درگذشت سلطان قابوس، پادشاه عمان که روز یکشنبه یازدهم ژانویه اعلام شد، در زمانی است که تنش‌ها در منطقه خلیج فارس به اوج خود رسیده و هنوز سایه جنگ از این منطقه رخت نبسته است.
حالا که «تور» تشییع جنازه قاسم سلیمانی تمام شد و رسانه‌های حکومتی و غیرحکومتی و حتی رسانه‌های خارجی از انبوه شرکت‌کنندگان در این مراسم سخن گفتند، واکاوی ذهنیت‌ها و انگیزه‌هایی که منجر به حضور در این تشییع جنازه یا اساساً هواداری و حمایت از قاسم سلیمانی شده، ضرورت دارد.
جلسات محاکمه رفعت اسد، عموی بشار اسد که در دادگاه کیفری پاریس آغاز شده بود، با درخواست چهار سال زندان و ده میلیون یورو جریمه علیه او به پایان رسید و قرار است حکم دادگاه آوریل ۲۰۲۰ اعلام شود. او توانست در اروپا «تبعید طلایی» خود را با ایجاد یک «امپراتوری ملکی» تجربه کند.
در الجزایر، بالأخره پس از ماه‌ها اعتراض و ناپایداری سیاسی، انتخابات ریاست‌جمهوری برگزار شد و عبدالمجید تبون، سیاستمدار ۷۳ ساله، در انتخاباتی کم‌رونق و با رأیی شکننده بر صندلی ریاست‌جمهوری نشست.
آزادی احمد آلتان پس از ۱۱۳۸ روز زندان، یک هفته بیشتر به طول نکشید و او در دوازدهم نوامبر بار دیگر با حکم قضایی زندانی شد. احمد آلتان در جایی گفته است: «محاکمه و زندانی شدن، بخشی از کار نویسندگی در ترکیه است.»
اسرائیلی‌ها، از ابتدای هفته گذشته، دیگر به زمین‌های کشاورزی‌ای که اردن به مدت ربع قرن در چارچوب یک توافق صلح به آنان قرض داده بود، دسترسی ندارند.
یک هفته پس از اعلام اسامی نامزدهای نهایی انتخابات ریاست جمهوری الجزایر، از سوی اداره ملی مستقل انتخابات، شورای قانون اساسی الجزایر روز شنبه نهم نوامبر، صلاحیت این پنج نامزد را تأیید کرد.
چند روز پس از استعفای سعد حریری از مقام نخست‌وزیری لبنان، به نظر می‌رسد وضعیت در این کشور کم‌کم به حالت عادی بازمی‌گردد؛ راه‌های ارتباطی که معترضان مسدود کرده بودند، بازگشایی شدند و بانک‌ها نیز روز جمعه کار خود را از سرگرفتند.
در لبنان، از سی سال پیش تا کنون، همه، حتی خود حسن نصرالله دبیرکل حزب‌الله لبنان، به مناسبت‌های گوناگون، بر اجرای توافق طائف تاکید می‌کنند، اما باز همه می‌دانند که این توافق، سی سال پس از شکل‌گیری، به صورت کامل اجرا نشده و شاید امیدی برای اجرای کامل آن هم نباشد.
پیروزی قیس سعید در انتخابات ریاست‌جمهوری تونس و راهیابی او به قصر زیبای کارتاژ در حومه پایتخت، پرسش‌های عمیقی را مقابل ناظران بین‌المللی، دولت‌های خارجی و حتی برخی نیروهای سیاسی داخلی قرار داده است.
به قول گوستاو کالستراند، یکی از مسئولان موزه نوبل در استکهلم، اینکه جایزه نوبل ادبیات مثل «بوسه مرگ» است، افسانه‌ای بیش نیست. با این حال به غیر از چند استثنا، جایزه نوبل ادبیات معمولاً به نویسندگانی اهدا شده که در پایان کار حرفه‌ای خود قرار گرفته یا آثار شاخص‌شان را نوشته‌اند.
شگفتی‌های دموکراسی تونس، از دید خارجی‌ها و مشکلات فرایند مردم‌سالاری این کشور، از نگاه خود تونسی‌ها، پایان ندارد؛ به طوری که هنوز تکلیف یکی از مبهم‌ترین روندهای انتخاباتی تونس مشخص نشده، مردم این کشور باید در انتخابات دیگری شرکت کنند.
«اگر از خودم درباره دلایل عمیق تعهدم طی بیش از چهل سال زندگی سیاسی بپرسم، به صورت اجتناب‌ناپذیری به این نتیجه می‌رسم که همه چیز نزد من به عشق به انسان مربوط است، به همه چیزهایی که اصالت هر موجود - از هر نژاد و از هر ملیت - و نبوغ ویژه او را می‌سازد که از نظر من قابل جایگزین کردن نیست.»
گئورگی کنراد، نویسنده بزرگ مجار، را به سبب بستر جغرافیایی و تاریخی که در آن زندگی می‌کرد و همچنین فعالیت‌های سیاسی و مخالفت با حکومت‌های کمونیستی، در ردیف نویسندگان و شخصیت‌هایی چون واسلاو هاول چکی و الکساندر سولژنیتسین روس قرار می‌دهند.
در ساعت شش و نیم بامداد روز شنبه هفتم نوامبر ۱۹۸۷، تونسی‌هایی که در آن ساعت از صبح بیدار شده و رادیوشان را روشن کرده بودند، شنیدند که نخست‌وزیرشان، زین‌العابدین بن‌علی، در حال قرائت متنی است که در آن می‌گوید باید قانون اساسی تونس را بازنگری کرد، «زیرا نمی‌توان تا ابد رئیس‌جمهور ماند».
بر اساس اولین نتایج انتخابات ریاست جمهوری تونس، که بر اساس شمارش ۲۷ درصد آرا اعلام شده، قیس سعید و نبیل قروی، دو نامزد «آنتی سیستم» به ترتیب با حدود ۱۹ و ۱۵ درصد، به مرحله دوم این انتخابات راه یافته‌اند.
با انجام آخرین میتینگ‌های نامزدها در روز جمعه ۱۳ سپتامبر، به ویژه در خیابان معروف حبیب بورقیبه پایتخت، کارزار انتخابات ریاست جمهوری تونس به پایان رسید. انتخابات ریاست جمهوری تونس که روز یکشنبه ۱۵ سپتامبر برگزار خواهد شد، دومین انتخابات ریاست جمهوری در این کشور از سال ۲۰۱۱ تاکنون به شمار می‌رود.
بالاخره با اجازه دستگاه قضایی فرانسه، کتاب جنجالی طارق رمضان پژوهشگر اسلامگرای سوئیسی، چهارشنبه ۱۱ سپتامبر در فرانسه منتشر شد: «تکلیف حقیقت». پیشتر یکی از زنانی که طارق رمضان را به تجاوز جنسی علیه خود متهم کرده بود، خواستار ممنوعیت انتشار این کتاب شده بود، زیرا نام حقیقی‌اش در آن فاش شده است.
معمر قذافی، دیکتاتور پیشین لیبی، در تمام دوران ۴۲ ساله حکومت استبدادی‌اش، هر سال مراسم سالگرد «انقلاب» را برگزار می‌کرد. او گرچه با محبوبیتی شبیه محبوبیت جمال عبدالناصر حکومت خود را آغاز کرد، اما پایان حکومتش بیشتر شبیه پایان حکومت صدام حسین بود.
بیشتر
