۵۶ سال بعد از ثبت عکس تاریخی «طلوع زمین»، ویلیام آندرس، عکاس آن تصویر بی‌نظیر، در حادثهٔ سقوط هواپیما جان خود را در ۹۰ سالگی از دست داد.
ویلیام آندرس که فضانورد ناسا بود، سال ۱۹۶۸ در مأموریت فضایی «آپولو ۸» توانست برای نخستین بار یک تصویر رنگی از طلوع زمین ثبت کند.
این عکس نه تنها یکی از مهم‌ترین تصاویر تاریخ معاصر شد که نحوهٔ نگاه بشر به سیارهٔ خود را تغییر داد و حتی الهام‌بخش بسیاری از جنبش‌ها از جمله حامیان محیط زیست نیز شد.
خودش بعدها گفته بود «کاش بیشتر از آن لحظهٔ تاریخی عکس گرفته بودم. آن لحظه گفتم وای خدای من، چقدر زیبا! زمین در حال طلوع است.»
این فضانورد نامدار در ۱۷ اکتبر ۱۹۳۳ در هنگ‌کنگ به دنیا آمد. در آن زمان، پدرش ستوان نیروی دریایی در کشتی جنگی «یواس‌اس پانی»، یک قایق توپ‌دار آمریکایی در رودخانه یانگ‌تسه چین، بود.
او سپس همراه خانواده‌اش به آناپولیس در مریلند نقل مکان کردند؛ جایی که پدرش در مدرسه نیروی دریایی ایالات متحده ریاضیات تدریس می‌کرد.
پس از آن پدرش در جریان جنگ دوم بین چین و ژاپن در سال ۱۹۳۷ به عنوان افسر اجرایی کشتی جنگی «یواس‌اس پانی» خدمت می‌کرد؛ جایی که او در اثر حمله و غرق شدن کشتی توسط بمب‌افکن‌های ژاپنی مجروح شد.
همان‌طور که ژاپنی‌ها شروع به پیشروی به سمت نانجینگ می‌کردند، آندرس و مادرش با قطار به سمت گوانگژو گریختند.
ویلیام آندرس و مادرش به سختی زیاد خود را به فیلیپین رساندند و منتظر اخباری از وضعیت پدر ماندند؛ آرتور آندرس توسط بریتانیایی ها نجات یافت و بیمارستان نیروی دریایی سن‌دیگو فرستاده شد تا از او پرستاری شود و جراحاتش بهبود یابند.
او در نهایت نشان «قلب بنفش» و صلیب نیروی دریایی آمریکا را دریافت کرد اما به دلیل شدت جراحات از نیروی دریایی مرخص شد؛ با این حال در طول جهان جهانی دوم بار دیگر فراخوانده شد.
آندرس اما در سال ۱۹۵۵ مدرک لیسانس خود را در رشته مهندسی برق گرفت. او با اینکه در دانشکده نیروی دریایی تحصیل کرده بود اما همیشه رویای پرواز داشت و سرانجام به عنوان ستوان دوم در نیروی هوایی آمریکا انتخاب شد و به تدریج فصل جدید در زندگی او آغاز شد.
او بعدها در رشتهٔ مهندسی هسته‌ای در موسسهٔ فناوری نیروی هوایی (AFIT) تحصیل کرد و در سال ۱۹۶۲ با مدرک کارشناسی ارشد از این موسسه فارغ‌التحصیل شد.
او گفته بود که عکسش از زمین مهم‌ترین کمک او به برنامه فضایی بود و همچنین باعث اطمینان از کارکرد ماژول فرماندهی «آپولو ۸» شد.
ویلیام آندرس این عکس را در طول چهارمین گردش خدمهٔ «آپولو ۸» به دور ماه گرفت.
او ماجرای ثبت این تصویر را این‌گونه روایت می‌کند: «داشتم با عجله دوربین عکاسی‌ام را از فیلم سیاه و سفید به رنگی تغییر دادم و سریع آن عکس را گرفتم. کاش بیشتر از آن لحظه تاریخی عکس گرفته بودم. آن لحظه گفتم وای خدای من، چقدر زیبا! زمین در حال طلوع است.»
مأموریت این فضاپیما در دسامبر سال ۱۹۶۸ نخستین پرواز فضایی انسانی بود که در آن یک سفینه مدار زمین را ترک و به ماه سفر می‌کرد.
این جسورانه‌ترین و در عین حال خطرناک‌ترین سفر ناسا بود که البته با موفقیت به پایان رسید. هفت ماه بعد از عملیاتی که آقای آندرس هم در آن حضور داشت، زمینه برای فرود آپولو روی کره ماه فراهم شد.
او حتی تا ۹۰ سالگی هم به کار پرواز مشغول بود و در نهایت در همین راه هم جان خود را از دست داد.
مقام‌های محلی شهرستان سن‌خوآن در سیاتل اعلام کردند که حدود ساعت ۱۱:۴۰ دقیقه صبح روز جمعه گزارشی مبنی بر سقوط یک هواپیمای مدل قدیمی در آب و در نزدیکی انتهای شمالی جزیره جونز دریافت کرده‌اند.
پس از بررسی‌های بیشتر جسد ویلیام آندرس پیدا شد و بر اساس اعلام خانواده و گروه امداد و نجات، او خلبان و تنها فرد حاضر در این هواپیمای «بیچ آ-۴۵» بود.
این هواپیمایی تک‌موتوره ظرفیت حضور دو سرنشین دارد و نخستین بار در دهه ۱۹۵۰ میلادی ساخته شد.
هنوز علت سقوط این هواپیما مشخص نشده و مقام‌های محلی در حال بررسی علت سقوط و غرق شدن هواپیمای آندرس هستند.
او در سال ۱۹۹۷ در گفتگویی با «تاریخ شفاهی ناسا» در خصوص مأموریت «آپولو ۸» گفته بود که همان زمان هم می‌دانسته که این سفر بی‌خطر نخواهد بود اما به دلایل ملی، میهنی و اکتشافی تصمیم گرفته که در آن شرکت کند.
این فضانورد سابق افزوده بود که در آن زمان «احتمال یک از سه» داده می‌شد که خدمه نتوانند در پایان این سفر فضایی به خانه برگردند و آن مأموریت با موفقیت به پایان برسد.
او در ادامه این مصاحبه درباره لحظهٔ دیدن طلوع زمین چنین می‌گوید: «ما به عقب و به صورت وارونه حرکت می‌کردیم و در آسمان هیچ چیز نمی‌دیدیم، نه زمین و نه خورشید اما در هنگام دور زدن ناگهان طلوع زمین نمایان شد و واقعاً لحظه‌ای زیبا و به یادماندنی رقم خورد؛ وقتی زمین رنگارنگ که برای من مانند تزئین درخت کریسمس در آن فضای خشن و زشت در فضا بود؛ یک تصویر کاملاً متضاد.»
آندرس هرچند همیشه افسوس خود را از اینکه عکس‌های بیشتری از آن لحظه ثبت نکرده ابراز کرده اما او احتمالاً انتخاب دیگری نداشته است.
فرانک بورمن، فرمانده آن مأموریت افراد را مجبور به خوابیدن کرده بود؛ چرا که او نگران سلامتی افرادش بود و تلاش می‌کرد که همه به اندازه کافی استراحت کنند.
چیپ فلچر، استاد دانشگاه هوایی، که تحقیقات گسترده‌ای را در مورد فرسایش ساحلی و تغییرات آب و هوایی انجام داده به یاد می‌آورد که در کودکی این عکس را دیده و تا چه اندازه تحت تأثیر قرار گرفته است.
او در این باره می‌گوید: «آن عکس ذهن من را باز کرد تا دریابم که ما تنها هستیم اما با هم هستیم.»
او همچنین با اشاره به اینکه این عکس همچنان بر او اثر می‌گذارد، افزود: «این یکی از تصاویری است که هرگز از ذهنم پاک نمی‌شود و فکر می‌کنم این در مورد بسیاری از مردم در مشاغل مختلف صدق می‌کند.»
ویلیام آندرس به عنوان خدمه پشتیبان در مأموریت‌های «آپولو ۱۱» و «جمینای ۱۱» در سال ۱۹۶۶ حضور داشت، اما مأموریت «آپولو ۸» تنها باری بود که به او امکان سفر به فضا را داد.
او بعداً در کمیسیون انرژی اتمی، به عنوان رئیس هیئت آمریکایی برنامه تبادل فناوری مشترک ایالات متحده و شوروی برای شکافت هسته‌ای و انرژی همجوشی، و همچنین به عنوان سفیر در نروژ خدمت کرد.
بر اساس شرح حال او در ناسا، وی بعداً برای «جنرال الکتریک» و «جنرال داینامیکس» کار می‌کرد.
آقای آندرس و همسرش، والری، در سال ۱۹۶۶ «موزه پرواز هرتیج» را در ایالت واشینگتن تأسیس کردند.
این موزه اکنون در یک فرودگاه منطقه‌ای در برلینگتون مستقر و دارای ۱۵ هواپیما، یک کتابخانه، چندین وسیله نقلیه نظامی عتیقه و هدایی است که کهنه سربازان به آن اعطا کرده‌اند.
این زوج که در سال ۱۹۵۵ با یکدیگر ازدواج کرده‌اند صاحب شش فرزند هستند.
ویلیام آندرس برای دوران بازنشستگی خانه‌ای در جزیره اورکاس در سن خوآن خریداری کرده و به آنجا نقل مکان کرد؛ جایی که در نهایت و در آخرین پروازش، دفتر زندگی‌اش به پایان رسید.
