جامعه جهانی بهایی به مناسبت چهلمین سالگرد اعدام ده زن بهایی در شیراز در سال ۱۳۶۲، در کارزاری از هنرمندان، موسیقی‌دانان، فیلمسازان و سایر افراد فعال در زمینه‌های مختلف هنری خواست به شیوه‌های مختلف یاد آنها را گرامی دارند.
هدف این کارزار که نام آن «داستان ما یکیست» عنوان شده، «گرامیداشت این زنان اعدامی و تلاش دیرینهٔ زنان ایرانی از هر عقیده و پیشینه‌ای برای تحقق برابری جنسیتی در دهه‌های گذشته است».
این کارزار از ماه خرداد آغاز می‌شود و برای یک سال ادامه خواهد داشت، اما از ۱۱ خردادماه تا چهلمین سالروز اعدام این ده زن در ۲۸ خرداد دوره اصلی این بزرگداشت خواهد بود.
در تاریخ ۲۸ خرداد ۱۳۶۲، ده زن بهایی که اکثر آنها کمتر از ۳۰ سال داشتند از جمله یک نوجوان ۱۷ ساله به دلیل خودداری از انکار دین خود در میدان چوگان شیراز در ملأ عام به دار آویخته شدند. مقام‌های جمهوری اسلامی همچنین اتهام این زنان را «آموزش دینی به کودکان خردسال» عنوان کرده بودند.
این زنان یکی‌یکی به دار آویخته شدند و هر یک مجبور شدند مرگ زن اعدامی پیش از خود را تماشا کنند. اعدام‌کنندگان سعی داشتند با این کار آنها را مجبور به تغییر دین کنند. اجساد آنان هرگز به خانواده‌هایشان تحویل داده نشد.
نام و مشخصات زنان اعدام‌شده بدین شرح است:
۱. مونا محمودنژاد ۱۷ ساله
۲. طاهره ارجمندی، ۳۰ ساله، پرستار
۳. اختر ثابت ۲۵ ساله، پرستار
۴. رؤیا اشراقی، ۲۳ ساله، دانشجوی اخراجی دامپزشکی
۵. شیرین دالوند، ۲۶ ساله، دانش‌آموخته جامعه‌شناسی
۶. مهشید نیرومند، ۲۸ ساله، دانش‌آموخته فیزیک
۷. سیمین صابری، ۲۵ ساله، کارمند شرکت کشاورزی مرودشت
۸. عزت جانمی، ۵۸ ساله
۹. نصرت غفرانی، ۴۶ ساله (فرزند ۲۸ سالهٔ وی با نام بهرام یلدایی دو روز قبل از مادر، اعدام شده بود)
۱۰. زرین مقیمی، ۲۹ ساله، دانش‌آموخته ادبیات انگلیسی
دو شب پیش از اعدام این ده زن، شش مرد بهایی که برخی از آنها بستگان این زنان بودند در همان میدان اعدام شده بودند.
گروه‌های حقوق بشری و شهروندان عادی در سراسر جهان در آن سال و پس از آن از این اقدام حکومت جمهوری اسلامی ابراز انزجار کردند.
سیمین فهندژ، نمایندٔه جامعهٔ جهانی بهائی در سازمان ملل در ژنو می‌گوید: «داستان این ده زن بهائی به پایان نرسیده است. اعدام آنها فصلی از داستان ادامه‌دار استقامت و فداکاری زنان ایرانی در مسیر برابری است. امروز در خون و اشک و زخم هزاران زن جوان در ایران که خواهان تحقق برابری‌اند، می‌توان طنین بی‌عدالتی وارد شده بر ده زن شیراز را دید که مرگ دلخراش‌شان زندگی بسیاری را تحت تأثیر قرار داده است.»
در متن فراخوان برای کارزار یادشده آمده است: «پس از انقلاب ۵۷، زنان بهایی که در مناصب برجسته اجتماعی در کشور خدمت می‌کردند، از مشاغل خود اخراج، دستگیر و زندانی، شکنجه یا اعدام شدند. کسانی که اجازه زنده ماندن یافتند، از ورود به دانشگاه‌ها، مشاغل دولتی و تقریباً تمام جنبه‌های زندگی اجتماعی محروم شدند.»
گزارش‌های متعدد نهادهای حقوق بشری جهانی در سال ۲۰۲۲ تأکید داشت که آزار بهاییان ایران در این سال با «تشویق» حکومت گسترش یافته و تبلیغات ضدبهایی در رسانه‌های جمهوری اسلامی ایران ادامه دارد.
گزارش سالانه حقوق بشری وزارت خارجه آمریکا و گزارش کمیسیون آزادی‌های مذاهب نیز که اخیراً منتشر شده، تداوم نقض اساسی‌ترین حقوق بهاییان در ایران را بخشی از رویکرد «هدفمند» حکومت حاکم دانسته و آن را مایه «نگرانی ویژه» توصیف کرده است.
