بيست ونهمين دوره بازيهای المپيک پکن به ساعات پايانی خود نزديک مي شود، در حالی که تيم ورزشکاران ايران تنها با دو مدال، يک مدال طلا و يک مدال برنز راهی ايران مي شوند.
مدال طلا را هادی ساعی تکواندوکار ايرانی که در المپيک چهار سال پيش هم برنده مدال طلا شده بود، کسب کرد و مراد محمدی کشتی گير ايرانی برنده مدال برنز بود.
البته اين بار اول نيست که ايرانی ها تنها با دومدال ميدان های المپيک را ترک مي کنند. در بازيهای المپيک سال ۱۹۴۸ لندن، ۱۹۶۴ توکيو، ۱۹۷۶ مونترال هم ايران تنها با دو مدال اردوری المپيک را ترک کرد. در سال ۱۹۸۸ در سئول پايتخت کره جنوبی حتی تيم ايران تنها يک مدال کسب کرد. بهترين نتيجه ها را ايران در بازيهای المپيک سال ۱۹۵۲ در هلسينکی پايتخت فنلاند و در آتن پايتخت يونان در سال ۲۰۰۴ داشت که ورزشکاران ايرانی شش مدال را به خانه آوردند.
به رغم اين سابقه اما موفقيت بسيار ناچيز ورزشکاران ايرانی در چين، از همان روزهای اول المپيک به بحث ها ی زيادی در باره عواملی که باعث اين وضعيت ورزش ايران شده است، دامن زده است.
«نتایج مایوس کننده»
الهه عليدوستی، که برای تماشای بازيهای المپيک در پکن است، به راديو فردا مي گويد:« نتايج مسابقات تيم ايران مايوس کننده است و به ويژه در رشته کشتی که ايران پيش از اين نمونه بوده است نتايج مايوس کننده است».
خانم عليدوستی مي گويد: « بايد به آموزش پرورش توجه بشود و از پايه کار شود»
خانم عليدوستی اضافه می کند:«به علت محدوديت های موجود، زنان تجربه بسيار کمتری در مسابقات برون مرزی دارند اما حتی همين حضور کم هم مثبت است».
- « اين طور نيست که بتوان با چند ماه تمرين و آمادگی انتظار برنده شدن در المپيک راداشت. چون برنده شدن در المپيک نياز به برنامه ريزی دراز مدت دارد و آمادگی بايد از همان سالهای اوليه در مدارس و محلات شروع شود».
نا امنی شغلی ورزشکاران
ناصر احمد پور، سردبير روزنامه ورزشی البرز در تهران، به راديو فردا مي گويد:« اين طور نيست که بتوان با چند ماه تمرين و آمادگی انتظار برنده شدن در المپيک راداشت. چون برنده شدن در المپيک نياز به برنامه ريزی دراز مدت دارد و آمادگی بايد از همان سالهای اوليه در مدارس و محلات شروع شود».
وی می افزاید:«بنابراين برای بررسی وضعيت ورزشکاران در پکن، بايد ديد که چه انتظاری از المپيک داريم. اولا بايد تفکرات مسئولين ورزش المپيکی باشد و نه بخاطر دريافت چند مدال در دوحه به خود مغرور شويم».
ناصر احمد پور اضافه می کند:« نکته ديگر ناامنی شغلی ورزشکاران هم مطرح هست چون مثلا فوتباليست ها در آمدشان تامين هست حتی اگر در مسابقات هم برنده نشوند، پول را در يافت مي کنند اما ورزشکارانی مانند وزنه برداران، کشی گيران و غيره اگر برنده نشوند، هيچ در آمدی ندارند. بنابراين ما شاهد افت روحی و جسمی ورزشکاران ايرانی در صحنه رقابت ها بوديم».
به گفته آقای احمد پور عدم ثبات مديريتی هم عاملی است در بی سروسامانی وضعيت ورزش در ايران.
سردبير نشريه ورزشی البرز ابراز اميدواری مي کند که مسئولين مربوطه از ان شکست ها درس عبرت بگيرند و در سياست های خود تجديد نظر کنند.
سعيد رضائی، ورزشکار عضو تيم ملی واليبال ايران در تهران، به راديو فردا مي گويد با زيربنای ورزش در ايران و شيوه مديريت حاکم نم يتوان انتظار ديگری داشت.
به گفته آقای رضائی ورزشکاران ايران به اندازه کافی وازبسياری جهات مورد توجه و مراقبت نيستند مانند در زمينه تغذيه و يا نبودن کارشناسان لازم.
آقای رضائی اضافه می کند: به جای استفاده از ورزشکا ر به عنوان ابزار بايد دراز مدت برنامه ريزی کرد.
به گفته اين عضو تيم ملی واليبال ايران ورزشکاران ايرانی از اين که مدال نگرفته اند، خوشحالند چون اميدوارند اين شکست ها مسئولين را آگاه کنند.
به رغم انتقادهای گوناگونی که به سياست های ورزشی مي شود، محمد علی آبادی، رييس سازمان تربيت بدنی جمهوری اسلامی، مي گويد: کاروان ايران در بازيهای المپيک پکن ناکام نبوده است.
معاون ریيس جمهور مي گويد در طول تاريخ المپيک، ايران تنها در سه رشته مدال آور بوده است.
