تحقیقات جدید نشان می‌دهد که برخی موارد سرطان ممکن است خود به خود برطرف شود.
سال‌هاست پژوهشگران علوم پزشکی می‌دانند که برخی از موارد سرطان ممکن است به خودی خود و در طول زمان برطرف شود. از جمله سرطان خفیف کلیه یا تومورهای سرطانی در سیستم عصبی نوزدان.
اما این‌گونه موارد معمولا استثنا تلقی می‌شده‌اند و بر پایه منطق رایج در علم پزشکی، هر مورد از بروز سرطان را باید درمانی سریع و همه‌جانبه کرد.
تحقیقاتی که طی سال‌های اخیر در مورد سرطان سینه در نروژ انجام شده است نشان می‌دهد که حتی در مواردی مانند سرطان‌های رو به گسترش نیز ممکن است به خودی خود و به مرور زمان برطرف شود.
البته در حال حاضر نتایج این تحقیقات هیچ تأثیر عملی در روش درمان سرطان نخواهد داشت؛ زیرا هیچ‌کس نمی‌تواند با قطعیت تشخیص دهد که کدام نوع از سرطان‌های کشف شده از نوع «گسترش یابنده و کشنده» است و کدام مورد از جمله مواردی است که خود به خود برطرف می‌شود.
در تحقیقات جدید وضع سلامتی دو گروه تقریبا ۱۰۰ هزار نفری از زنان ساکن نروژ طی چند سال از نزدیک مورد بررسی قرار گرفت.
مطالعه روی گروه اول از سال ۱۹۹۲ تا ۱۹۹۷ انجام شد. از آنجا که ماموگرافی در نروژ از سال ۱۹۹۶ همگانی شد، بنابر این در مورد این گروه، فقط طی یک سال آخر دوره مطالعه، این آزمایش انجام گرفت.
سلامت گروه دوم، که شامل حدود ۱۰۰ هزار نفر دیگر از زنان نروژی بود، در فاصله سال‌های ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۱ بررسی می‌شد و تقریبا در مورد همه آنها در طول مدت مطالعه، آزمایش ماموگرافی به طور مرتب انجام می‌گرفت.
نتیجه این تحقیقات به طور معمول باید نشان می‌داد که درصد ابتلا به سرطان سینه در میان هر دو گروه ۱۰۰ هزار نفری یکسان بو ده است.
اما نتیجه ثابت کرد که در میان گروه دوم، گروهی که آزمایش ماموگرافی در مورد آنان به شکل مستمر انجام می‌شد، ابتلا به سرطان سینه حدود ۲۰ درصد بیشتر از گروه اول بوده است.
پژوهشگران معتقدند که عوامل دیگری می‌تواند در این نتیجه گیری مؤثر بوده باشد اما قطعا عامل اصلی آن است که تومور یا غدد سرطانی در سینه درصدی از این زنان، بدون آنکه تشخیص داده شده باشد، به مرور زمان ترمیم یافته و برطرف شده است.
پژوهشگران بعید می‌دانند که انجام آزمایش ماموگرافی عامل افزایش میزان ابتلا به سرطان سینه باشد.
همچنین، با توجه به محدودیت اطلاعات پزشکی در مورد نحوه گسترش و رشد غدد سرطانی، کسی با نمی‌تواند با قاطعیت بگوید که در چه مرحله‌ای یا تا چه حدی باید آزمایش ماموگرافی را ادامه داد.
نکته دیگری که به آن اشاره می‌شود احتمال تأثیرگذاری «هورمون درمانی» در دوره یائسگی بر افزایش احتمال ابتلا به سرطان است.
با این حال، پژوهشگران نروژی معتقدند که آمار این گروه از زنان در تحقیقات آنها درصد بسیار ناچیزی را تشکیل می‌دهد و تفاوت ۲۰ درصدی ابتلا به سرطان بین دو گروه را توجیه نمی‌کند.
مداخله پزشکان برای درمان یک غده کوچک سرطانی در سینه زنان ممکن است در مواردی به تشدید فعالیت سلول‌های سرطانی در مراحل بعدی منجر شود.
اما اگر آن غده به حال خود رها شود شاید، در درصدی از موارد، به مرور زمان برطرف و ترمیم شود.
برخی از دانشوران می‌گویند که این تحقیقات در نروژ طراحی و روش تحقیق مناسبی نداشته است و نتایج آن می‌تواند گمراه کننده باشد.
اما مسئولان این پروژه معتقدند که برای انجام چنین تحقیقات میدانی گسترده‌ای راه دیگری وجود نداشته است.
به هر روی، پزشکانی که هر روزه با زنان مبتلا به سرطان سینه سر و کار دارند نتایج این تحقیقات را روزنه کوچکی از امید می‌دانند.
آنها معتقدند که اگر زمانی بتوان سرطانی که بدن انسان آن را ترمیم می‌کند از سرطان‌های لاعلاج تشخیص داد درمان این زنان بسیار ساده‌تر خواهد شد.
به اعتقاد این پزشکان وضع روحی فرد مبتلا عاملی مهم در مبارزه بدن با گسترش احتمالی سرطان است و اگر زن مبتلا بداند که عارضه او کشنده نیست و از جمله مواردی است که در طول زمان برطرف خواهد شد، مسلما با توان و روحیه بهتری می‌تواند با این بیماری مقابله کند.
