وبلاگ انتخابات آمریکا

روی کاغذ نه! هنوز دونالد ترامپ و هیلاری کلینتون نامزدهای قطعی دو حزب جمهوریخواه و دمکرات نیستند. اما هر دو این‌ها اصل راه را رفته‌اند و شکست دادن‌شان در ادامه رقابت‌های درون حزبی از این پس، بسیار دشوار خواهد بود.

اما هنوز انتخابات درون حزبی آمریکا در ۳۵ ایالت برگزار نشده. پس چگونه است که فقط با برگزاری انتخابات در ۱۵ ایالت، سرنوشت نهایی تا این اندازه قابل پیش‌بینی است؟

سه‌شنبه بزرگ

در جریان انتخابات آمریکا، طرفداران دو حزب اصلی در تمامی ۵۰ ایالت و همچنین سرزمین‌هایی که «ایالت» نیستند اما بخشی از خاک آمریکا محسوب می‌شوند، نظرشان را برای انتخاب نامزد بیان خواهند کرد. و نظر همه‌شان نیز در نتیجه‌نهایی موثر است.

بعد از «سه‌شنبه بزرگ» تعداد ایالت‌هایی که نظرشان را برای هر دو حزب گفته‌اند به ۱۵ رسید و تا اینجای کار نتیجه از این قرار است:

در حزب جمهوریخواه، دونالد ترامپ در ۱۰ ایالت، تد کروز در چهار ایالت و مارکو روبیو در یک ایالت پیروز شده‌اند. در مجموع، ترامپ ۲۸۵، کروز ۱۶۱ و روبیو ۸۷ فرستاده حزبی یا delegate به دست آورده‌اند. کسی در نهایت از سوی حزب جمهوریخواه، نامزد انتخابات ریاست جمهوری خواهد شد که هزار و ۲۳۷ فرستاده حزبی را از آن خود کند.

در حزب دمکرات، هیلاری کلینتون در ۱۰ ایالت و برنی سندرز در پنج ایالت پیروز شده‌اند. در این حزب هیلاری کلینتون ۵۴۴ و برنی سندرز ۳۴۹ فرستاده حزبی یا delegate را به دست آورده‌اند. در این حزب، کسی در نهایت نامزد خواهد شد که در مجموع بتواند دو هزار و ۳۸۳ فرستاده حزبی را به دست بیاورد.

به بیان دیگر در هر دو حزب دمکرات و جمهوریخواه، هم هیلاری کلینتون و هم دونالد ترامپ، هنوز راه درازی تا رسیدن به حداقل امتیاز مورد نیاز برای پیروزی نهایی در پیش دارند؛ هر دو اینها حدود یک چهارم delegateهای مورد نیاز را به دست آورده‌اند.

اما خوشحالی هواداران‌شان و واکنش برخی رسانه‌ها و ناظران به گونه‌ای است که گویی دیگر کار تمام است. مهمترین دلیل هم این است که خیلی‌ها انتظار دارند برآیند موفقیت این دو در ۳۵ ایالت باقی مانده، شبیه به همین ۱۵ ایالت اولیه باشد.

به بیان ساده‌تر، این دو نفر به دلایل گوناگونی در ۱۵ ایالت نخست از رقبای خود موفق‌تر بوده‌اند و نظر گروه بیشتری از رای‌دهندگان را جلب کرده‌اند. پیش‌بینی این است که آنها به همان دلایل (هر چه که باشند) در ادامه نیز این موفقیت‌ها را تکرار خواهند کرد.

ضمن اینکه این روال سابقه انتخابات درون حزبی آمریکا نیز هست. یعنی همواره متوقف کردن نامزدی که بتواند تا پایان «سه‌شنبه بزرگ» از رقبا پیش بیافتد، کمابیش غیرممکن بوده. گویی در این انتخابات، پیروزی در هر ایالت مانند عوض کردن دنده کمپین و سرعت گرفتن طرف به سوی پیروزی است. هر چه می‌گذرد و هر قدر که یک نفر در ایالت‌های بیشتری پیروز می‌شود، سرعتش بیشتر می‌شود و متوقف‌کردنش دشوارتر.

ادامه ماجرا

در تقویم انتخابات آمریکا، در سال انتخابات، ماه مارس، با «سه‌شنبه بزرگ» شروع می‌شود و با سرعت بسیار، تکلیف رقابت درون حزبی نامزدها در ایالت‌های بیشتری در طول همین ماه روشن می‌شود. در واقع بیشترین تعداد انتخابات درون حزبی در همین ماه از سال برگزار خواهد شد و وقتی این ماه به پایان برسد، عاقبت بسیاری از کمپین‌ها روشن شده است.

از اینجای کار، ادامه دادن کمپین‌های تبلیغاتی، بیشتر به مسئله پول گره خورده است؛ تا جایی که حامیان مالی پشت نامزدی را خالی نکرده‌اند، یا اینکه تا همین جا کمپین نامزدی پول کافی جمع کرده باشد، معمولا به مبارزه تبلیغاتی ادامه می‌دهد.

و اگر پولی در بساط باشد، ادامه دادن کمپین در این مرحله برای کسی مانند مارکو روبیو در حزب جمهوریخواه دو فایده روشن دارد: اول اینکه با گروه‌های بزرگتری از هواداراتش به شکل مستقیم ارتباط برقرار می‌کند و بر شهرت و نفوذش در ایالت‌های بیشتری می‌افزاید. دیگر اینکه در ادامه کمپین، تجربه بیشتری برای تبلیغات در این سطح به دست می‌آورد. هر دو این موضوعات می‌توانند برای یک کمپین موفق در آینده – شاید چهار سال دیگر یا بیشتر – بسیار مفید باشند. (و نامزدی مانند جب بوش که به شهرت و تجربه بیشتر نیازی احساس نمی‌کرد، به رغم اینکه پول کافی برای ادامه مبارزه در جیب داشت، کنار کشید).

در حزب دمکرات اما انگیزه‌های برنی سندرز برای ادامه رقابت ممکن است به کلی متفاوت باشد. او احتمالا به جای فکر کردن به آینده، تلاش خواهد کرد تا بر سرمایه اجتماعی کمپین خود بیافزاید و بر شعارهایش پافشاری کند تا بتواند حزب دمکرات را بیش از گذشته به سوی این خواسته‌ها سوق بدهد. او چهار سال دیگر نزدیک به ۸۰ سال سن خواهد داشت و بعید است که به فکر کمپینی دیگر برای تصدی مقام ریاست جمهوری بیافتد.

ضمن اینکه برنی سندرز در رقابتش با کلینتون در حزب دمکرات، نسبت به رقبای ترامپ در حزب جمهوریخواه، بخت جدی‌تری برای شکست نهایی هیلاری کلینتون دارد و اگر شکست «سه‌شنبه بزرگ»، روحیه هوادارانش را از بین نبرد، هنوز این احتمال وجود دارد که با چند برد پیاپی، موقعیتش متحول شود. وضعیت سندرز در حال حاضر مانند وضعیت یک تیم فوتبال قوی است که بعد از نیم فصل، نه تنها به صدر جدول نرسیده، بلکه در میانه جدول گیر کرده! او برای رسیدن دوباره به صدر جدول، هم به بردهای پیاپی نیاز دارد و هم روحیه جنگندگی خارق‌العاده. که غیرممکن نیست. ولی به طور معمول هم چنین اتفاقی رخ نمی‌دهد.

اگر در اردوگاه دمکراتها این اتفاق نیافتد و ترامپ هم با همین دست فرمان به پیش برود، احتمالا رییس جمهوری بعدی آمریکا یا هیلاری کلینتون خواهد بود، یا کسی که در ابتدای مبارزات انتخاباتی کمتر کسی پیش‌بینی می‌کرد تا همین جا برسد؛ یعنی دونالد جی ترامپ.

«ما رای مسیحیان تبشیری را به دست آوردیم، رای جوان‌ها را به دست آوردیم، رای افراد مسن را به دست آوردیم، رای باسوادها را به دست آوردیم، رای کم‌سوادها را به دست آوردیم (بماند که من عاشق همین کم‌سوادها هستم) ...». دونالد ترامپ وقتی این سخنان را به زبان می‌آورد به وضوح خوشحال بود؛ سرمست از پیروزی قاطع در ایالت نقره؛ در نوادا.

اما آنچه که ترامپ را حسابی خوشحال کرد، نه این تنوع آرا، بلکه فاصله آرای او با دیگر رقبا بود. ترامپ در ایالت نوادا که گروه بزرگی از شهروندان لاتین‌تبار در آن زندگی می‌کنند موفق شد ۴۶ درصد آرا را به دست بیاورد.

به دو دلیل این موضوع برای کمپین ترامپ اهمیت حیاتی دارد: نخست‌ اینکه اظهارات ضد مهاجرینی که او به زبان می‌آورد، بیش از هر گروهی لاتین‌تباران را هدف گرفته. او مشخصا درباره مکزیکی‌ها سخنانی به زبان آورده که از سوی برخی، «نژادپرستانه» توصیف شده است.

دوم اینکه در رقابت درون حزبی جمهوریخواهان برای نامزدی در انتخابات ریاست جمهوری، دو رقیب اصلی ترامپ، یعنی مارکو روبیو و تد کروز هر دو رگ و ریشه لاتین دارند؛ پدر و مادر روبیو و پدر کروز مهاجرین کوبایی هستند.

اما هیچ‌کدام از این دلایل موجب نشد تا ترامپ در نوادا ناامید شود. او با اکثریتی قاطع و فراتر از انتظارات و پیش‌بینی‌های نظرسنجی‌ها در این ایالت پیروز شد و با روحیه‌ای مضاعف به استقبال «سه‌شنبه بزرگ» رفت. و امید بسیاری از جمهوریخواهان استخوان خرد کرده برای اینکه ماشین پیروزی‌های ترامپ در نوادا متوقف شود، به سرعت ناامید شد.

حالا دیگر کمپین ترامپ مانند گلوله برفی است که از بالای کوه قل خورده و لحظه به لحظه بزرگتر می‌شود و بعید نیست که رقبا را سرانجام له کند. فعلا نه کناره‌گیری جب بوش موجب شد تا در آرای روبیو معجزه‌ای رخ بدهد و نه حضور مستمر تد کروز در میان مردم او را یک شبه به شانس اصلی تبدیل کرد.

دور بعدی انتخابات درون حزبی جمهوریخواهان، «سه‌شنبه بزرگ» است؛ روز سه‌‌‌شنبه هفته‌ آینده که انتخابات درون حزبی جمهوریخواهان به طور همزمان در ۱۲ ایالت برگزار خواهد شد.

دموکرات‌ها نیز تا «سه‌شنبه بزرگ» فقط یک قدم فاصله دارند. در این حزب ابتدا انتخابات درون حزبی در ایالت کارولینای جنوبی در روز شنبه هفته آینده برگزار خواهد شد و بعد هیلاری کلینتون و برنی سندرز به سراغ «سه‌شنبه بزرگ» می‌روند.

دخل و خرج کمپین‌ها

در هفته‌ای که گذشت، تمامی نامزدها جزئیات کاملی از دخل و خرج خودشان را به کمیسیون انتخابات اعلام کردند و این کمیسیون هم جزئیات مالی کمپین‌ها را در ماه ژانویه در اختیار رسانه‌ها قرار داد.

و همان‌طور که خیلی‌ها حدس می‌زدند بر مبنای این ارقام، هیلاری کلینتون در حال حاضر صاحب پولدارترین کمپین را در اختیار دارد، چون موفق شده که ۱۸۸ میلیون دلار جمع کند. نزدیک به ۶۰ میلیون دلار از این پول توسط «سوپر پک»‌ها جمع شده و کلینتون و کمپینش هیچ‌گونه دسترسی و کنترلی بر روی آن نخواهند داشت. اما باقی پول دست خودشان است و آنها هم نزدیک به ۱۰۰ میلیون دلار در ماه ژانویه خرج کرده‌اند.

نفر دوم در میان نامزدهای پولداری که هنوز کنار نکشیده‌اند، تد کروز است که موفق شده بیش از ۱۰۴ میلیون دلار پول جمع کند. اما در کمپین او حدود نیمی از این پول در دست سوپر پک‌ها است. کروز در ماه ژانویه حدود ۴۰ میلیون دلار از پولی را که در جیب دارد خرج کرده است. سوپر‌ پک‌های او نیز نزدیک به ۲۰ میلیون دلار خرج کرده‌اند.

نفر سوم این فهرست کسی است که احتمالا بسیاری – به ویژه هوادارانش – انتظار نداشتند که وضعیتش در زمینه جمع کردن پول این قدر خوب باشد! برنی سندرز؛ نامزدی که حمایت هیچ سوپر پکی را نپذیرفته و کل پول کمپینش را خودش جمع می‌کند و خودش خرج می‌کند. او ۹۶ میلیون دلار پول جمع کرده و در ماه ژانویه ۸۱ میلیون دلار خرج کرده. یعنی دو برابر تد کروز!

مارکو روبیو با ۸۴ میلیون دلار دخل (۳۴ میلیون دلارش را خرج کرده) و بن کارسون ۶۸ میلیون دلار (که ۵۸ میلیون خرج کرده) در رده‌های بعدی هستند.

نکته دور از انتظار این لیست، دونالد ترامپ، نفر اول جمهوریخواهان است. او در ماه ژانویه حدود ۲۷ میلیون دلار جمع کرده و ۲۵ میلیون دلار هم خرج کرده. ترامپ که اصولا به کمک دیگران نیاز چندانی ندارد، بخش عمده هزینه‌های کمپینش را از جیب خودش می‌دهد. او با فاصله از دیگران کمتر پول خرج کرده و به شکل معناداری هم بهتر نتیجه گرفته است.

میزان اندک پولی که دونالد ترامپ در ماه ژانویه هزینه کرده زمانی بیشتر به چشم می‌آید که نگاهی به وضعیت دخل و خرج کمپین به گل نشسته جب بوش بیاندازیم. جب بوش در واقع تا قبل از کناره‌گیری، صاحب پولدارترین کمپین جمهوریخواهان بود و موفق شده بود ۱۵۷ میلیون دلار در ماه ژانویه جمع کند؛ یعنی حدود شش برابر دونالد ترامپ.

بوش که وضعیت مناسبی در نظرسنجی‌ها نداشت، در طول ماه ژانویه ۱۳۰ میلیون دلار (۱۰۰ میلیون دلار توسط سوپر پک‌ها و ۳۰ میلیون دلار توسط کمپین خودش) خرج کرد تا خودش را نجات بدهد. اما این هزینه که به شدت از باقی نامزدها – به ویژه از ترامپ – بیشتر است، مطلقا نتوانست بوش را نجات دهد.

به بیان دیگر این تصور رایج مبنی بر اینکه در انتخابات آمریکا هر کسی بیشتر پول داشته باشد، در نهایت برنده انتخابات خواهد بود، دستکم تا اینجای کار غلط از آب درآمده و تا اینجای کار در اردوی جمهوریخواهان، آن کس که از همه بیشتر پول داشت از دور رقابت‌ها حذف شده، و نامزدی که کمترین پول را خرج کرده، ایالت پشت ایالت در حال جشن گرفتن است.