مذاکرات بین‌المللی در کرهٔ جنوبی با هدف دستیابی به پیمان جهانی برای کاهش آلودگی پلاستیک، پس از یک هفتهٔ چالش‌برانگیز بدون دستیابی به توافق پایان یافت و مقرر شد مذاکرات سال آینده از سر گرفته شود.
این مذاکرات که می‌توانست نقطه عطفی در تاریخ مبارزه با آلودگی‌های زیست‌محیطی باشد، نشان داد که حتی در مواجهه با بحران‌های جهانی، موانع سیاسی و اقتصادی چگونه می‌توانند پیشرفت را متوقف کنند.
در حالی که بیش از ۱۰۰ کشور خواهان آن بودند که پیمان جدید، تولید پلاستیک را محدود و به مسائل پاک‌سازی و بازیافت بپردازد، برخی دیگر از کشورهای بزرگ تولیدکننده پلاستیک و نفت، هرگونه محدودیت تولیدی را رد کرده و بر خطوط قرمز خود پافشاری کردند.
اختلاف نظر دربارهٔ چگونگی کنترل مواد شیمیایی سمی مورد استفاده در تولید پلاستیک‌ها و همچنین محدودیت‌های تولیدی، بزرگترین مانع بر سر راه دستیابی به توافق بود.
درج هر بندی در پیمان پیشنهادی مستلزم موافقت تمام کشورها با آن پیشنهاد است. از این‌رو با وجود موافقت بیش از ۱۰۰ کشور جهان، اصرار برخی کشورها بر عدم تغییر روند مذاکرات و تصمیم‌گیری‌ها، مانع رسیدن به توافق شد.
کشورهایی مانند جمهوری اسلامی ایران، هند، عربستان سعودی و کویت با تغییر در فرآیند تصمیم‌گیری مخالفت کردند و اصرار داشتند که رسیدن به اجماع، برای دستیابی به پیمانی فراگیر و مؤثر، حیاتی است.
مذاکره‌کنندگان از کشورهای قارهٔ آفریقا اظهار داشتند که ترجیح می‌دهند شهر بوسان کره جنوبی را بدون پیمان ترک کنند تا با یک پیمان ضعیف.
این بحران نشان‌دهنده این واقعیت است که جهان هنوز در مقابله با بحران آلودگی پلاستیک راه درازی در پیش دارد.
هر سال در جهان بیش از ۴۰۰ میلیون تن پلاستیک جدید تولید می‌شود و اگر تغییرات سیاستی صورت نگیرد، پیش‌بینی می‌شود که تولید پلاستیک تا سال ۲۰۴۰ حدود ۷۰ درصد افزایش یابد.
مذاکرات در کرهٔ جنوبی همچنین، به دلیل برگزاری آن پشت درهای بسته، با انتقاد گروه‌های محیط‌زیستی و دانشمندانی قرار گرفت که به بوسان سفر کرده بودند تا در شکل‌گیری پیمان کمک کنند.
چو تائه-یول، وزیر امور خارجهٔ کرهٔ جنوبی، گفت که اگر چه در بوسان به پیمانی که بسیاری منتظر آن بودند نرسیدند، اما ابراز داشت که این مذاکرات جهان را برای رسیدن به راه‌حلی متحد در پایان دادن به آلودگی پلاستیکی نزدیک‌تر کرده است.
