.
ناصر علی حالا با فرنگيس زندگی می کند و صاحب دو بچه است، اما زمانی که همسرش در يک مشاجره ساز او را می شکند، ناصر علی تصميم می گيرد در گوشه اتاقش کز کند تا بميرد.
«مرغ و خورش آلو» روزهای آخر عمر ناصر علی را تصوير می کند که توام با رجعت به گذشته(فلش بک) های فراوانی است که احوال او را طی دوره های مختلف زندگی اش روايت می کند.
فيلم تلخ و تيره به نظر می رسد و ساتراپی آن را فيلمی نهيليستی می داند که در آن هيچ اميدی نيست، «چون در زندگی اميدی وجود ندارد.»
ساتراپی در بازسازی تهران قديم سعی کرده که از فضای فانتزی فيلمش استفاده کند، تا ضعف های يک بازسازی تمام عيار از يک شهر را جبران کند. در نتيجه در پشت صحنه غالباً با نقاشی هايی روبرو هستيم که فضای تهران قديم را يادآوری می کنند.
در کنار گلشيفته فراهانی که نقش دختر رويايی فيلم(ايران) را بازسازی می کند، انبوهی از ستارگان مشهور سينمای اروپا حضور دارند. نقش اصلی را متيو آلماريک، بازيگر مشهور فرانسوی به عهده دارد و ايزابلا روسلينی و چيارا ماسترويانی(دختران ستارگان بزرگ سينما، اينگريد برگمن و مارچلو ماسترويانی) بازيگران ديگر اين فيلم هستند.
اولين تجربه کارگردانی ساتراپی و ونسان پارانو (پس از فيلم انيميشن پرسپوليس) به جهت فضاسازی قابل توجه است و باعث شده فيلم تجربه متفاوتی به نظر برسد.
«اين فيلم نيست»، ساخته جعفر پناهی و مجتبی ميرتهماسب، تنها نماينده سينمای داخل ايران در جشنواره ونيز است که آن هم به طور مخفی و بدون مجوز ساخته شده است.
اين فيلم که برای اولين بار در جشنواره کن امسال به نمايش درآمد، به دليل مسائل حقوق بشر، در جشنواره ونيز باز به نمايش گذاشته شده است.
در اين فيلم مستند پناهی درباره وضعيت بلاتکليف اين روزهای خود حرف می زند. او که از اين وضعيت خسته شده، تصميم می گيرد فيلمی درباره خودش بسازد و نماهايی را هم تصوير برداری می کند، اما از آنها راضی نيست و از دوست مستندسازش، مجتبی ميرتهماسب می خواهد که به او کمک کند. اما در ميانه کار از روند فيلم خسته می شود و می گويد: «اين فيلم نيست!»
اما ديگر فيلم مربوط به ايران، فيلمی است با نام «خارج از تهران؛ چهار داستان» که حکايت زندگی و مصائب چند پناهنده ايرانی است.
اين فيلم که توسط دختری ايتاليايی به نام مونيکا ماجيونی ساخته شده، به گفت و گو با اين اشخاص که حالا در خارج از ايران به سر می برند اختصاص دارد که شامل قصه تجاوز در زندان ايران هم هست.
