در جشنواره کن ۲۰۲۲ شاهکار بی‌نظیری دیده نشد، اما چند فیلم خوب در بخش مسابقه و داوری هوشمندانه، که به‌جز دو سه مورد دقیق به نظر می‌رسید، سال قابل‌توجهی را برای این جشنواره رقم زد.
مهشید امیرشاهی از نسل داستان‌نویسانی است که تب و تاب انقلاب را دید، اما از ابتدا در برابر آن ایستاد و موضع مخالف گرفت؛ موضعی که مهاجرت اجباری‌اش را در پی داشت.
«زندگی کاغذی من» عنوان مستند تازه‌ای است به کارگردانی ویدا دنا با تمرکز بر زندگی یک خانواده پرجمعیت مهاجر سوری در بلژیک که به تازگی در جشنواره «چشم‌اندازهای واقعیت» به نمایش درآمد.
«مایکل هانکه: سینماگر دوران ما» ساخته ماری-او دوگراو، مستندی است درباره مایکل هانکه، فیلمساز پرآوازه اتریشی؛ از معدود فیلم‌سازانی که دو نخل طلای جشنواره کن را در کارنامه خود دارد.
اینکه مادر و دختری هر دو بازیگر شناخته‌شده‌ای باشند و یکی درباره دیگری فیلم مستندی بسازد، ایده جذابی است؛ «جین به روایت شارلوت» فیلمی از شارلوت گینزبورگ درباره مادرش جین برکین.
غلامحسین ساعدی در عمر کوتاهش تعداد قابل‌توجهی نمایشنامه و داستان و فیلمنامه نوشت و در همان زمان حیاتش قدر هم دید، هرچند بعدتر حکومت جمهوری اسلامی سعی کرد که به‌کلی نامش را پاک کند.
نمایشگاه تازه رویال آکادمی هنر لندن فرصت شگفت‌انگیز دیگری است برای مرور تعداد چشمگیری از آثار فرانسیس بیکن با جهان تکان‌دهنده‌ای که قصدی جز به آشوب کشیدن دنیای مخاطبش ندارد.
«جاده خاکی» ساخته پناه پناهی که سفرهای جشنواره‌ای را از کن آغاز کرده بود، به جشنواره روتردام و گوتنبرگ رسیده است؛ فیلمی که به موفق‌ترین فیلم ایرانی سال در جشنواره‌های جهانی بدل شد.
جشنواره جهانی فیلم روتردام، امسال میزبان فیلم مستندی است به نام «آیدا لوپینو: آقایان و خانم لوپینو» که کنکاشی است در احوال تنها فیلمساز زن هالیوود در دهه پنجاه میلادی.
«بی‌خیال، بی‌خیال» ساختهٔ مایک میلز از فیلم‌های مطرحی است که به نظر می‌رسد بختی هم در اسکار داشته باشد؛ فیلمی سیاه‌وسفید و گرم دربارهٔ رابطه بزرگسالان با بچه‌ها و نگاه به جهان.
یادداشتی از محمد عبدی: حاصل جهان داستان‌نویسی قاسم هاشمی‌نژاد، تنها دو کتاب است: فیل در تاریکی (۱۳۵۵) و خیرالنساء (۱۳۷۲) که از جهت ساختار و فضا، از اساس متفاوت به نظر می‌رسند.
«خط باریک قرمز» ساختۀ فرزاد خوشدست، که به‌شکل آنلاین اکران شده، مستند تلخ و تکان‌دهنده‌ای است دربارۀ بزهکاران نوجوانی که برای اجرای یک نمایش در یک گروه کوچک تئاتری گرد آمده‌اند.
یک سال میلادی دیگر گذشت و برخی از چهره‌های سینمایی جهان رخت از دنیا بربستند؛ از ژان کلود کریر تا برتران تاورنیه فرانسوی تا میکیس تئودوراکیس یونانی
از بین حدود ۵۰۰ فیلم که در سال ۲۰۲۱ در جشنواره‌های جهانی یا در سینماهای اروپا توسط نگارنده دیده شده، ۱۰ فیلم برتر را از نگاه محمد عبدی مرور کنید.
محمد سفریان، نویسنده و روزنامه‌نگار، پس از یک دوره طولانی بیماری، در لندن درگذشت، با انبوهی نوشته‌ها و طرح‌ها و کتاب‌های نیمه‌کاره که بیماری مهلت اتمام‌شان را به او نداد.
«فردا»، ساخته ظافر العابدین که در بخش مسابقه چهل و سومین دوره جشنواره جهانی فیلم قاهره به نمایش درآمد، به پر سروصداترین فیلم جشنواره بدل شده است.
«آتابای» نیکی کریمی تجربه تازه‌ای است در سینمای ایران که نه به سینمای بدنه ایران ارتباطی دارد و نه به سینمای هنری آن؛ فیلمی است آشکارا متأثر از سینماگران برجسته این سال‌های ترکیه.
ناصر تقوایی به‌عنوان فیلمسازی برجسته تحسین شده، اما «تابستان همانسال»، مجموعه هشت داستان کوتاهی که سال ۱۳۴۸ منتشر کرده، حکایت از نویسنده‌ای متفاوت با جهان ویژه خودش دارد.
«چهار دیوار»، فیلم تازۀ بهمن قبادی، فیلم متفاوتی است که رویکرد تازه‌ای را در سینمای قبادی به نمایش می‌گذارد و ارتباط چندانی با فیلم‌های قبلی‌اش ندارد.
دارن آرونوفسکی که فیلم‌هایی چون مرثیه‌ای بر یک رؤیا و قوی سیاه را در کارنامه دارد، در جلسه‌ای فراموش‌نشدنی در جشنوارهٔ الگونا در مصر تجربیات فیلمسازی خود را با همگان قسمت کرد.
بیشتر
