وبلاگ انتخابات آمریکا

گویا در جریان انتخابات امسال در درون هر دو حزب دموکرات و جمهوریخواه قرار است دعوا بیخ پیدا کند! نه هیلاری کلینتون در حزب دموکرات و نه دونالد ترامپ در حزب جمهوریخواه به رغم اینکه در شمارش آرا پیشتازند و آرای بیشتری را تا اینجا به دست آورده‌اند، هنوز نمی‌توانند با‌ آسودگی بر روی کاناپه لم بدهند و خود را پیروز نهایی بدانند. چرا که هر دو آنها هنوز در درون حزب‌شان با مقاومت سرسختانه رقبا روبه‌رو هستند.

ضمن اینکه همچنان از نظر عدد و رقم، در هر دو حزب ممکن است که در نهایت کسی به جز کلینتون یا ترامپ به عنوان نامزد این دو حزب به رقابت انتخابات ریاست جمهوری آمریکا وارد شود.

بعد از آخرین دور رای‌گیری‌ها در روز سه‌شنبه، در میان جمهوریخواهان در ۲۳ ایالت (همراه با پورتوریکو) و در میان دموکراتها در ۲۲ ایالت٬ نتیجه رای‌گیری درون حزبی روشن شد. و رای‌گیری در دیگر نقاط آمریکا، در روزها و هفته‌های پیش‌رو، آرام آرام دنبال خواهد شد.

دموکرات‌ها

آخرین دور انتخابات درون حزبی دموکرات‌ها در دو ایالت میشیگان و می‌سی‌سی‌پی برگزار شد. در میشیگان، برنی سندرز برنده شد و در می‌سی‌سی‌پی کلینتون.

اما نکته‌ای که طرفداران سندرز را به وجد آورد این بود که در نظرسنجی‌های ایالت میشیگان، هیلاری کلینتون برای ماه‌های متوالی با فاصله زیاد پیشتاز بود. هر چند که از آغاز رای‌گیری‌ها و پیروزی‌های جسته و گریخته سندرز، وضعیت او در نظرسنجی‌های این ایالت مهم، روز به روز بهتر شد، اما در نهایت برآیند نظرسنجی‌ها این بود که کلینتون در میشیگان پیروز خواهد شد.

فارغ از مسئله پیش‌بینی‌ها و انتظارات، نتیجه انتخابات میشیگان نشان داد که کلینتون همچنان در به دست آوردن آرای مستقل‌ها، با مشکل روبه‌رو است. در این ایالت، انتخابات درون حزبی دموکرات‌ها به شکل «باز» برگزار می‌شود. این بدان معناست که در آنجا برای شرکت در انتخابات درون حزبی دموکرات‌ها ضروری نیست که رای‌دهنده به عنوان «دموکرات» ثبت‌نام کرده باشد و عموم مردم آزادند که در رای‌گیری شرکت کنند. سندرز نشان داده که همواره در چنین ایالت‌هایی بهتر نتیجه می‌گیرد. و هفته آینده نیز، انتخابات ایالت‌های ایلینوی و میسوری که در مجموع ۲۲۷ فرستاده حزبی دارند، به شکل آزاد برگزار خواهد شد.

​در مقابل، رای بالای مستقل‌ها به سندرز در میشیگان و نقش بالای آنها در پیروزی وی نشانه آن است که اگر این انتخابات مانند برخی از ایالت‌های دیگر، به رای دهندگان دموکرات محدود بود، کلینتون به راحتی در آن پیروز می‌شد. هفته آینده انتخابات ایالت فلوریدا با ۲۱۴ فرستاده حزبی، از جمله ایالت‌هایی است که در آن فقط دموکرات‌ها می‌توانند رای بدهند.

در ادامه رقابت‌های درون حزبی دموکرات‌ها نیز بیشتر ایالت‌ها رای‌گیری را به شکل بسته یا نسبتا بسته برگزار خواهند کرد.

اما فارغ از شکل رای‌گیری، طرفداران سندرز امیدوارند که اصولا پیروزی‌هایی شبیه به آنچه در میشیگان رخ داد، شور و انرژی لازم را برای پیروزی نهایی مهیا کند و در نهایت، این فضای هیجان‌آور (شبیه به آنچه که برای باراک اوباما در سال ۲۰۰۸ رخ داد)، نتیجه را رقم بزند.

جمهوریخواهان

در پایان روز سه‌شنبه، برد دونالد ترامپ در ایالت‌های میشیگان، می‌سی‌سی‌پی و هاوایی نشان داد که تا اینجای کار تلاش‌های همه‌جانبه جمهوریخواهانِ با نفوذ و استخوان‌خرد کرده برای متوقف کردن ترامپ به نتیجه نرسیده و موتور کمپین او هر بار دور بیشتری می‌گیرد و سرعتش تندتر می‌شود.

برخی ناظران حتی پیروزی تد کروز را در ایالت آیداهو قابل پیش‌بینی توصیف کردند چون در این ایالت، عموما محافظه‌کارترین نامزدهای جمهوریخواهان آرای بیشتری به دست می‌آورند.

با همه اینها کماکان گروه‌های جمهوریخواه بسیاری با جدیت در حال تبلیغ علیه ترامپ هستند و نامزدی او در انتخابات ریاست‌جمهوری، با مقاومت سرسختانه هسته مرکزی حزب جمهوریخواه و اعضای با سابقه آن روبه‌رو است.

اما بازنده بزرگ روز سه‌شنبه، مارکو روبیو بود. او در ایالت‌های میشیگان و می‌سی‌سی‌پی حتی نتوانست به اندازه جان کیسیک رای بیاورد و چهارم شد. و در پایان این روز حتی یک فرستاده حزبی یا delegate هم نصیب روبیو نشد.

این در حالی است که کمپین روبیو حتی قبل از انتخابات روز سه‌شنبه و به رغم پیروزی قاطع در پورتوریکو با بحران مرگ و زندگی روبه‌رو شده بود. پرسش کلیدی پیش‌ پای روبیو، انتخابات درون حزبی جمهوریخواهان در ایالت فلوریداست. این انتخابات از چند جنبه برای روبیو اهمیت حیاتی دارد.

اول اینکه انتخابات در این ایالت بدین شکل برگزار می‌شود که هر کس بیشترین آرا را به دست بیاورد و اول شود، تمام فرستادگان حزبی یا delegateها را از آن خود می‌کند. تعداد فرستادگان در این ایالت ۹۹ تاست و می تواند برنده را حسابی تقویت کند.

نکته دوم و مهمتر این است که مارکو روبیو خود سناتور ایالت فلوریدا در مجلس سنای آمریکاست. به همین دلیل او مدام تاکید می‌کند که تنها کسی است که می‌تواند از پس ترامپ در این ایالت بر بیاید.

اما آنچه که موجب شد تا کمپین روبیو در آستانه انتخابات فلوریدا وارد بحران شود، گزارشی بود که از منبعی ناشناس از درون کمپین روبیو منتشر شد و و بر مبنای آن، برخی مشاوران روبیو به او گفته‌اند که باید قبل از انتخابات فلوریدا از رقابت کنار بکشند. آنها می‌گویند باخت در فلوریدا می‌تواند به عمر سیاسی روبیو پایان دهد و بر انتخاب دوباره‌اش برای سنا تاثیر بگذارد. روابط عمومی کمپین روبیو این گزارش‌ها را تکذیب کرده است.

اما به هرحال انتخابات فلوریدا مانند شمشیر دو لبه است که می‌تواند کمپین روبیو را به کما بفرستد و نقطه پایان مبارزه او برای کاخ سفید باشد. روبیو هنوز مصر است که به رغم پیشتازی ترامپ در نظرسنجی‌ها در فلوریدا، پیروز خواهد شد. که اگر نشود یکی از آخرین امیدهای رهبران جمهوریخواهان برای متوقف کردن ترامپ نیز نقش برآب خواهد شد. آنها امیدوارند که در نهایت، دستکم چند باخت اساسی برای ترامپ (مثلا در فلوریدا) موجب شود تا او نتواند به حد نصاب ۵۰ درصد برای نامزدی حزب دست پیدا کند.

اگر سه‌شنبه آینده، ترامپ کماکان برنده نهایی باشد، احتمالا سرسخت‌ترین مخالفان جمهوریخواه او نیز ناچار می‌شوند شمشیرها را غلاف کنند و آرام آرام به فکر اتحاد حزب‌شان در مبارزه نهایی در برابر دموکرات‌ها باشند و با واقعیت نامزدی دونالد ترامپ کنار بیایند.

روی کاغذ نه! هنوز دونالد ترامپ و هیلاری کلینتون نامزدهای قطعی دو حزب جمهوریخواه و دمکرات نیستند. اما هر دو این‌ها اصل راه را رفته‌اند و شکست دادن‌شان در ادامه رقابت‌های درون حزبی از این پس، بسیار دشوار خواهد بود.

اما هنوز انتخابات درون حزبی آمریکا در ۳۵ ایالت برگزار نشده. پس چگونه است که فقط با برگزاری انتخابات در ۱۵ ایالت، سرنوشت نهایی تا این اندازه قابل پیش‌بینی است؟

سه‌شنبه بزرگ

در جریان انتخابات آمریکا، طرفداران دو حزب اصلی در تمامی ۵۰ ایالت و همچنین سرزمین‌هایی که «ایالت» نیستند اما بخشی از خاک آمریکا محسوب می‌شوند، نظرشان را برای انتخاب نامزد بیان خواهند کرد. و نظر همه‌شان نیز در نتیجه‌نهایی موثر است.

بعد از «سه‌شنبه بزرگ» تعداد ایالت‌هایی که نظرشان را برای هر دو حزب گفته‌اند به ۱۵ رسید و تا اینجای کار نتیجه از این قرار است:

در حزب جمهوریخواه، دونالد ترامپ در ۱۰ ایالت، تد کروز در چهار ایالت و مارکو روبیو در یک ایالت پیروز شده‌اند. در مجموع، ترامپ ۲۸۵، کروز ۱۶۱ و روبیو ۸۷ فرستاده حزبی یا delegate به دست آورده‌اند. کسی در نهایت از سوی حزب جمهوریخواه، نامزد انتخابات ریاست جمهوری خواهد شد که هزار و ۲۳۷ فرستاده حزبی را از آن خود کند.

در حزب دمکرات، هیلاری کلینتون در ۱۰ ایالت و برنی سندرز در پنج ایالت پیروز شده‌اند. در این حزب هیلاری کلینتون ۵۴۴ و برنی سندرز ۳۴۹ فرستاده حزبی یا delegate را به دست آورده‌اند. در این حزب، کسی در نهایت نامزد خواهد شد که در مجموع بتواند دو هزار و ۳۸۳ فرستاده حزبی را به دست بیاورد.

به بیان دیگر در هر دو حزب دمکرات و جمهوریخواه، هم هیلاری کلینتون و هم دونالد ترامپ، هنوز راه درازی تا رسیدن به حداقل امتیاز مورد نیاز برای پیروزی نهایی در پیش دارند؛ هر دو اینها حدود یک چهارم delegateهای مورد نیاز را به دست آورده‌اند.

اما خوشحالی هواداران‌شان و واکنش برخی رسانه‌ها و ناظران به گونه‌ای است که گویی دیگر کار تمام است. مهمترین دلیل هم این است که خیلی‌ها انتظار دارند برآیند موفقیت این دو در ۳۵ ایالت باقی مانده، شبیه به همین ۱۵ ایالت اولیه باشد.

به بیان ساده‌تر، این دو نفر به دلایل گوناگونی در ۱۵ ایالت نخست از رقبای خود موفق‌تر بوده‌اند و نظر گروه بیشتری از رای‌دهندگان را جلب کرده‌اند. پیش‌بینی این است که آنها به همان دلایل (هر چه که باشند) در ادامه نیز این موفقیت‌ها را تکرار خواهند کرد.

ضمن اینکه این روال سابقه انتخابات درون حزبی آمریکا نیز هست. یعنی همواره متوقف کردن نامزدی که بتواند تا پایان «سه‌شنبه بزرگ» از رقبا پیش بیافتد، کمابیش غیرممکن بوده. گویی در این انتخابات، پیروزی در هر ایالت مانند عوض کردن دنده کمپین و سرعت گرفتن طرف به سوی پیروزی است. هر چه می‌گذرد و هر قدر که یک نفر در ایالت‌های بیشتری پیروز می‌شود، سرعتش بیشتر می‌شود و متوقف‌کردنش دشوارتر.

ادامه ماجرا

در تقویم انتخابات آمریکا، در سال انتخابات، ماه مارس، با «سه‌شنبه بزرگ» شروع می‌شود و با سرعت بسیار، تکلیف رقابت درون حزبی نامزدها در ایالت‌های بیشتری در طول همین ماه روشن می‌شود. در واقع بیشترین تعداد انتخابات درون حزبی در همین ماه از سال برگزار خواهد شد و وقتی این ماه به پایان برسد، عاقبت بسیاری از کمپین‌ها روشن شده است.

از اینجای کار، ادامه دادن کمپین‌های تبلیغاتی، بیشتر به مسئله پول گره خورده است؛ تا جایی که حامیان مالی پشت نامزدی را خالی نکرده‌اند، یا اینکه تا همین جا کمپین نامزدی پول کافی جمع کرده باشد، معمولا به مبارزه تبلیغاتی ادامه می‌دهد.

و اگر پولی در بساط باشد، ادامه دادن کمپین در این مرحله برای کسی مانند مارکو روبیو در حزب جمهوریخواه دو فایده روشن دارد: اول اینکه با گروه‌های بزرگتری از هواداراتش به شکل مستقیم ارتباط برقرار می‌کند و بر شهرت و نفوذش در ایالت‌های بیشتری می‌افزاید. دیگر اینکه در ادامه کمپین، تجربه بیشتری برای تبلیغات در این سطح به دست می‌آورد. هر دو این موضوعات می‌توانند برای یک کمپین موفق در آینده – شاید چهار سال دیگر یا بیشتر – بسیار مفید باشند. (و نامزدی مانند جب بوش که به شهرت و تجربه بیشتر نیازی احساس نمی‌کرد، به رغم اینکه پول کافی برای ادامه مبارزه در جیب داشت، کنار کشید).

در حزب دمکرات اما انگیزه‌های برنی سندرز برای ادامه رقابت ممکن است به کلی متفاوت باشد. او احتمالا به جای فکر کردن به آینده، تلاش خواهد کرد تا بر سرمایه اجتماعی کمپین خود بیافزاید و بر شعارهایش پافشاری کند تا بتواند حزب دمکرات را بیش از گذشته به سوی این خواسته‌ها سوق بدهد. او چهار سال دیگر نزدیک به ۸۰ سال سن خواهد داشت و بعید است که به فکر کمپینی دیگر برای تصدی مقام ریاست جمهوری بیافتد.

ضمن اینکه برنی سندرز در رقابتش با کلینتون در حزب دمکرات، نسبت به رقبای ترامپ در حزب جمهوریخواه، بخت جدی‌تری برای شکست نهایی هیلاری کلینتون دارد و اگر شکست «سه‌شنبه بزرگ»، روحیه هوادارانش را از بین نبرد، هنوز این احتمال وجود دارد که با چند برد پیاپی، موقعیتش متحول شود. وضعیت سندرز در حال حاضر مانند وضعیت یک تیم فوتبال قوی است که بعد از نیم فصل، نه تنها به صدر جدول نرسیده، بلکه در میانه جدول گیر کرده! او برای رسیدن دوباره به صدر جدول، هم به بردهای پیاپی نیاز دارد و هم روحیه جنگندگی خارق‌العاده. که غیرممکن نیست. ولی به طور معمول هم چنین اتفاقی رخ نمی‌دهد.

اگر در اردوگاه دمکراتها این اتفاق نیافتد و ترامپ هم با همین دست فرمان به پیش برود، احتمالا رییس جمهوری بعدی آمریکا یا هیلاری کلینتون خواهد بود، یا کسی که در ابتدای مبارزات انتخاباتی کمتر کسی پیش‌بینی می‌کرد تا همین جا برسد؛ یعنی دونالد جی ترامپ.