سر مالکوم ريفکيند ، وزير پيشين امور خارجه بريتانيا و نماينده مجلس عوام اين کشور از حزب اپوزيسيون محافظه کار است. او روز دوشنبه پيش، همراه با سه تن ديگر از وزيران پيشين امور خارجه بريتانيا از احزاب مختلف، مقاله ای در باره خلع سلاح هسته ای و قرارداد منع گسترش سلاح های هسته ای نوشتند.
رادیو فردا در گفت وگو با آقای ریفکیند نظر وی را در باره پرونده هسته ای جمهوری اسلامی پرسیده است.
رادیو فردا: سر مالکوم ريفکيند! شما به همراه سه تن از وزیران امور خارجه پيشين بريتانيا، يعنی لرد داگلاس هرد، لرد ديويد اوئن و لرد رابرتسون مقاله ای در روزنامه تايمز لندن نوشته ايد که راديو فردا هم در وب سايت و هم در راديو آن را منعکس کرد.
در اين مقاله شما خواهان خلع سلاح هسته ای از سوی تمام کشورهای جهان شده ايد. نوشته ايد قرارداد منع ازدياد سلاح های هسته ای يا NPT بايد بازنويسی شود و خواسته ايد، نه کشور جهان از جمله ايران، نسخه جديد را امضا کنند . برخی از صاحب نظران اين خواست را ايده آليستی و غير قابل حصول می خوانند. پاسخ شما به آنها چيست؟
مالکوم ریفکیند: من فکر نمی کنم اين خواسته ايده آليستی و غير قابل حصول باشد و بر عکس بسيار عملی است. آن چه ما می خواهيم آن است که به کل وضعيت سلاح های هسته ای در جهان بنگريم .
ما می گوييم از يک سو مقدار سلاح های هسته ای در جهان بسيار زياد است و ۹۵ درصد آن در اختيار آمريکا و روسيه است. ما در واقع سياست هنری کيسينجر و جورج شولتز، سياست مداران آمريکا را دنبال می کنيم که چند ماه پيش گفته بودند آمريکا و روسيه می توانند به ميزان قابل توجهی از زرادخانه هسته ای خود بکاهند بدون آن که تهديدی متوجه امنيت ملی آنها شود.
چهار وزير سابق بريتانيايی: جهان را از سلاح اتمی رها سازيم - کلیک کنید
اين بخشی از خواست ماست و بخش ديگر، نگرانی از ازدياد سلاح های هسته ای و زباله های آن است که در تمام جهان پخش است و امکان دارد به دست تروريست ها افتد. بنابر اين بايد قرارداد منع ازدياد سلاح های هسته ای را مرور و محکم کرد. اکنون درست وقت اين کار است و نبايد آن را به آينده موکول کرد.
همانطور که گفتيد، خواهان کاهش سلاح های هسته ای شده ايد. چگونه و از کجا بايد شروع کرد؟
بايد از آمريکا و روسيه شروع شود. آمريکا و روسيه جمعا بين پنج تا شش هزار کلاهک هسته ای استراتژيک دارند و همان طور که گفتم ۹۵ درصد سلاح های هسته ای جهان را تشکيل می دهد.
- «حمله به ايران ظرف چند ماه آينده، از طرف دولت کنونی آمريکا بسيار غير محتمل است. تا به حال چنين کاری سابقه نداشته و هيچ رییس جمهوری در چند ماه باقيمانده از دولتش، دست به اقدام مشابهی نزده است.»
سناتور جان مک کين، نامزد رياست جمهوری آمريکا گفته است که اگر رییس جمهور شود، اين کار را آغاز خواهد کرد. سناتور باراک اوباما نيز اظهارات مشابهی کرده است، اما اين کار بايد از سوی تمام کشورها دنبال شود و برنامه ای همه جانبه باشد.
از ايران به طور غير رسمی شنيده می شود که همسايگانش در منطقه، مانند هند و پاکستان و اسرائيل، سلاح هسته ای دارند و آمريکا در دو کشور عراق و افغانستان در همسايگی بلافصل با ايران قرار دارد. چرا ايران نبايد صاحب سلاح هسته ای شود؟
موضع رسمی ايران اين است که خواهان سلاح هسته ای نيست و فقط می خواهد به انرژی هسته ای برای مصارف صلح آميز دست يابد. اما من نيز در ترديد جامعه جهانی، نسبت به مقاصد ايران شريک هستم و فکر می کنم با توجه به سابقه ايران در اين زمينه، بر عهده ايران است که با جامعه جهانی و سازمان ملل به طور کامل همکاری کند و برای اثبات ادعايش از غنی سازی اورانيوم صرف نظر کند.
به دو نامزد رياست جمهوری آمريکا اشاره کرديد که خواهان کاهش سلاح های هسته ای هستند. آيا ممکن است تا پيش از روی کار آمدن يکی از آنها، دولت کنونی آمريکا يا اسرائيل، تصميم به حمله نظامی عليه ايران بگيرند؟
البته هيچ کس نمی تواند به طور قطع مطمئن باشد. اما فکر می کنم حمله نظامی به ايران بسيار بعيد است. بايد در نظر داشت دولت کنونی در کنگره آمريکا، اکثريت ندارد و جامعه جهانی به طور کلی يا با اقدام نظامی عليه ايران شديدا مخالف است يا فکر می کند اکنون وقت آن نيست.
در حال حاضر مذاکرات همه جانبه در حال انجام است که اگر چه موفقيت آميز نبوده اما می توان گفت که در مورد کره شمالی هم تا همين اواخر نتيجه ای به دست نيامده بود، ولی سرانجام مذاکره و گفت و گو نتيجه بخش شد. بنابر اين حمله به ايران ظرف چند ماه آينده، از طرف دولت کنونی آمريکا بسيار غير محتمل است. تا به حال چنين کاری سابقه نداشته و هيچ رییس جمهوری در چند ماه باقيمانده از دولتش، دست به اقدام مشابهی نزده است.
شما وزير خارجه بوده ايد و هنوز هم در سنی هستيد که اگر حزبتان پيروز شود، ممکن است دوباره به چنين سمتی منصوب شويد. در چنين مقامی شما چه سياستی در برابر برنامه هسته ای ايران در پيش خواهيد گرفت؟
آن چه بايد انجام داد، اقدام مشترک جهانی است. تجربه کره شمالی و کشورهای ديگر نشان می دهد که اين روش، آهسته و نتيجه بخش است. تا به حال تحريم ها عليه ايران به طور مشترک از سوی همه کشورهای جهان انجام گرفته است. سوالی که باقی می ماند اين است که تحريم ها تا کجا می تواند ادامه يابد.
من فکر می کنم تحريم مالی آمريکا عليه ايران درست است اما معتقدم آمريکا بايد درسياست عدم گفت و گو با ايران و بر چسب دولت مرتد به ايران تجديد نظر کند. اگر ايران برنامه غنی سازی اورانيوم را کنار گذارد، آمريکا بايد روابط خود را با ايران عادی کند. عدم گفت و گو و روابط عادی، نتيجه بخش نيست.
اما از سوی ديگر ايران بايد بداند که اگر همکاری نکند، کشورش با پيامدهای ناگوارتری روبرو خواهد بود.
